Το φθινόπωρο του 1916 ο Εθνικός Διχασμός βρίσκεται στην κορύφωσή του, με την Ελλάδα να χωρίζεται στα δύο: στη βενιζελική Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης και στο κράτος των Αθηνών, του βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος τον Οκτώβριο, θέλοντας να διασφαλίσει το θρόνο του, πρότεινε στις δυνάμεις της Entente, που πίεζαν για την έξοδο της Ελλάδας στον Μεγάλο Πόλεμο στο πλευρό τους, να τους παραδώσει πολεμικό υλικό.
Στις 18 Νοεμβρίου 1916 αγήματα Γάλλων, Άγγλων και Ιταλών αποβιβάστηκαν στον Πειραιά με σκοπό να καταλάβουν στρατηγικά σημεία της Αθήνας χωρίς να περιμένουν κάποια αντίσταση, αφού είχε προηγηθεί συμφωνία μεταξύ Κωνσταντίνου και του Γάλλου ναυάρχου Φουρνέ.
Οι συμμαχικές δυνάμεις όμως αιφνιδιάστηκαν από την επίθεση δυνάμεων του ελληνικού τακτικού στρατού και Επιστράτων, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν με πολλές απώλειες.
Την επομένη της σύγκρουσης οι Επίστρατοι επιδόθηκαν σε ένα πογκρόμ κατά βενιζελικών και προσφύγων, που ταυτίζονταν από τους βασιλικούς με τον βενιζελισμό, με αποτέλεσμα δολοφονίες, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και λεηλασίες περιουσιών.
Τα «Νοεμβριάνα», όπως ονομάστηκαν τα γεγονότα αυτά, προκάλεσαν αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου και οδήγησαν την Entente, ιδίως τους Γάλλους, σε δυναμική επίλυση του ελληνικού ζητήματος αξιώνοντας την παραίτηση του Κωνσταντίνου.
⇒ Ακολουθούν δύο από τις πολλές αιτήσεις (βενιζελικών) πολιτών προς τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, με τις οποίες ζητούν αποζημιώσεις για όσα υπέστησαν κατά τη διάρκεια των «Νοεμβριανών».
• Πηγή: facebook.com/genikaarxeiakratous.