Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού με ακροστιχίδα: «τούτο Ρωμανού το έπος». Διαβάστε το Μέρος Α’.
Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη.
ε’. Έτσι εισήλθε στο Ναό τότε ο Κύριός μας, καθώς το γράφει κι η Γραφή:
στην αγκαλιά της Μάνας Του, μαζί με τ’ απαραίτητα πρόσφορα της θυσίας.
Και ο μακάριος Συμεών εκεί Τον υποδέχτηκε· μέσα από τη μητρική αγκαλιά στα χέρια του Τον πήρε
και η ψυχή του δίκαιου γέμισε τότε από χαρά και δέος ταυτοχρόνως, γιατί έβλεπε τ’ αόρατα με της ψυχής τα μάτια. Τα τάγματα τα ουράνια, Αγγέλους κι Αρχαγγέλους, έβλεπε εκεί
να στέκουνε με σεβασμό μεγάλο κι ύμνους να ψέλνουν στον Χριστό, να Τον δοξολογούνε.
Και ικέτευε από μέσα του, κραύγαζε η ψυχή του: «Προστάτεψέ με τώρα Εσύ
»απ’ της Θεότητας το πυρ, μην γίνω παρανάλωμα, μην και με κατακάψει, γιατί Είσαι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια.
ϛ’. »Μα ο ταλαίπωρος, εγώ, δύναμη παίρνω τώρα, ότι είδα με τα μάτια μου τη Σωτηρία, Κύριε, που έστειλες στον κόσμο.
»Με τον πιο τέλειο τρόπο, Χριστέ, τώρα μας δείχνεις σημεία και γνωρίσματα
»της Πατρικής υπόστασης που είναι ακατάληπτη για εμάς, αλλιώς, καθ’ εαυτή της. Εσύ είσαι ο απρόσιτος, ο μέγας Φωτοδότης,
»σφραγίδα της Θεότητας γνήσια, απαράλλακτη, κι απαύγασμα της δόξας
»που στων ανθρώπων τις ψυχές έρχεται καταλάμπει και τις φωτίζει πλέρια, τις λούζει στην Αλήθεια.
»Πριν απ’ το χρόνο είσαι Εσύ, πριν από τους αιώνες, σύμπαντα δημιούργησες ο Ποιητής των όλων.
»Είσαι το Φως που λάμπει και φέγγει ως τα πέρατα. Φως είσαι του Πατέρα Σου, καθάριο και αμόλευτο, ασύλληπτο,
»απερίγραπτο, κι ας έχεις γίνει άνθρωπος, Φως είσαι Εσύ Χριστέ μου, που είσαι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια.
ζ’. »Ω Κύριε Φιλάνθρωπε, Κύριε Αγαθέ, κάποτε καλοδέχτηκες τις προσφορές του Άβελ,
»όπως και άλλες προσφορές ανθρώπων που ήταν δίκαιοι, που ήτανε δικοί Σου.
»Μα τώρα Εσύ Πανάγιε, τις προσφορές που φέρνεις, θυσία κι ολοκαύτωμα σε ποιον θε να προσφέρεις;
»Αφού καλά το ξέρω, πως από Σε ανώτερος δεν είναι άλλος κανένας· ανθρώπου νους δεν γίνεται Κύριε να Σε γνωρίσει.
»Η ουσία του Πατέρα Σου έχει καμία διαφορά μήπως απ’ τη δική Σου; Όχι, δεν έχουν διαφορά· ποσώς δεν υπερέχει η ουσία του Πατέρα Σου απ’ τη δική Σου ουσία.
»Γιατί Είσαι ομοούσιος, συνάναρχος μ’ Εκείνον.
»Αλλά, για να μας δείξεις πως πέρα ως πέρα αληθινή είναι η μορφή που πήρες, έτσι όπως εμφανίστηκες τώρα εδώ μπροστά μας,
»έφερες και την προσφορά, όπως ο κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με το Νόμο, κι ας Είσαι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια.
η’. »Μέγιστος κι Υπερένδοξος είσαι Εσύ που ο Ύψιστος Σε γέννησε με τρόπο τελείως απερίγραπτο προ πάντων των αιώνων, Εσύ που είσαι και ο Γιος της Παναγιάς Μαρίας, Πανάγιέ μου Κύριε.
»Και ορατό κι αόρατο, και χωρητό κι αχώρητο: Έναν και τον Αυτόν εγώ Σε παραδέχομαι.
»Θεός είναι ο Πατέρας, Θεός και Συ ο Υιός ‒ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού‒, έτσι Σ’ αντιλαμβάνομαι και έτσι Σε πιστεύω.
»Μα κι έτσι Σε ομολογώ: ως της Παρθένου τον Υιό ‒ με τρόπο υπερφυσικό Σε γέννησε Εκείνη.
