Οι Έλληνες της Κριμαίας, μετά την ενσωμάτωση στη Ρωσία
Γράφει ο Αντώνης Κοκορίκος
Η Ελλάδα ποτέ δεν λειτούργησε ως εθνικό κέντρο των απόδημων Ελλήνων. Είναι αμφίβολο αν και στις ευρωεκλογές θα μπορέσουν να ψηφίσουν περισσότεροι απόδημοι, από όσους μας υποχρεώνει η ΕΕ. Αν όμως φαντασιωθούμε ότι έχουμε ένα σοβαρό κράτος, όπως έχουμε δικαίωμα, θα είχε ήδη δρομολογήσει πρόγραμμα που θα κατέληγε σε καλύτερη ζωή και για τους Έλληνες της Κριμαίας και ταυτόχρονα για τους κατοίκους του ελληνικού κράτους.
Οι επιδιώξεις του Πούτιν
Για να μπούμε στο μυαλό του μέσου Ρώσου, του ρωσικού κράτους ή και του ηγέτη του, αρκεί να διαβάσουμε τη δήλωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ο οποίος ζει εδώ και δεκαετίες αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ, άρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως αβανταδόρος του Πούτιν: «Η ένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, είναι η αποκατάσταση ενός ιστορικού λάθους». Αναφέρεται φυσικά στην απόφαση που έλαβε χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις της (αν ποτέ διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση) του Ουκρανικής καταγωγής Νικήτα Χρουστσόφ το 1954, να την παραχωρήσει στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της Ουκρανίας, αν και ανήκε από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης, στη Ρωσία. Δηλαδή από την εποχή που καταλύθηκε από τα ρωσικά όπλα, το Χανάτο της Κριμαίας κι έτσι έπαψε να αποτελεί μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Νικήτα Χρουστσόφ δεν μπορούσε να φανταστεί εν μέσω του ψυχρού πολέμου, ότι κάποτε η κραταιά Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να πάψει να υπάρχει ως ενιαίο κράτος, και για το κράτος του, δεν είχε καμιά επίπτωση, η παραχώρηση μίας επαρχίας έστω και στρατηγικής σημασίας, στη μια ή στην άλλη ομόσπονδη δημοκρατία. Ήταν βάση του σοβιετικού στόλου και θα συνέχιζε να είναι, είτε η Κριμαία ανήκε στην Ουκρανία, είτε στη Ρωσία. Ίσα ίσα που η κίνηση αυτή εξυπηρετούσε την εσωτερική άρση των αντιθέσεων και των οικονομικών ανισοτήτων, γιατί η Ρωσία πάντοτε ήταν πλουσιότερη και η Ουκρανία πάντοτε αισθανόταν αδικημένη αδερφή. Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν μια απόφαση, όπως η παραχώρηση στον νομό Ηλείας, της παραθαλάσσιας ζώνης της Αρκαδίας στο Ιόνιο πέλαγος.
Πάμε τώρα στο παρόν και στο μέλλον, το οποίο έχει τις βάσεις του στο παρελθόν. Η Ρωσία τους τελευταίους τρεις αιώνες, όταν απέκτησε περίπου τις σημερινές της γεωγραφικές διαστάσεις, έχει αδικηθεί από τη Γεωγραφία, με τον ίδιο τρόπο που άλλες χώρες έχουν ευνοηθεί. Για να μπορέσει να έχει μια πρόσβαση στη θάλασσα αντάξια των αναγκών της, πρέπει να διατηρεί τέσσερις μεγάλους ισάξιους στόλους στις τέσσερις ανοιχτές θάλασσες: Στον Εύξεινο πόντο και μέσω των στενών στη Μεσόγειο, στη Βαλτική Θάλασσα, στον Βόρειο Παγωμένο (αρκτικό) Ωκεανό και στον Ειρηνικό. Για να στείλει ένα πλοίο στη Μεσόγειο από τη Βαλτική θάλασσα, χρειάζεται 19 μέρες, ενώ από την Κριμαία χρειάζεται μία. Η ελεύθερη πρόσβασή της φράσσεται (δηλαδή δεν είναι ελεύθερη) στη μία περίπτωση από τις Βαλτικές χώρες, τις ναυτικές δυνάμεις της Σκανδιναβίας, και την Αγγλία και στην άλλη περίπτωση από την Τουρκία με τα στενά των Δαρδανελίων. Τα λιμάνια του Βορρά και της Οχοτσικής θάλασσας στην ανατολική Σιβηρία, κλείνουν από τους πάγους και ο λιμένας του Βλαδιβοστόκ, δεν κλείνει μεν από τους πάγους, αλλά φράσσεται από την Ιαπωνία και από την Κορεατική χερσόνησο.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν έγινε ποτέ η Ρωσία εμποροναυτική δύναμη και οι πολεμικοί της στόλοι, δεν θα αποκτήσουν ποτέ την ισχύ που χρειάζεται μια τέτοια μεγάλη δύναμη, γιατί πρέπει να διαιρείται πάντα με τον αριθμό τέσσερα. Δεν μπορεί να συγκεντρώσει τους πόρους της σε έναν ή έστω σε δύο στόλους όπως μπορεί να το κάνουν οι ΗΠΑ, ή όπως το έκανε στο παρελθόν η Αγγλία, ή όπως μπορεί να το κάνει η Γερμανία και η Κίνα. Η γεωγραφία δυσκολεύει τη Ρωσία. Ας αφήσουμε προσωρινά τις άλλες τρεις διεξόδους προς τη θάλασσα χάριν ευκολίας (αλλά ο Πούτιν και ο κάθε Ρώσος ηγέτης δεν μπορεί να το βγάλει από το μυαλό του στους σχεδιασμούς του, όπως δεν το βγάζουν και οι Αμερικανοί ή Γερμανοί ή Κινέζοι ανταγωνιστές του) και ας επικεντρωθούμε στην Κριμαία.
