Η «χρυσή» της δεκαετία ήταν του 1960. Όχι ότι μετά δεν έκανε τίποτα, το αντίθετο. Αλλά όπως αποδείχτηκε, πάνω από την καριέρα έβαλε την οικογένειά της.
Ο λόγος για την Πόπη Λάζου, που στο θέατρο δοκιμάστηκε στα περισσότερα είδη. Από την πρόζα, μέχρι το μουσικό θέατρο.
Αλλά και στον κινηματογράφο, οι ερμηνείες της την έκαναν ξεχωριστή. Και ήταν η 7η τέχνη που την πέρασε στην αιωνιότητα, και την ξέρουν και οι νεότεροι που δεν την πρόλαβαν στο θέατρο. Βλέπετε, τη δεκαετία του ’70 άρχισε να κάνει επιλεκτικές δουλειές. Και το 1984, για λόγους που θα δείτε παρακάτω, αποχαιρέτησε την υποκριτική. Πέρασαν 40 χρόνια, αλλά δεν ξεχάστηκε.
Τρανή απόδειξη, μια τωρινή οικογενειακή φωτογραφία της που έκανε το γύρο του διαδικτύου και έγινε δεκτή με αγάπη και συγκίνηση. Βλέπετε, το «αντίο» της ήταν οριστικό και καταλυτικό. Ούτε συνεντεύξεις ούτε δημόσιες εμφανίσεις, ούτε να… «λύσει τη σιωπή της». Κυρία σε όλα.
Η γιαγιά, η κόρη και ο εγγονός
Σήμερα λοιπόν, 40 χρόνια μετά το αντίο της, η Πόπη Λάζου έγινε viral. Αιτία, η φωτογραφία που βλέπετε:
Τι βλέπουμε εδώ; Την 87χρονη ηθοποιό δίπλα στον εγγονό της, και δίπλα σ’ αυτόν η μητέρα του –και κόρη της–, Νανά. Η τελευταία δεν συγκινήθηκε από τον χώρο του θεάματος και σπούδασε γεωφυσικός. Όμως παραλίγο να υπάρξει δεύτερο ταλέντο στην οικογένεια, και συγκεκριμένα ο εγγονός της.
Όπως είχε πει προ τριετίας σε συνέντευξή της: «Στις αρχές, όταν πλησίαζε να τελειώσει το Λύκειο, ο εγγονός μου μου είχε πει: “Γιαγιά, εγώ θα γίνω ηθοποιός”. Και τότε σάστισα. Το μόνο που του είπα, “να ενημερωθείς για το επάγγελμα, να έχεις γνώσεις και θα δούμε”… Εκείνος το έψαξε, και μετά από μία εβδομάδα μού είπε: “Όχι, γιαγιά, δεν θέλω να γίνω ηθοποιός”».
Για την ιστορία, ο εγγονός της τελείωσε το πανεπιστήμιο στην Αγγλία.
Ένα αστέρι γεννιέται στα Καλάβρυτα
Η Πόπη Λάζου γεννήθηκε το 1937 στα Καλάβρυτα. Ο πατέρας της ήταν γιατρός, κι αυτό ονειρευόταν για την κόρη του, όμως εκείνη είχε αρχίσει να ονειρεύεται το θέατρο. Τότε η οικογένεια έμενε στη Θεσσαλονίκη. Η αδερφή της γνωριζόταν με τον Άλκη Στέα και βοήθησε την Πόπη να γραφτεί στη σχολή του Μακεδονικού Ωδείου. Ωστόσο η σχολή δεν ήταν αναγνωρισμένη, κι έτσι κατέβηκε στην Αθήνα να δώσει εξετάσεις και πέρασε ως «εξαιρετικό ταλέντο».
Η ίδια θυμάται με συγκίνηση τα πρώτα της βήματα στη σχολή.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που γνώρισε τότε ήταν η Μαίρη Αρώνη. «Όταν παρουσιάστηκα μπροστά τους, η Αρώνη έκπληκτη με αγκάλιασε και μου είπε: “Εσύ πρέπει να βγεις στο θέατρο”. Εγώ, κατακόκκινη από ντροπή, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Όταν έδωσα λοιπόν εξετάσεις στα έργα Η Μαργαρίτα του Φάουστ και Αντιγόνη στο Ρεξ, η Αρώνη ήταν στην επιτροπή. Σηκώθηκε λοιπόν από τη θέση της με εκείνο το μεγαλειώδες ανάστημα που είχε, και με χειροκρότησε. Και σκεφτείτε, το έκανε αυτό σε ένα κατάμεστο από νέα παιδιά Ρεξ» είχε αναφέρει σε συνέντευξη που είχε δώσει στην Espresso και τον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα.