»Γι’ αυτό, βρήκα το θάρρος και το τολμώ και Σε κρατώ στα χέρια σαν λυχνάρι.
»Είπα σαν το λυχνάρι, γιατί όποιος άνθρωπος κρατά στα χέρια αυτό το σκεύος, φωτίζεται απ’ τη φωτιά μα εκείνη δεν τον καίει.
»Έτσι, Εσύ ως Λύχνος, που φέγγει πάντα ατέλειωτα και που ποτέ δεν σβήνει, ρίξε το φως Σου και σ’ εμέ να με καταφωτίσεις, ότι Είσαι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια».
θ’. Η άσπιλη Παρθένος ακούγοντάς τα όλα αυτά, εκεί την ώρα εκείνη, στεκόταν παραδίπλα του κι έκθαμβη είχε μείνει.
Και τότε ο γερο-Συμεών γύρισε και της είπε:
«Όλοι οι προφήτες κήρυξαν πως θε να έρθει ο Γιος Σου, Αυτός που Εσύ Τον γέννησες με τρόπο υπερφυσικό ‒ βλαστάρι που ξεφύτρωσε δίχως να πέσει σπόρος!
»Μα και για Εσέ την ίδια, ένας προφήτης μίλησε κι είπε κι αυτός τα ίδια· προφήτεψε το θαύμα αυτό λέγοντας
»ότι Είσαι η Πύλη, η Πύλη η επτασφράγιστη, Εσύ η Θεοτόκος.
»Γιατί από Σένα πέρασε· είσοδος μα και έξοδος ‒ω, αγιασμένη Πύλη‒ ήσουν για τον Δεσπότη μας.
»Ω, της αγνείας Πύλη! Κλειστή, ακλόνητη έμεινες σαν πέρναγε ο Δεσπότης.
»Ένας και μόνος Του Αυτός διήλθε από Σένα· Αυτός ήταν που φύλαξε ακέραια την Πύλη, γιατί είναι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια.
ι’. »Τώρα είν’ ώρα να Σου πω πράγματα για να ξέρεις· και προφητείες θα Σου πω, Άμωμη Παναγία, για όλα τα μελλούμενα.
»Σε πτώση και σ’ ανάσταση
»ο Γιος Σου είναι ταγμένος, ότι Αυτός είν’ η ζωή κι η λύτρωση η αληθινή, η ανάσταση των πάντων.
»Δεν είναι ότι κάποιοι πρόκειται να εκπέσουνε κι άλλοι ν’ ανορθωθούνε· όχι, δεν φανερώθηκε γι’ αυτό ο Κύριος στον κόσμο.
»Γιατί ο Πολυεύσπλαχνος δεν χαίρεται καθόλου σαν βλέπει κάναν άνθρωπο να βρίσκεται σε πτώση.
»Ούτε ήρθε, ώστε να γίνει αιτία για να πέσουνε, όσοι ως τα πριν στέκαν ορθοί.
»Αλλά, αντιθέτως, ήρθε, ώστε με περισσή σπουδή να προσπαθεί συνέχεια όσους σε πτώση βρίσκονται να τους ξανασηκώσει.
»Τον άνθρωπο που έπλασε, το ίδιο Του το πλάσμα, ήρθε από το θάνατο τώρα να τον λυτρώσει, γιατί είναι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια.
ια’. »Ετούτη η μεταβολή, η αμφίδρομη πορεία, που ’χει την πτώση από τη μια, ανάσταση απ’ την άλλη, για όσους είναι δίκαιοι έγινε τώρα δυνατή
»με του Θεού το φωτισμό, μ’ έκλαμψη νου μα και ψυχής από τη Θεία Χάρη.
»Έτσι, αυτοί που στέκονται ορθοί, σαν κάνουν αμαρτίες, πέφτουνε, καταλήγουνε ‒πνευματικά‒ νεκροί.
»Σαν μπούνε, όμως, μ’ αγώνα, ξανά στο δρόμο τον σωστό ‒δικαιοσύνη κι αρετή‒ και προχωρούν με πίστη, νά που ανασταίνονται ξανά και ζουν μέσα στη Χάρη.
»Και ατροφούν και φεύγουνε, ξεραίνονται και πέφτουνε τα πάθη απ’ το κορμί τους
»και η ψυχή τους λάμπει· αστράφτουν κι ακτινοβολούν οι θείες αρετές.
»Όταν, ας πούμε, αποκοπεί το πάθος της πορνείας, στεριώνει και κυριαρχεί τότε η σωφροσύνη.
»Έσβησε τα χειρότερα, τα άσχημα, τα φαύλα, κι ανάστησε ό,τι καλό και ό,τι πιο σπουδαίο, γιατί είναι
»ο μοναδικός Φιλάνθρωπος στ’ αλήθεια».
