Σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα τελέστηκε χθες Θεία Λειτουργία στα ερείπια που κάποτε ήταν ο ναός της Παναγίας Παραμυθίας Βλάχσαραϊ στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, παρουσία προσκυνητών από τη Θεσσαλονίκη και τη Μελβούρνη.
Λειτούργησε ο ιερομόναχος π. Ναθαναήλ, ενώ έψαλαν μέλη της χορωδίας του Ομίλου Μουσικοφίλων «Βυζαντινό Αναλόγιο» Καλαμαριάς.
Γυναίκες από την ενορία του Αγίου Φωτίου Θεσσαλονίκης προσέφεραν ως δώρο καλύμματα για την Αγία Τράπεζα· η εορταστική ημέρα ολοκληρώθηκε με δεξίωση που παρέθεσε η Επιτροπή της Κοινότητας.
Τα ερείπια της Παναγίας Παραμυθίας, τα «ωραιότερα της Πόλης» όπως τα αποκαλούν, βρίσκονται κοντά στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, κάτω από τη σκιά της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Όλη η περιοχή ήταν κάποτε ιδιοκτησία των ηγεμόνων της Βλαχίας – εκεί ήταν χτισμένα τα παλάτια τους, τα σαράγια, γι’ αυτό και ο ναός έγινε ευρύτερα γνωστός ως Βλάχσαραϊ.
Σε αυτόν γίνονταν στέψεις και εκκλησιάζονταν οι Γκίκες, οι Σούτσοι και οι Κατακουζηνοί, άνθρωποι πανίσχυροι, σαν τον Μιχαήλ Κατακουζηνό τον «Σεϊτάνογλου», ο οποίος υπήρξε προσωπικός φίλος του μεγάλου Βεζύρη Σόκολη (1560-1575). Είχε το μονοπώλιο του αλατιού, όταν όμως η τύχη του άλλαξε με εντολή του Μουράτ Γ’ τον απαγχόνισαν στη μεγάλη πόρτα του ανακτόρου του, στην Αγχίαλο.
Θεωρείται ένα σύμβολο της ενότητας της σλαβόφωνης ορθοδοξίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Το 1587 έγινε Πατριαρχικός Ναός, μετά τη Μονή της Παμμακάριστου, επί Ιερεμία Β’. Το 1593 εκεί ανακηρύχθηκε το αυτοκέφαλο της Ρωσικής Εκκλησίας, εκεί αποφασίστηκε και η εφαρμογή του νέου ημερολογίου.
Καταστράφηκε από φωτιά το 1640 και το 1730. Ανοικοδομήθηκε το 1730 και στα τέλη του 18ου αιώνα σώθηκε από θαύμα, από άλλη πυρκαγιά. Στα μέσα του 19ου αναστηλώθηκε. Το 1970 κάηκε ολοσχερώς.