Εδώ και σχεδόν 300 χρόνια είναι το λιμάνι της Ρωσίας στον Εύξεινο Πόντο. Το κράτος από το οποίο την απέσπασε, δεν υπάρχει πια, για να εγείρει δικαιώματα κληρονομιάς (δηλαδή το Χανάτο της Κριμαίας και η Οθωμανική Αυτοκρατορία) αλλά και αν υπήρχε, θα έπρεπε να την διεκδικήσει με τα όπλα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ανακατεύονται σε ξένες υποθέσεις.
Απομεινάρι εκείνης της εποχής είναι οι Τάταροι της Κριμαίας, οι οποίοι φυσικά και έχουν δικαιώματα μόνιμης κατοικίας στην περιοχή και μπορούν να διεκδικήσουν και αυξημένα μειονοτικά δικαιώματα και σχετική αυτονομία, μέσα στο ανεξάρτητο κρατίδιο της Κριμαίας, όπως και οι Έλληνες. Στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε.
Οι θαλάσσιες επικοινωνίες είναι πολύ σημαντικές για τη Ρωσία και οι Αμερικανοί σχεδιαστές γεωπολιτικής, το αναγνωρίζουν: «Η Ρωσία δεν μπορεί ποτέ να είναι ικανοποιημένη με την ατελή και πολιτικώς εξαρτώμενη πρόσβασή της στη θάλασσα, μέσω της Βαλτικής και της Μαύρης θάλασσας», όπως έγραψε από το 1900 ο ναύαρχος Μαχάν. Ο Μεγάλος Πέτρος, η Μεγάλη Αικατερίνη και ο Στάλιν το κατάλαβαν επίσης. Εν μέρει οι διαρρυθμίσεις που είχαν πετύχει, μετά από αιώνες προσπαθειών, ακυρώθηκαν με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και ειδικά στην Κριμαία. Ο Γιέλτσιν και η Ρωσία της εποχής εκείνης, δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, παρά την κατοχή των πυρηνικών όπλων, αλλά τώρα ο Πούτιν και η Ρωσία έχουν αναρρώσει από την κατάρρευση και τη χρεοκοπία.
Οι Αμερικανοί εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν την ιστορική συγκυρία για να περικυκλώσουν από παντού την Ρωσία, ώστε να μετατραπεί σε μεσαία δύναμη, λόγω ασφυξίας. Έβαλαν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ τις Βαλτικές χώρες, επέτρεψαν την Ένωση της Γερμανίας, έβαλαν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ήθελαν να βάλουν και την Ουκρανία, δηλαδή να φτάσει το ΝΑΤΟ σε απόσταση 200 χιλιομέτρων από τη Μόσχα! Από την άλλη πλευρά έκαναν το ίδιο με τη Γεωργία και βλέπουμε πως έχει την ίδια αντίσταση η Ρωσία και ο Πούτιν. Για τη Ρωσία, ασχέτως ιδεολογιών αυτό είναι θέμα εθνικής ασφάλειας. Κι έχουν ζήσει στο πετσί τους την προσπάθεια εξανδραποδισμού του ρωσικού λαού από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους και από τους κυρίαρχους του κόσμου. Δεν είναι θεωρητικός κίνδυνος.
Η Γαλλία όταν υπήρξε μεγάλη χερσαία δύναμη, επί Μεγάλου Ναπολέοντα εισέβαλε στη Ρωσία και έφτασε ως τη Μόσχα, αλλά νικήθηκε από τον στρατηγό χειμώνα. Η Αγγλία και η Γαλλία εισέβαλαν στην Κριμαία κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο και κατέλαβαν τον ναύσταθμο της Σεβαστούπολης. Εισέβαλαν πάλι με τα όπλα κατά την Οκτωβριανή επανάσταση. Η Γερμανία εισέβαλε με τον Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση και έφτασε στα περίχωρα της Μόσχας, εφαρμόζοντας στην πράξη πολιτική φυσικής εξαφάνισης των Ρώσων και μετατροπής τους σε ανδράποδα. Ακόμα και η Πολωνία (χωρίς να είναι μεγάλη δύναμη) εισέβαλε στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.
Όπως έλεγε ο Φρανσουά Μιττεράν μιλώντας στους Γερμανούς, «το κάθε κράτος ακολουθεί την πολιτική που του υπαγορεύει η γεωγραφία του». Δεν είναι θέμα, ηγέτη, ιδεολογίας, θρησκείας και άλλα «δήθεν» που λέγονται για κατανάλωση από το πόπολο. Αν τους δοθεί η ευκαιρία και οι σημερινοί ηγέτης των ΗΠΑ, της Γερμανίας ή της Κίνας, θα κάνουν ότι έκαναν και οι προκάτοχοί τους.
Η μελέτη της ιστορίας, είναι υποχρεωτική για τους πολιτικούς και κυρίως για τους νέους και τους εκκολαπτόμενους ιδρυτές ποταμιών, ελαιών, ανοίξεων και άλλων φρούτων της εποχής. Ο Στάλιν όταν τελείωσε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, είχε εξασφαλίσει ελεύθερη δίοδο από τα Στενά των Δαρδανελίων χωρίς ικανότητα άρνησης της Τουρκίας και πρόσβαση στην Αδριατική μέσω της Αλβανίας και της φιλικής τότε Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Την Ελλάδα δεν την διεκδίκησε, αλλά την παραχώρησε στον Τσώρτσιλ στη Γιάλτα. Απλώς χρησιμοποίησε τον αφελή Ζαχαριάδη και το ΚΚΕ με τον εμφύλιο πόλεμο, για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου, και του ΟΗΕ, από την κατάλυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των ανατολικοευρωπαϊκών λαών και την ακύρωση της κυριαρχίας τους. Ήταν πολύ σημαντικότερο ζήτημα, ζωής και θανάτου γι αυτόν και για το κράτος του. Η πρόσβαση της Ρωσίας στη Μεσόγειο ήταν πάντως ανεμπόδιστη και από τα στενά και από την Αδριατική.
