Κοκάργιαλι Σμύρνης, Μάιος 1919. Το μήνα που η Σμύρνη έγινε ελληνική. Σμυρνιοί εκδρομείς φωτογραφίζονται μαζί με Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικούς, αστυνομικούς και ευζώνους. Διακρίνεται χαρακτηριστικά η ελληνική σημαία που την κρατά ένας στρατιώτης, ο εύζωνας με την τρομπέτα του, δύο ιερείς και πλήθος Σμυρνιών, ανδρών και γυναικών…
Κατά πάσα πιθανότητα, ο εικονιζόμενος ιερωμένος κάτω από τον στρατιώτη με την ελληνική σημαία, είναι ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος.
Το Κοκάργιαλι (Ρεσαδιέ ή Μυρακτή τότε για τους Έλληνες, σήμερα με την τουρκική ονομασία Güzelyali) βρίσκεται μετά το προάστιο της Ενόπης (Γκιόζτεπε) στη Σμύρνη. Ήταν κυρίως εξοχικός προορισμός για τους Σμυρνιούς, παρά προάστιο εγκατάστασης.
Εκεί βρισκόταν το εργοστάσιο της ονομαστής μπιραρίας της Σμύρνης, του Αθανασούλα.
Επίσης, στο Κοκάργιαλι γεννήθηκε το 1906 ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
Το προάστιο αυτό της Σμύρνης βρίσκεται κάτω από τον ορεινό όγκο των Δύο Αδελφών (τα δύο βουνά που η άλλη τους πλευρά είναι ορατή από τα Βουρλά), και στις εκβολές του σημερινού χειμάρρου Polygon.
Ήταν αρκετά ήσυχο προάστιο, και η ελληνική κοινότητα εκκλησιαζόταν στο ναό της Αγίας Μαρίνας, ο οποίος σωζόταν μέχρι πρόσφατα.
Επρόκειτο αρχικά για ελώδη περιοχή με πολλά κουνούπια και άσχημη οσμή, όπως άλλωστε φανερώνεται από το όνομα «Κοκάρ γιαλί», που σημαίνει «ακτή που μυρίζει». Βεβαίως το ελληνικό όνομα Μυρακτή αποτελεί ευφημισμό.
Σταδιακά η τοποθεσία μετατράπηκε σε θέρετρο των πλουσίων της Σμύρνης, ενώ κάτοικοι σύχναζαν στην μπυραρία του Αθανασούλα – στο χώρο του σημερινού πάρκου…