Η πρώτη της εμφάνιση στο σανίδι ήταν δίπλα στον Μίμη Φωτόπουλο – έναν ηθοποιό που τον έχει μέσα στην καρδιά της.
Το κεφάλαιο Γεωργία Βασιλειάδου
Με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Νίκο Ρίζο και Γεωργία Βασιλειάδου έγραψαν ιστορία τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά. Ειδικά με τη Βασιλειάδου είχαν σπουδαία και συγκινητική σχέση. «Για μένα η Γεωργία ήταν και μάνα και αδερφή. Με συμβούλευε στα γυρίσματα, στο θέατρο, πώς να συμπεριφέρομαι, στα πάντα. Μοναδική γυναίκα και άνθρωπος! Με όσους και αν έπαιξα, δεν είχα προβλήματα συνεργασίας. Εγώ ήμουν νέα και πάντα υπάκουα σε όσα μου έλεγαν. Δεν είχαμε προστριβές» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.
Και συνεχίζοντας είχε εξομολογηθεί: «Τη Γεωργία Βασιλειάδου δεν υπάρχει μέρα που να μην την σκεφτώ. Ήμασταν πολύ δεμένες και πολύ καλή ψυχή. Πριν πεθάνει η Γεωργία, ήταν στο νοσοκομείο άρρωστη. Κάθε μέρα λοιπόν έλεγε στην κόρη της, τη Φωτεινούλα: “Σε παρακαλώ, πες της Πόπης να έρθει”. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Εγώ όμως είχα ήδη φύγει τουρνέ με τον Παπαγιαννόπουλο. Και όταν πέθανε η Γεωργία, εγώ δυστυχώς δεν ήμουν εκεί που με ζητούσε. Δεν μπορούσα να αφήσω το θίασο και να επιστρέψω στην Αθήνα.
»Όταν γύρισα στην Αθήνα, η Γεωργία είχε φύγει από τη ζωή. Με πήρε λοιπόν η κόρη της τηλέφωνο και μου λέει: “Πόπη, η μαμά έχει ηχογραφήσει μια κασέτα και σ’ την έχει αφήσει για να την ακούσεις εσύ. Μιλάει για σένα. Όπως σου έχει αφήσει και ένα άλλο δώρο”. Εγώ όμως ήμουν τόσο λυπημένη που πέθανε, που δεν πήρα ποτέ αυτά που μου άφησε η Γεωργία. Και ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να είμαι το ίδιο λυπημένη για το χαμό της. Αυτό το φέρω βαρέως στη συνείδησή μου. Η Γεωργίτσα ήταν η αγαπημένη μου».
Το μεγάλο αντίο
Όπως είπαμε και πιο πάνω, τη δεκαετία του ’70 άρχισε να κάνει επιλεκτικές δουλειές. Η τελευταία της εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν στο ξεχασμένο σήμερα φιλμ 1-1-4, όπου –ειρωνεία της τύχης– ήταν και η τελευταία της Γεωργίας Βασιλειάδου. Έπαιξε σε δυο τηλεοπτικά θεατρικά, ενώ στο σανίδι η τελευταία της εμφάνιση ήταν στο Εθνικό Θέατρο, στο Γαϊτανάκι της Ζωρζ Σαρή.
Και ξαφνικά, αντίο. «Αρρώστησε βαριά ο σύζυγός μου και είπα: “Τέρμα όλα. Σταματάω”. Και σταμάτησα το ’84», είχε δηλώσει.
Και συνέχισε: «Ήταν ένας λεβέντης στρατιωτικός που είχε πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά είχε πολεμήσει και στην Κορέα. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνον. Σκεφτείτε, όταν αποφάσισε να φύγει από το Στρατό, έκαναν δύο χρόνια για να του το επιτρέψουν. Τόσο σπουδαίος ήταν!».
Όχι ότι δεν στεναχωρήθηκε όταν έφυγε από το θέατρο. Αλλά τα πάντα στη ζωή είναι επιλογές. Έκανε την επανεμφάνισή της στα κοινωνικά την Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2006, όταν έλαβε το Μετάλλιο της Πόλης μαζί με άλλους 90 σημαντικούς ανθρώπους της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, όπως πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες, τεχνικούς και μουσικοσυνθέτες, για την αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς τους στην 7η τέχνη.
Μακριά από γκρίνιες, καβγάδες και ίντριγκες, η Πόπη Λάζου έζησε στο χώρο δύο δεκαετίες που όποτε τις θυμάται, φωτίζουν την ψυχή της. Και φυσικά δεν παύει να αναρωτιέται πώς την θυμάται ακόμη και η νεότερη γενιά.
Σπύρος Δευτεραίος