Στη συνέχεια η Ρωσία έχασε την πρόσβαση στην Αδριατική χάνοντας την επιρροή της στην Γιουγκοσλαβία και στην Αλβανία. Επομένως αυξήθηκε η σημασία της διόδου του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου. Οι ΗΠΑ έβαλαν στο ΝΑΤΟ την Ελλάδα και την Τουρκία και τις γέμισαν με πυρηνικές κεφαλές. Δεν κατάφεραν να βάλουν και την Κύπρο και γι αυτό την διχοτόμησαν ακολουθώντας τον αγγλικό σχεδιασμό. Ο ρωσικός στόλος εκδιώχθηκε από τη βάση του στην Αλβανία και από τότε μεταναστεύει από την Αίγυπτο στη Συρία.
Η Κριμαία για τη Ρωσία είναι πολύ σημαντική για να την χάσει και αξίζει τον κόπο να την προσαρτήσει, ακόμα κι αν ο Ομπάμα την εκδιώξει από τους G-8 όπως απειλεί και τους μετατρέψει σε G -7 όπως και στο παρελθόν. Οι επτά είναι όλες προτεκτοράτα των ΗΠΑ. Είναι ο προάγγελος της διάλυσης των G-20 και τα συμφέροντα που έχουν επενδύσει σε αυτό το φόρουμ, οι παγκόσμιοι τραπεζίτες των εξωχώριων αγορών, οι οποίοι δεν ελέγχονται και δεν λογοδοτούν σε κανένα κράτος, είναι πολύ σημαντικά για να διαλυθούν. Υπάρχει ο κίνδυνος αναβίωσης συνθηκών ψυχρού πολέμου κι αυτό δεν το επιθυμούν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης των υπεράκτιων αγορών γιατί έτσι ενδυναμώνεται ο ρόλος των εθνικών κρατών.
Όχι μόνον η Κίνα θα το ξανασκεφτεί, αλλά και η Γερμανία και η Ιαπωνία θα αρχίσουν να περιορίζουν τους τραπεζίτες για λόγους εθνικού συμφέροντος. Η Βραζιλία, η Ινδία, η Αργεντινή, η Τουρκία και η Νότιος Αφρική θα υιοθετήσουν μέτρα προστασίας της εθνικής τους οικονομίας αν διαλυθεί το φόρουμ των G-20 που επενδύει στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή στην άρση κάθε περιορισμού και φορολογίας, στη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων.
Οι ΗΠΑ και το προτεκτοράτο τους η ΕΕ, αντιδρούν απλώς για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους συμφέροντα σε όρους παγκόσμιας κυριαρχίας, αλλά η πρωτοκαθεδρία τους και τα συμφέροντά τους δεν απειλούνται από την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία. Είναι απλώς θέμα κύρους και εικόνας συμβολικής ισχύος. Ο Πούτιν διεκδικεί απλώς μια θέση στον ήλιο της παγκοσμιοποίησης για τη Ρωσία.
Μπορεί να την κερδίσει γιατί έχει παραχωρήσει πολλά και μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια σε πολλά άλλα. Κυρίως όμως οι ΗΠΑ δεν είναι πρόθυμες να εκστρατεύσουν με 500.000 Αμερικανούς στρατιώτες για να κάνουν απόβαση στην Κριμαία, όπως ζητάει ο υπάλληλος της Δύσης, προσωρινός (και παράνομος) πρωθυπουργός του Κιέβου. Ούτε φυσικά θα εκστρατεύσει εναντίον της Ρωσίας, η Πολωνία ή η Γερμανία. Αυτό που θα γίνει, είναι ένας συμβιβασμός με συγκυριαρχία επί της Ουκρανίας. Γι αυτό ξεκαθαρίζει ο Πούτιν, ότι η Κριμαία δεν μπαίνει στον ίδιο λογαριασμό. Είναι ήδη μέλος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μιλάμε για την Ουκρανία αν θέλετε. Όχι για την Κριμαία, η οποία ανήκει στη Ρωσία εδώ και σχεδόν 300 χρόνια.
Οι Έλληνες
Αυτή είναι μια θετική ή μια αρνητική εξέλιξη για τους Έλληνες και κυρίως για τους απόδημους; Ας ρίξουμε μια μεθοδική ιστορική ματιά στους Έλληνες της Κριμαίας, ως υποσύνολο των Ελλήνων στη Ρωσία και στις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
Η ιστορία, η γεωγραφία, ο πολιτισμός και οι άνθρωποι είναι με την Ελλάδα. Ας ανασκοπήσουμε όσα δεν μάθαμε στο σχολείο που σχεδίασαν για μας οι αποικιοκράτες, χωρίς εμάς, αλλά μπορούμε να διαβάσουμε στην ιστορία του Ελληνισμού. Όταν οι Τάταροι έφτασαν στην Κριμαία και ίδρυσαν το χανάτο τους, βρήκαν εκεί τους Έλληνες. Το Βασίλειο των Ρως του Κιέβου δεν είχε αποικήσει την περιοχή. Οι κάτοικοι της Κριμαίας μιλούσαν ελληνικά, ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, είχαν τον ελληνικό πολιτισμό και οι περισσότεροι ήταν απόγονοι των Ελλήνων που είχαν φτάσει αρχικά με τους Αργοναύτες και με τον Ηρακλή στην προϊστορική εποχή, στην ιστορική εποχή συνέχισαν να φτάνουν Έλληνες από την Αχαΐα και από την Ιωνία, έχτισαν πόλεις που υπάρχουν ακόμα και τώρα τα λαμπρά ερείπιά τους, συνέχισαν να διαφεντεύουν αυτούς τους τόπους όλης της Μαύρης θάλασσας επί της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γι αυτό και λέγονται ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι, ως τη στιγμή που έφτασαν οι Τάταροι με τα μογγολικά χαρακτηριστικά και με την ταταρική γλώσσα.
