Τζένη Καρέζη: Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία με τον Κώστα Μουσούρη

Σαν σήμερα, στις 26 Ιουλίου 1992, έσβησαν τα μάτια που έγραψαν ιστορία σε ελληνικό θέατρο και σινεμά, τα μάτια της Τζένης Καρέζη. Με σειρά σπουδαίων ερμηνειών στην καριέρα της, μια από τις μεγαλύτερες πρώτες επιτυχίες –η οποία έμεινε στη θεατρική ιστορία– ήταν στη Φανή του Μαρσέλ Πανιόλ τον Οκτώβριο του 1961, με συμπρωταγωνιστή τον Κώστα Μουσούρη.

Οι κριτικές ήταν ιδιαιτέρως θετικές, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Μίλτου Α. Λιδωρίκη Κώστας Μουσούρης – Πάθος Θεάτρου. Μάλιστα, ο Άγγελος Τερζάκης είχε γράψει στο Βήμα: «Ύστερα από την Αδέλα στο θεατρικό έργο Το σπίτι της Μερνάρντα Άλμπα, η Φανή είναι θαρρώ η πιο άρτια σύνθεση που μας έχει δώσει ίσαμε σήμερα η Τζένη Καρέζη».

Η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση έκοψε περισσότερα από 55.000 εισιτήρια, συμπληρώνοντας 193 παραστάσεις. 

Στην ιστορία έμεινε και φωτογραφία της Τζένης Καρέζη με τον Κώστα Μουσούρη από τη συγκεκριμένη παράσταση, από τον «Elite», τον ιεροφάντη της φωτογραφικής τέχνης, κατά κόσμον Τάσο Κουτσούκο. Υπήρξε ο φωτογράφος των περισσοτέρων κορυφαίων Ελλήνων ηθοποιών και των θεατρικών τους παραστάσεων από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1980 και πολύτιμος συνεργάτης του Κώστα Μουσούρη για 25 χρόνια.

Όπως είχε πει στον Μίλτο Λιδωρίκη (μαρτυρία που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Elite – Μια επωνυμία που έγινε όνομα και ιστορία του Θεάτρου): «Φωτογραφίζοντας την παράσταση εισπράττεις το έργο, τη σκηνοθεσία, τον ηθοποιό, το σκηνικό, τον φωτισμό. Όλα αυτά πρέπει να τα απεικονίσεις με το φακό χωρίς να τα προδώσεις, αλλά και χωρίς να επέμβεις. Στο πορτρέτο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο φωτογράφος έχει την ευθύνη να σκηνοθετήσει. Αυτός τοποθετεί, αυτός φωτίζει, αυτός πρέπει να έχει το ταλέντο να εκμαιεύσει το καλύτερο αποτέλεσμα. Και γι’ αυτό χρειάζεται επικοινωνία με τον άνθρωπο που κάθεται απέναντι από το φακό».

Για την ιστορία, αναφέρεται τι είχε πει ο Κώστας Μουσούρης για το επάγγελμα του ηθοποιού και όλους όσους αναδείχθηκαν από το θέατρο του: «Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ίσως το μόνο που δεν σηκώνει ρουσφέτι! Και όταν κολακευτικά μου λένε ότι “έβγαλα” πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες τους απαντώ ότι κανένας σκηνοθέτης και κανένας –όσο ισχυρός και να είναι– θεατρικός οργανισμός δεν μπορεί να καθιερώσει πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες. Μπορεί να διέβλεψα το ταλέντο τους και τα το ανέδειξα ως σκηνοθέτης με το κατάλληλο έργο. Το ταλέντο όμως δεν θα έμενε κρυφό, θα ξεπηδούσε από το παλκοσένικο! Το ταλέντο πρώτα πηγάζει, μετά αντλείται και με σκληρή δουλειά διαμορφώνεται».