Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο Έλληνας διπλωμάτης Μιχάλης Δούντας διατύπωσε το ομώνυμο «δόγμα». Σύμφωνα με τη δική του θεώρηση, την οποία ανέλυσε το καλοκαίρι του 1987 σε ελληνικές, παροικιακές και κυπριακές εφημερίδες, το Κυπριακό μένει δέσμιο στον τουρκικό επεκτατισμό. Όπως παρατηρούσε, μεταξύ άλλων, όλα τα σχέδια επίλυσης του προβλήματος απέκλιναν υπέρ της Τουρκίας. Κατέληγε λέγοντας πως το Κυπριακό είναι δέσμιο της τουρκικής αδιαλλαξίας, αφού καμία Μεγάλη Δύναμη δεν είναι διατεθειμένη να την πιέσει να υποχωρήσει από τις αδιάλλακτες θέσεις της.
Εν έτει 2015 βλέπουμε ότι το δόγμα Δούντα παραμένει επίκαιρο και στοχαστικό.
Είναι πολλοί εκείνοι που επένδυσαν στην ηγεσία Ερντογάν για επίλυση του Κυπριακού, και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που επένδυσαν στη διατάραξη των σχέσεων Τουρκίας-ΗΠΑ λόγω της τουρκοϊσραηλινής ρήξης και της εφαρμογής του δόγματος Νταβούτογλου στη Μέση Ανατολή. Έχουν δυστυχώς όλοι διαψευστεί. Παρά τις έντονες διαφωνίες ΗΠΑ-Τουρκίας για τη ρήξη στις σχέσεις Άγκυρας-Τελ Αβίβ, η στρατηγική χρησιμότητα της Τουρκίας για τη Δυτική στρατηγική παραμένει αδιαμφισβήτητη. Ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Πριν από δυόμισι χρόνια το ΝΑΤΟ έσπευσε να παράσχει προστασία στην Τουρκία από τζιχανιστές που δρούσαν στη Συρία εγκαθιστώντας πυραύλους Patriot στο έδαφος της. Μακάρι οι Αμερικανοί να έδειχναν την ίδια σπουδή για τις απειλές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και η Κύπρος.
Τον περασμένο Ιούλιο ΗΠΑ και Τουρκία συνομολόγησαν συμφωνία η οποία επιτρέπει στις ΗΠΑ και στους συμμάχους της να χρησιμοποιήσουν την βάση του Ιντσιρλίκ στη ΝΑ Τουρκία για καταπολέμηση των τζιχαντιστών. Την ίδια ώρα, τουρκικά μαχητικά συνεισφέρουν στη Δυτική στρατηγική όσον αφορά το Συριακό, πλήττοντας διάφορους στόχους επί συριακού εδάφους.
Μπορεί οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας να μην βρίσκονται στο επίπεδο που ήταν στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο η Άγκυρα είναι ακόμη σε θέση να ασκεί πελατειακές σχέσεις με τις ΗΠΑ, πάντα σε ανταλλακτική βάση.
Δυστυχώς για το Κυπριακό η Τουρκία παραμένει ο ευνοούμενος στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ, ενώ η Ελλάδα ο υπάκουος σύμμαχος που αναγκάζεται αρκετές φορές να ακολουθεί και να ευθυγραμμίζεται με προτροπές και πιέσεις που αντιστρατεύονται τα εθνικά-στρατηγικά της συμφέροντα. Με άλλα λόγια, το στρατηγικό οικόπεδο της Τουρκίας συνεχίζει να έχει μεγαλύτερη αξία για τις Μεγάλες Δυνάμεις από αυτό της Ελλάδας και της Κύπρου.
Παράλληλα, όλοι παρακολουθούμε τις παρασκηνιακές διεργασίες που γίνονται εν είδει αλισβερισιού, με τις πιέσεις για ξεπάγωμα τουρκικών ενταξιακών κεφαλαίων ως αντάλλαγμα για τη συνδρομή της Άγκυρας στο προσφυγικό πρόβλημα. Δυστυχώς, όσα έχουμε εκθέσει στο άρθρο δίδουν για πολλοστή φορά στην Τουρκία τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί από θέση ισχύος και ίσως να επιβάλει τους όρους της στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση για επίλυση του Κυπριακού. Και όπως παρατήρησε ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας, καμία μεγάλη δύναμη δεν είναι διατεθειμένη να πιέσει την Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με το Διεθνές Δίκαιο και να συνεισφέρει στην επίλυση του Κυπριακού.