Οι Τάταροι επέβαλαν την πολιτική τους εξουσία και τη γλώσσα τους. Οι περισσότεροι αφομοιώθηκαν από τους πολυπληθέστερους ντόπιους Έλληνες, αλλά σε μερικές περιοχές διατήρησαν τα μογγολικά τους χαρακτηριστικά. Σε απομακρυσμένες περιοχές διατήρησαν αντίστοιχα οι Έλληνες και την ελληνική γλώσσα. Οι περισσότεροι Τάταροι όμως σήμερα, έχουν λευκά, μεσογειακά χαρακτηριστικά λόγω της ανάμιξης με τους Έλληνες. Μιλάνε όμως ταταρικά και είναι μουσουλμάνοι. Δηλαδή έγινε ότι και στην Μέση Ανατολή, στη Συρία, στη Φοινίκη, στο πρώην κράτος των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων και των Ρωμαίων. Η πολιτική εξουσία επέβαλε μόνον τη γλώσσα και τη θρησκεία της, αλλά έπαψαν πια να αποκαλούνται Έλληνες και ονομάστηκαν Ρωμαίοι, ή Άραβες ή Οθωμανοί ή Τάταροι. Η πλειοψηφία τους αν τους κάνουμε εξετάσεις DNA έχουν ελληνικές ρίζες, όπως και οι «Τούρκοι» της Μικράς Ασίας, οι Πόντιοι, οι Καππαδόκες, οι Αλβανοί κλπ κλπ.
Η φυσιογνωμία των Τατάρων μοιάζει πολύ με τους Έλληνες της Αζοφικής, οι οποίοι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι αλλά μιλάνε Ταταρικά, μια τουρκική διάλεκτο. Επομένως είναι πολύ πιθανόν να είναι απόγονοι εκταταρισμένων ελληνικών πληθυσμών, οι οποίοι ακολούθησαν τους νόμους της κρατικής εξουσίας του Χανάτου και συμμορφώθηκαν με αυτούς, είτε με τη θέλησή τους είτε με το ζόρι. Κάτω από την μουσουλμανική πίεση, πολλοί αναγκάστηκαν να εξισλαμισθούν, αλλά δεν έπαψαν να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έμειναν χριστιανοί σε άλλες περιοχές, γιατί η κρατική εξουσία ήταν χριστιανική. Σήμερα οι Τάταροι είναι δυο λογιών: Εκείνοι που έχουν μογγολικά χαρακτηριστικά και εκείνοι που έχουν ευρωπαϊκά και μεσογειακά χαρακτηριστικά. Ιστορικά δεν μπορεί να είναι απόγονοι Άγγλων ή Γάλλων ή Γερμανών και ανάλυση του DNA μπορεί να θέλει να τους κάνει κανένας νεοναζί. Στη σύγχρονη εποχή δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στη συνείδηση και όχι στο αίμα.
Η συνείδησή τους διαμορφώθηκε με βάση τις αντιλήψεις της Δύσης του προηγούμενου αιώνα, όπως περιγράφονται και στην ελληνοτουρκική συνθήκη της Λωζάννης με την βάρβαρη ανταλλαγή πληθυσμών, η οποία τώρα θεωρείται έγκλημα πολέμου. Οι μουσουλμάνοι θεωρούνται Τούρκοι, ασχέτως της γλώσσας που μιλούν. Στην Αθήνα που έχουμε μείνει ακόμα στον προηγούμενο αιώνα, μιλάμε ακόμα για «Τουρκαλβανούς», για «Τουρκοκρητικούς», για «Τουρκοπόντιους» και για «Τουρκοκύπριους». Άρα οι Τάταροι έχουν τουρκική συνείδηση. Ψάχνοντας μόνοι τους μετά από χρόνια μπορεί να ανακαλύψουν τις ελληνικές τους ρίζες.
Οι «Τάταροι της Κριμαίας» που έγιναν γνωστοί τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, λόγω των αγώνων τους να επιστρέψουν από το Ουζμπεκιστάν όπου τους είχε εξορίσει ο Στάλιν, όπως και τους Έλληνες της Κριμαίας και τους Αρμένιους και τους Βούλγαρους, είναι πολύ ενδιαφέρουσα επιστημονικά περίπτωση. Αποτελούνται από δύο εθνογραφικές ομάδες: Τους Τατάρους (για τους οποίους μιλήσαμε ήδη) και τους Νογκαΐτες. Ο Ρώσος συγγραφέας Κιουπρίν (εμείς το διαβάζουμε στο βιβλίο του Βλάση Αγτζίδη: Η Κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) στο βιβλίο του «Λαιστρυγόνες», υποστηρίζει ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ουζμπέκοι ερευνητές, είχαν εντοπίσει τον καιρό της ΕΣΣΔ, την αδυναμία των Τατάρων να ενταχθούν στο μουσουλμανικό περιβάλλον της Κεντρικής Ασίας. Την ίδια δυσκολία έχουν και οι μουσουλμάνοι «Τούρκοι» της Μικράς Ασίας, οι οποίοι ακολουθούν μουσουλμανικές αιρέσεις νεοπλατωνικές και οι «Αλβανοί» μουσουλμάνοι οι οποίοι είναι συνήθως μπεκτασήδες και πάντως δεν είναι τόσο θρήσκοι όσο στην Ανατολή και στην Ανατολία. Έχετε δει ποτέ Αλβανό στην Ελλάδα να στρώνει χαλάκι και να κάνει προσευχές όλη μέρα, στρεφόμενος προς τη Μέκκα; Οι περισσότεροι είναι τόσο θρήσκοι μουσουλμάνοι, όσο είμαστε εμείς θρήσκοι χριστιανοί. Πάμε στην εκκλησία, Χριστούγεννα και Πάσχα.
