Έναν πουλίν εκάθουτουν
σε δένδρον λυπημένον,
εκάθουτουν, δεν κ’ έλεεν,
τ’ ομμάτ’ ατ’ βουρκωμένα….
Ντο έει’ πουλίν και κι λαλείς
πέει με και μη φοάσαι,
ντο ντέρτε έεις’ απές σην ψύ’ς,
για πέει με να λαρούσαι…
«Παιδία τ’ Ανατόλια,
άθαφτα ‘ς σα παρχάρε,
την Γαλανόλευκον φορούν,
του Πόντου παλληκάρε…
Τη Μερζιφούντας τ’ εμετέρ’,
ξάι κ’ είδαν προσφυγίαν,
έσυραν εθνοκάθαρσην,
‘ς σην γενοκτονίαν»…
Για να μη χάται η γλώσσα της ψύ’ς εμουν…
I. Στεφανίδης
