Κανένας Πόντιος δεν μπορεί να ξεχάσει την ιερή συγκίνηση την στιγμή της Ανάστασης.
Γινόταν τα βαθιά χαράματα στο προαύλιο της εκκλησίας κι ο κόσμος με κροτίδες και όπλα χαιρέτιζε την Ανάσταση του Χριστού.
Ήταν η στιγμή που ο κάθε Πόντιος την είχε συνδυάσει με τα πιο βαθιά εθνικά ιδανικά του και το όνειρο για ελευθερία. Ξεσήκωνε στην υποδουλωμένη ψυχή του μια θρησκευτική επανάσταση.
Όλοι οι συγγενείς περνούσαν από όλα τα σπίτια για να πουν Χριστός Ανέστη, όχι μόνο με το θρησκευτκό νόημα αλλά και με το εθνικό. Καμία οικογένεια δεν μπορούσε να αρνηθεί τη φιλοξενία της άλλης. Ακόμη και το πιο φτωχό σπίτι είχε πάντα έτοιμο το στολισμένο πασχαλινό τραπέζι
Οι νέοι όφειλαν να επισκεφτούν τα συγγενικά σπίτια να ευχηθούν και να φιλήσουν το χέρι των μεγαλυτέρων.
Τα κορίτσια αντάλλασαν φιλί μόνο με τους πρεσβύτερους.
Εδεσματολόγιον του Πόντου