Λίγες μέρες πριν από την εξορία των Ελλήνων της Κριμαίας, οι σταλινικές αρχές εκτόπισαν στην κεντρική Ασία τους Τατάρους, μαζί με δύο τουρκόφωνους εβραϊκούς λαούς τους Καραΐνούς και τους Κριμτσάγκ τους οποίους έχει ήδη «επαναπατρίσει» το Ισραήλ σχεδόν όλους. Γιατί το Ισραήλ παραμένει η εθνική εστία των απόδημων Εβραίων. Η Ελλάδα δεν δέχεται ούτε υποστηρίζει τους απόδημους Έλληνες, πόσο μάλλον αν δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι! Όλοι οι εξορισμένοι σύμφωνα με τα αρχεία της NKVD ήταν τρία εκατομμύρια άνθρωποι, Τάταροι, Έλληνες, Αρμένιοι, Βούλγαροι και Εβραίοι. Οι Τάταροι ήταν τότε περίπου 300.000 άνθρωποι, αλλά τώρα ισχυρίζονται ότι φτάνουν τα 3.500.000 ανθρώπους σε όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ!!! Οι Έλληνες δεν ξεπερνούν τις 500.000 σε όλες τις χώρες της ΕΣΣΔ και είναι μερικές χιλιάδες στην Κριμαία.
Στη σημερινή Κριμαία έχουμε συνολικό πληθυσμό 3.000.000 ανθρώπων, από τους οποίους η συντριπτική πλειοψηφία είναι Ρώσοι. Οι Ουκρανοί που μετοίκησαν στην Κριμαία μετά το 1954 είναι από 300 έως 400 χιλιάδες άνθρωποι. Οι Έλληνες της Κριμαίας οι οποίοι ζούσαν εκεί από αμνημονεύτων χρόνων στις πόλεις Παντικάπαιο, Χερσόνησο, Φαναγόρεια, Θεοδοσία κ.ά. μετακόμισαν στην υπόλοιπη Ρωσία όταν η Μεγάλη Αικατερίνη τους παραχώρησε γη για να μεταφέρει στην Κριμαία τους Ρώσους. Πολλά τοπωνύμια έχουν ελληνική ρίζα, όπως για παράδειγμα η Γιάλτα. Στην τοπική ελληνική διάλεκτο το τουριστικό αυτό θέρετρο, λέγεται «Γιαλίτα» και σημαίνει «ο μικρός γιαλός». Ακόμα και πριν την Μεγάλη Αικατερίνη, παρόλη την κατάκτηση από τους Τατάρους, υπήρχε στην Κριμαία ένα ελληνικό κράτος το οποίο κατελήφθη το 1475 από τους Οθωμανούς. Οι Οθωμανοί ήταν πιο οργανωμένο και συγκεντρωτικό κράτος τότε, γιατί είχαν ΄Έλληνες εξωμότες ως μεγάλους βεζύρηδες, (ενώ πολλοί σουλτάνοι είχαν ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά και διάβαζαν τον Όμηρο από το πρωτότυπο), με αποτέλεσμα οικονομική καταπίεση, βίαιους και εθελοντικούς εξισλαμισμούς, υποχρεωτική χρήση της ταταρικής γλώσσας κλπ όπως και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας.
Παρόλα αυτά, ως το 1778 που η Μεγάλη Αικατερίνη παραχώρησε εδάφη στους Χριστιανούς Έλληνες για να μετακομίσουν σε άλλες περιοχές της Ρωσίας, η ελληνική παρουσία παρέμενε ισχυρή. Συνέχιζαν να καταφθάνουν Έλληνες από άλλες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι Έλληνες ήταν ακόμα ισχυροί στην Κριμαία ως το 1944 λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Με δύο μυστικά διατάγματα, 70.000 Έλληνες μετοίκησαν από την Κριμαία, στην κεντρική Ασία, στη Σιβηρία και στα σύνορα με την Κίνα.
Ο συγγραφέας Ανατόλι Πριστάβκιν γράφει: «Ποιος ξέρει τα βάσανα των Ελλήνων της Κριμαίας, οι οποίοι εφοδίαζαν την πολιορκημένη από τους Γερμανούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Σεβαστούπολη, με νερό και μεταξύ των οποίων δεν υπήρχε ούτε ένας προδότης; Αυτούς εξόρισαν στο Καζαχστάν και στη Σιβηρία!» Ο Γ. Φωτιάδης, εκπρόσωπος του ελληνικού συλλόγου που εδρεύει στο Κοκκάντ του Ουζμπεκιστάν είπε το 1992, στον ερευνητή-συγγραφέα Βλάση Αγτζίδη: «Από τους Έλληνες της Κριμαίας δεν βρέθηκε κανείς να συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές. Αντίθετα κάθε δεύτερη ελληνική οικογένεια είχε κι έναν αντάρτη. Σε ανταπόδοση το σοβιετικό κράτος μας εξόρισε στα βάθη της Ασίας. Σήμερα εμείς ζητάμε να επιστρέψουμε στην Κριμαία». Γιατί αυτήν θεωρούν πατρίδα τους.
