«Διατρούς και διατρικά και ανοιχτήδες πουδέν ’κ’ εφέκαν, άμα χαΐρ’ ’κ’ είδεν», γράφει η Βέρα Αντωνιάδου-Κεσίδου στο βιβλίο της Κορίτσ’ παιδίν, μεταφέροντας μια συγκλονιστική μαρτυρία από τη Γενοκτονία των Ποντίων, και ο Αλέξης Παρχαρίδης στο τραγούδι του «Είσ’ η ακριβή μ’» λέει:
Άμον παλαλός, τσ’ εγάπ’ς γυρευός νύχτας πορπατώ
ανοιχτήδες και νερομάισσας ’βρήκω και -ν- ερωτώ
ποίος είδε σε, ποίος έκ’σεν νύχτας να τραγωδείς
και ντο έλεες την καρδία σ’ ν’ απομοθοπωρί͜εις;
Ανατρέχοντας στα… λυσάρια μας,1 βρίσκουμε ότι ο ανοιχτής είναι εκείνος που προλέγει την τύχη, αλλά κι εκείνος που βρίσκει κάτι χαμένο ή που ορίζει μέσα θεραπείας αρρώστων.
Σχετικά με το τελευταίο, ένα καλό παράδειγμα δίνει ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης στο βιβλίο του Λαογραφικά Λαραχανής της Ματσούκας του Πόντου: Ο Σακαλής ο Στοφόρον, ο πλούσιος του χωριού, επί είκοσι χρόνια δεν είχε αποκτήσει παιδιά, κι αυτό στεναχωρούσε πολύ κι αυτόν και τη γυναίκα του. Όταν μοιραζόταν τον πόνο του με τους συγχωριανούς του, εκείνοι τον παρέπεμπαν να πάει σε «ανοιχτή» κι αυτός να του πει τον τρόπο να γίνει πατέρας.
Και συνεχίζει:
Αυτό έκαμε κι ο δυστυχής φίλος μας και όλες τις πόρτες «τ’ ανοιχτηδίων» χτύπησε κι άκουσε τις συμβουλές τους, μα μάταια. Κάποτε όμως βρέθηκε κι ένας ανοιχτής που του ’δωσε μια παράξενη συμβουλή: να πίνει για σαράντα ημέρες, μια γουλιά γάλα από εκατό αγελάδες! Σε αυτό το γάλα μέσα βρισκόταν το φάρμακο που θα τον έκαμε καλά και θα μπορούσε στη συνέχεια να καταστήσει τη γυναίκα του έγκυο. Ήταν δε τόσο σίγουρος ο ανοιχτής για το αποτέλεσμα, που έδειξε στον Στοφόρο το νερό μέσα στο οποίο έκαμε τα μαγικά του και του είπε πως ο ίδιος ήδη έβλεπε μέσα σε αυτό, τον… αγέννητο γιο του!
Αυτός ο ανοιχτής λοιπόν είχε το σωστό φάρμακο για τον Σακαλή τον Στοφόρον, κι έτσι όταν τέλειωσε η «θεραπεία» του, η γυναίκα του έμεινε έγκυος.2
Όπως διαβάζουμε στην Εγκυκλοπαίδεια η εκκλησία αποδοκίμαζε αυτού του είδους τις μαντείες, ωστόσο ο λαός προσέφευγε σ’ αυτές ιδίως σε στιγμές αγωνίας ή απελπισίας.
Το κύριο μέσο που χρησιμοποιούσαν οι ανοιχτήδες ήταν το ανοιχτοχάρτ’, δηλαδή (σύμφωνα με τον Άνθιμο Παπαδόπουλο) ένα μαντικό βιβλίο, είτε το Ευαγγέλιο ή το ψαλτήρι το οποίο χρησιμοποιούσαν για να μαντεύουν.