Πόσο «περίεργος» να φάνταζε άραγε ο ήχος της ποντιακής λύρα στα αυτιά ενός αστού Αθηναίου στις αρχές της δεκαετίας του 1930; Παρά το γεγονός ότι ήταν ο συνδετικός κρίκος με όσα είχαν αφήσει πίσω μόλις μερικά χρόνια πριν, η επαφή με την πατρίδα, ακόμα και οι ίδιοι οι Πόντιοι της Καλλιθέας παραμέριζαν την… επίσημη αγαπημένη για χάρη των αστικών τρόπων διασκέδασης. Το αποδεικνύουν τα αρχεία του νεοσύστατου τότε Συλλόγου Ποντίων «Αργοναύται-Κομνηνοί» και το εξηγεί η σύνθεση των ιδρυτικών μελών του. Επρόκειτο κυρίως για φιλόμουσες και εύπορες οικογένειες από την Κερασούντα και την Τραπεζούντα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ποντιακή λύρα άργησε να μπει στα αθηναϊκά σαλόνια – με τη μεταφορική έννοια.
Σε μια εποχή που οι ποντιακοί χοροί ήταν μια διαδικασία βιωματική, η πρώτη εμφάνιση χορευτικού συγκροτήματος από τους «Αργοναύτες-Κομνηνούς» ήταν στις 26 Φεβρουαρίου 1937 στο θέατρο «Αργυρόπουλου», με την καλλιτεχνική επιμέλεια του σκηνοθέτη του Βασιλικού Θεάτρου Αθηνών Τάκη Μουζενίδη.
Ωστόσο, η πρώτη επίσημη παρουσία, ως απόρροια μιας οργανωμένης προσπάθειας, έγινε στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο στις 4 Αυγούστου 1938, σε μια μεγάλη γιορτή παραδοσιακών χορών, κατόπιν πρόσκλησης του υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού. Οι «Αργοναύτες-Κομνηνοί» συμμετείχαν με ομάδα στην οποία προστέθηκαν και χορευτές από τη Μακεδονία.
Την άνοιξη του 1940, πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, ο σπουδίος Νίκος Σπανίδης έδωσε μια αξιόλογη παράσταση με ποντιακά τραγούδια και με τη συμμετοχή της ποντιακής χορευτικής ομάδας του συλλόγου στο θέατρο «Ολύμπια». Αμέσως μετά την απελευθέρωση, το χορευτικό συγκρότημα εμφανίστηκε ξανά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 27 Μαΐου του 1945, στη Γιορτή της ΝΙΚΗΣ που διοργάνωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Χορεύοντας ακριβώς επάνω στα ίδια βήματα, όπως έκαναν στην πατρίδα, οι άνδρες και οι γυναίκες σε δύο 12μελείς ομάδες παρουσίασαν ζωηρούς ποντιακούς χορούς. Η εμφάνιση αυτή απέσπασε τα συγχαρητήρια του τότε βασιλικού ζεύγους.
Το ενδιαφέρον του καθηγητή μουσικής και χορού Δημήτρη Κουτσογιαννόπουλου είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συγκροτήματος που θα παρουσίαζε με καλλιτεχνικό τρόπο τους ποντιακούς χορούς, παράλληλα με τη δημιουργία μουσικού και χορωδιακού σχήματος. Όραμά του ήταν η συστηματική εκμάθηση της ποντιακής μουσικής, κάτι που είχε ξεκινήσει σε μικρότερη κλίμακα στο Ωδείο Εθνικής Μουσικής – τον Νοέμβριο του 1946 ιδρύθηκε επίσημα στους «Αργοναύτες-Κομνηνούς» Ποντιακή Μουσική Σχολή.
Το 1947 ο Δημήτρης Κουτσογιαννόπουλος ξεκινούσε τα μαθήματα ποντιακών χορών στο Λύκειο Ελληνίδων καθώς και στις Σχολές «Ρενιέρη» και «Πράτσικα», ζητώντας την οικονομική ενίσχυση των «Αργοναυτών-Κομνηνών».
Αποκορύφωμα αυτής της συνεργασίας με τον καθηγητή ήταν η στελέχωση των παραστάσεων στο θέατρο «Ρεξ», που έδινε το 1949 με μεγάλη επιτυχία ο Νίκος Σπανίδης.
Την ίδια χρονιά διακόπηκαν τα μαθήματα στους «Αργοναύτες-Κομνηνούς», με τον Δημήτρη Κουτσογιαννόπουλο να επέρχεται στο αίτημά του το 1952, τονίζοντας ότι έπρεπε να δοθεί πνοή και στη μουσική σχολή, «καθώς παρατηρούνταν ένα τεράστιο έλλειμμα τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια (κυρίως στη βόρεια Ελλάδα), παρά την πολυπληθή παρουσία του ποντιακού στοιχείου».
Έτσι, την 1η Δεκεμβρίου 1953 ξεκίνησαν τα δωρεάν μαθήματα χορού και τραγουδιού, από τα οποία προέκυψε ένας πυρήνας χορευτών και χορευτριών που συμμετείχαν σε εκδηλώσεις που επιμελούνταν οι Κουτσογιαννόπουλος και Σπανίδης.
Το κλίμα είχε άλλωστε αλλάξει, και δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται οι πρώτες χορευτικές ομάδες πανελλαδικά –στην Καλλιθέα εμφανίζονταν και τα παιδιά-θαύμα, οι αδελφοί Μαυρόπουλοι–, ενώ άρχισαν να διοργανώνονται εκδηλώσεις με έντονο το στοιχείο της ποντιακής παράδοσης.