Ακόμα και οι Τάταροι όμως (αν και επηρεάζονται από εθνικιστικές και τουρκοκαθοδηγούμενες οργανώσεις με «παντουρκικές» απόψεις) αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των Ελλήνων. Το 1989 όταν έψαχναν παντού στηρίγματα για τις διεκδικήσεις τους μέσα στην ΕΣΣΔ, ο Αϊντέρ Γιουσούποβιτς Κιουρτσί, πρότεινε στους Έλληνες να διεκδικήσουν μαζί την Κριμαία στο πλαίσιο της Α’ Συνδιάσκεψης της ΚΕ του ΚΚΣΕ για το εθνικό πρόβλημα. Ο Τάταρος εκπρόσωπος που μίλησε στην συνδιάσκεψη μετά τον Έλληνα εκπρόσωπο Χ. Πολιτίδη είπε: «Πριν λίγο μίλησαν τα αδέρφια μας οι Έλληνες, που είναι οι πραγματικοί νοικοκύρηδες της Κριμαίας».
Τάταροι και Έλληνες διεκδικούσαν την επιστροφή τους στην Κριμαία. Η συνεργασία δεν περπάτησε γιατί κυρίως οι Πόντιοι δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για τους «Τούρκους» και εκείνοι άρχισαν να επηρεάζονται από το τουρκικό κράτος και την προπαγάνδα του. Άλλωστε ιστορικά οι Τάταροι αφυπνίστηκαν εθνικά πριν από τους Μικρασιάτες μουσουλμάνους και οι δικοί τους διανοούμενοι τους εμφύσησαν την ιδεολογία του τουρκικού εθνικισμού. Δεν ήταν πρωτότυπο. Και μεταξύ των Ελλήνων το ίδιο έγινε. Στην Οδησσό ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρία και από τη Ρωσία προερχόταν η ηγεσία της.
Οι Τάταροι έγιναν λοιπόν το όχημα για να αρχίσουν να μεταναστεύουν στην Κριμαία κάθε φυλής μουσουλμάνοι, Τουρκομάνοι, Ουζμπέκοι, Κιργίζιοι, Αζερμπαϊτζανοί κλπ και ζητούσαν να φτάσουν τα 3.500.000 ανθρώπους πράγμα παράλογο και κατευθυνόμενο. Αυτός είναι ο λόγος που η Κριμαία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη δημοκρατία από τις τοπικές αρχές, γιατί αν ενσωματωνόταν από την αρχή στη Ρωσία ή στην Ουκρανία, δεν θα υπήρχε τρόπος να εμποδίσουν αυτούς τους μουσουλμάνους να επανιδρύσουν το μουσουλμανικό Χανάτο της Κριμαίας, όπως έλεγαν δημοσίως άλλωστε στα περιοδικά τους. Και το επόμενο διακηρυγμένο βήμα του «παντουρκισμού», να ενωθούν όλα τα τουρκικά κράτη. Ο φόβος του τουρκοισλαμισμού, διαμόρφωσε τη σύγχρονη Κριμαϊκή ταυτότητα και συνείδηση.
Η εξέλιξη αυτή είναι θετική και σημαντική για τους Έλληνες τουλάχιστον για όσους θέλουν να επιστρέψουν στην πατρώα γη. Όλοι δέχονται πλέον επιστημονικά ότι το μόνον γηγενές έθνος της Κριμαίας είναι οι Έλληνες. Οι Ρώσοι φυσικά και τους θέλουν μαζί τους, γιατί έτσι μπορούν να ανάγουν τις διεκδικήσεις τους, πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω.
Οι σύγχρονες και οι μελλοντικές προοπτικές.
Ανακεφαλαιώνοντας, η γεωγραφία, η ιστορία, ο πολιτισμός και ο πληθυσμός βεβαιώνει, ότι η Κριμαία είναι Ρωσική και οι Έλληνες έχουν συμβόλαιο μαζί της, ως γηγενείς. Σε πείσμα των καιρών, των πολιτικών εξελίξεων, της τεχνολογίας, των ιδεολογιών ή των θρησκειών, η ίδια ιστορία επιβεβαιώνεται. Οι Σκύθες, οι Καυκάσιοι λαοί και οι γηγενείς της Μικράς Ασίας λαοί όπως οι Καρδούχοι, όπως τους αναφέρει ο Ξενοφών, δηλαδή οι Κούρδοι, δεν έγιναν οι έμποροι και οι ναυτικοί της αρχαίας εποχής. Δεν έφτιαξαν πολεμικό ναυτικό και δεν διαφέντεψαν τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, όπως με αλλεπάλληλες εκστρατείες έκαναν οι Έλληνες.
