Το έλεγαν σιτ παρασίν ή σουτ χάκι, ή (κάτι που σίγουρα ακούγεται πιο οικείο καθότι έχει ελληνική ρίζα) βυζαστιάτ’κα.
Τόσες λέξεις για ένα ασημένιο νόμισμα …ειδικού σκοπού.
Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, «σιτ παρασίν» λεγόταν το δικαίωμα της μητέρας να πληρωθεί για το γάλα με το οποίο θήλασε την κόρη της! Σε κάποιες περιοχές του Πόντου η πληρωμή γινόταν από τον γαμπρό κατά το νυφέπαρμαν. Την ώρα που η μητέρα έδινε τις ευχές της στη θυγατέρα της, ο γαμπρός έβαζε στο χέρι της το νόμισμα, αμείβοντάς την, κατά κάποιον τρόπο, που ανέθρεψε γι’ αυτόν μια τόσο καλή σύντροφο.
Σε άλλη πηγή* διαβάζουμε: «Στη Νικόπολη ο πατέρας τού γαμπρού πριν από το γάμο πρόσφερε στη μητέρα της νύφης χρηματικό ποσό, το γνωστό “σουτ χάκι”, δηλαδή το δικαίωμα του γάλακτος, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη προσφορά για το μητρικό γάλα που της έδωσε και για όλες γενικά τις μητρικές φροντίδες».