Το πολεμικό ναυτικό, ακολουθούσε τους εμπόρους, τους προστάτευε και τους βοηθούσε να αναπτύξουν τις δουλειές τους. Οι Έλληνες ήταν αυτοί που το έκαναν. Το Ρωσικό κράτος ήταν πάντα μια τεράστια χερσαία δύναμη. Δεν έφτιαξε ποτέ εμπορικό ναυτικό παρά τις τεράστιες προσπάθειες της πολιτικής εξουσίας να φτιάξει πολεμικό ναυτικό και να «διορθώσει» τη γεωγραφία. Οι προσπάθειες του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος έφτασε στο σημείο να πάει με κρυφή ταυτότητα στη Δύση και να δουλεύει στα ναυπηγεία της Ολλανδίας, για να μάθει την τέχνη, δεν έφεραν το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. Η Μεγάλη Αικατερίνη ξόδεψε πολλά χρήματα, φαιά ουσία και ανθρώπινους πόρους, αλλά πάλι κατέληξε να ζητάει τη βοήθεια των Ελλήνων εμπόρων τους οποίους ευνόησε και του Λάμπρου Κατσώνη για να φτιάξει στόλο στη Μεσόγειο και να πιέσει τους Οθωμανούς. Ο Στάλιν έκανε ιστορικό λάθος εκτοπίζοντας τους Έλληνες από την Κριμαία, αντί να τους αναθέσει να φτιάξουν εμπορικό στόλο για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, τον οποίο θα προστάτευε με τα κανόνια του ο πολεμικός της στόλος. Ο Πούτιν δεν ξέρουμε τι θα κάνει, αλλά δείχνει να έχει διαβάσει περισσότερη ιστορία. Ασφαλώς θα προτιμά να είναι Ρώσοι αυτοί οι εμποροναύτες της παγκοσμιοποίησης ως πρώτη σκέψη.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα και θα το βρει μπροστά του. Το ναυτικό, εμπορικό και πολεμικό, απαιτεί συναίνεση και δημιουργεί συνθήκες αμφισβήτησης μιάς αυταρχικής διακυβέρνησης. Το εμπορικό ναυτικό απαιτεί συνδυασμό εμπόρων, τραπεζιτών, ναυτών, αξιωματικών καπεταναίων, βιομηχάνων, τεχνολόγων, και διανοουμένων, οι οποίοι έχουν την τάση να δημιουργούν μια φιλελεύθερη μάλλον πολιτεία. Οι πλούσιοι εμποροναύτες, εύκολα παραχωρούν πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στις άλλες ειδικότητες που απαιτούνται για τη δουλειά, ενώ δεν το κάνουν οι γαιοκτήμονες ή οι βιομήχανοι ή οι τραπεζίτες. Είναι άλλος ο πολιτικός πολιτισμός των ναυτικών δυνάμεων και άλλη η κουλτούρα των χερσαίων δυνάμεων και των στεριανών κρατών. Ναυτικά κράτη υπήρξαν η Αρχαία Αθήνα, η Καρχηδόνα, η Βενετία, η Γένουα, η Αγγλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία. Χερσαία κράτη υπήρξαν η Σπάρτη, η Περσία, η Αίγυπτος, η Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα ελληνιστικά κράτη, η Ρώμη, η αυτοκρατορία των Μογγόλων, η Κίνα, οι Οθωμανοί, η Ρωσία, η Γερμανία.
Όλα τα ναυτικά κράτη ανέπτυξαν δημοκρατικά πολιτεύματα για να αναπτύξουν ναυτικό και το διατήρησαν εξαιτίας του ναυτικού. Η θαλασσοκρατία δεν συμβαδίζει ιστορικά με αυταρχικά καθεστώτα. Η Αθήνα με τον Θεμιστοκλή, έπαψε να είναι αριστοκρατική. Η Αγγλία αν και απόλυτη μοναρχία, αναγκάστηκε να εφεύρει τον κοινοβουλευτισμό. Η Βενετία ήταν η Γαληνότατη Δημοκρατία. Όλες έπαψαν να θαλασσοκρατούν όταν εξαπλώθηκαν πέραν των δυνάμεών τους.
Για να τις νικήσουν οι αντίπαλοί τους, που ήταν χερσαία κράτη, αναγκάστηκαν να φτιάξουν ναυτικό όπως η Σπάρτη, η Περσία, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι Πτολεμαίοι, οι Ρωμαίοι, οι κινέζοι, οι Οθωμανοί, ο Μεγάλος Πέτρος, οι Γάλλοι, και οι Γερμανοί (με τον Κάϊζερ και με τον Χίτλερ) αλλά κανένα χερσαίο κράτος δεν έγινε ναυτική δύναμη. Οι ΗΠΑ ήταν πάντοτε μια χερσαία δύναμη και προσπαθεί από το 1801 να γίνει και ναυτική δύναμη, πράγμα που κατάφερε όταν της παρέδωσε τη σκυτάλη η Αγγλία το 1945, η οποία εξακολουθεί ακόμα και τώρα να την καθοδηγεί ή να την ακολουθεί. Κυρίως όμως ιδρύθηκε από την αρχή ως δημοκρατία και από μετανάστες των ναυτικών κρατών της Ευρώπης.
Ο Πούτιν, μπορεί να είναι (ή όχι) μεγάλος ηγέτης, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει ούτε την γεωγραφία, ούτε την ιστορία. Ούτε τον Πολιτισμό. Ούτε κι έχει τους κατάλληλους ανθρώπους, ούτε και επιθυμεί να αποκτήσει φανατικούς δημοκράτες που μιλάνε έξω από τα δόντια σε όλα τα λιμάνια και αντιπαθούν τους δικτάτορες. Η Δημοκρατία είναι πολιτισμός και δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να ιδρύσει την πρώτη δημοκρατία σε ρωσικό έδαφος αν το επιδιώξει. Πάντως η ως τώρα διακυβέρνησή του δεν δείχνει ότι επιθυμεί κάτι τέτοιο. Προτιμά ένα αυταρχικό μοντέλο κατάλληλο για να διοικεί μια τεράστια χώρα και έναν ισχυρό χερσαίο στρατό.
Συνεπώς ή δεν θα επιδιώξει καθόλου, ή θα αποτύχει αν επιδιώξει να κάνει τη Ρωσία εμποροναυτική δύναμη και τους Ρώσους ναυτικό λαό. Από τους λαούς της Ρωσίας στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, δεν υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι από τους Έλληνες. Ήδη, Έλληνες εφοπλιστές κάνουν δουλειές με τους Ρώσους. Ήδη, είχαν επιλέξει οι Ρώσοι κεφαλαιούχοι την Κύπρο ως φορολογικό τους παράδεισο. Μπορεί η Γερμανία να κατέστρεψε την Κύπρο (και την Ελλάδα) συνειδητά ως υπεράκτια επικράτεια εχεμύθειας και προορισμό κεφαλαίων, αλλά δεν μπορεί η Μέρκελ να νικήσει τη γεωγραφία, την ιστορία και τον Πολιτισμό. Αμφιβάλω ακόμα αν μπορεί να υποτάξει τους Έλληνες. Αν και δείχνει να έχει διδαχθεί από την «βιασύνη» του Χίτλερ.
Η Ελλάδα κατάφερε να γίνει μέλος της βαλκανικής συμμαχίας τον εικοστό αιώνα με τον Βενιζέλο, επειδή είχε ναυτικό. Ήταν πάντοτε από το 1830 μέχρι σήμερα προτεκτοράτο της Αγγλίας (την οποία διαδέχθηκαν οι ΗΠΑ) γιατί έχει εμπορικό ναυτικό. Ακόμα και στην ΕΟΚ γίναμε μέλος, γιατί είχαμε ναυτικό αν και εξαρτημένο από το Σίτι του Λονδίνου. Το ίδιο και η Κύπρος. Το ελληνικό ή το κυπριακό ναυτικό, είναι μεγαλύτερο από το ναυτικό της Γαλλίας και της Γερμανίας μαζί. Οι καλύτεροι πελάτες των Ελλήνων εφοπλιστών, έχουν γίνει οι Κινέζοι, αν και προσπαθούν να φτιάξουν κι εκείνοι το ναυτικό τους ή χρησιμοποιούν επίσης τους Φιλιππινέζους, τους Κορεάτες κλπ. Η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή όπως δεν είχε και την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης.
Αν η εμποροναυτική τάξη της Ρωσίας, αποτελείται κυρίως από Έλληνες, είτε της Ρωσίας, είτε της Ελλάδας και της Κύπρου, είτε του Σίτι του Λονδίνου, είτε των νησιών Μάρσαλ και της Νέας Υόρκης, δεν θα φοβάται μήπως ψηφίζουν στις ρωσικές εκλογές ή μήπως προωθήσουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη ρωσική βουλή. Μπορεί να επηρεάζονται από τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά μήπως και η Ρωσία δεν επηρεάζεται; Δεν θα ήταν καλύτερο για τη Ρωσία, να δημιουργήσει στην Κριμαία τη δική της εμποροναυτική βάση, με έδρα ελληνικών και ρωσικών ναυτιλιακών εταιριών, με λιμάνια και κόμβους, και με τράπεζες που να δίνουν ναυτιλιακά δάνεια;
Δεν θα ήταν πιο εύκολο να έχουν αυτές οι εταιρίες πρακτορεία στις χώρες της Βαλτικής και στη Σιβηρία ή στον Ειρηνικό, σε ρώσικο έδαφος; Οι ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, έτσι θα αποκτούσαν περισσότερη δουλειά και θα υποστήριζαν τη βιομηχανία της Ρωσίας, αφού πρέπει να συνεχίζει να φτιάχνει αεροπλανοφόρα και πολεμικά αεροσκάφη. Το εμπόριο θα της έδινε περισσότερους πόρους για να στηρίξει το πολεμικό της ναυτικό και θα της προμήθευε το κατάλληλο προσωπικό που δεν θα χανόταν, αλλά θα πήγαινε στο εμπορικό ναυτικό μετά από λίγα χρόνια.
Οι εφοπλιστές ήταν ιστορικά οι πρώτοι που ανακάλυψαν τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση των υπεράκτιων αφορολόγητων και ανεξέλεγκτων αγορών, και οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι των πρώτων. Τα κέρδη τους προέρχονταν από την εποχή του Ωνάση και του Νιάρχου, κυρίως από τα πετρελαιοφόρα πλοία που άφηναν τα κέρδη τους αφορολόγητα, στη Λιβερία, στον Παναμά και στις άλλες χώρες με σημαίες ευκαιρίας. Συνάπτουν δάνεια στη Νέα Υόρκη ή στο Σίτι του Λονδίνου και ναυπηγούν τα πλοία τους στην Κίνα ή στην Κορέα. Όλοι οι εφοπλιστές σήμερα επεκτείνονται στον τουρισμό, στα ναυπηγεία, στον ανεφοδιασμό, στις αερομεταφορές, στις τράπεζες και στα χρηματοπιστωτικά και σε άλλους τομείς, γιατί δεν έχουν τι να κάνουν τα λεφτά τους. Η Ρωσία δεν φοβάται την Ελλάδα. Η Ρωσία έχει ανάγκη την Ελλάδα. Οι πολιτικοί της Ελλάδας όταν μάθουν λίγη ιστορία θα αντιληφθούν τα αυτονόητα. Οι πολίτες της Ελλάδας σίγουρα μπορούν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους στο εσωτερικό της χώρας κι αφού στείλουν στη φυλακή μερικούς πολιτικούς για παραδειγματισμό, μπορούν να στηρίξουν τη δημοκρατία τους στο εμπόριο και στο ναυτικό.
Τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, αντί να πουληθούν σε ξένους, μπορούν να γίνουν βάσεις ελληνικών εταιριών με παγκόσμια παρουσία, όπως υπάρχουν ήδη ελληνικές εταιρίες εισηγμένες στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου και άλλων περιοχών του κόσμου. Οι μικρότερες είναι στην Αθήνα και στον Πειραιά. Υπάρχει όμως το κατάλληλο ανθρώπινο κεφάλαιο, το οποίο δεν διαθέτει π.χ. η Ρωσία του Πούτιν. Υπάρχει και η γέφυρα των Ελλήνων της Κριμαίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας γενικότερα. Το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, οι οποίοι μισθώνονται εύκολα στους ξένους, αντί να φιλοδοξούν να υπηρετήσουν τους Έλληνες.
Πηγή: enallaktikos.gr
