Τα ξημερώματα σε ηλικία 79 ετών έφυγε από τη ζωή ο Λάκης Παπαστάθης, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν ένας από τους κύριους εκπροσώπους του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, αλλά και ένας πολύπλευρα δημιουργικός άνθρωπος που το αποτύπωμά του σε ποικίλα είδη τέχνης και με διαφορετικά μέσα έκφρασης (κινηματογράφος, τηλεόραση, λογοτεχνία, κριτική κ.ά.).
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του και παράλληλα ένας από τους θεμελιωτές του πολιτιστικού ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση, κυρίως μέσω της εκπομπής Παρασκήνιο την οποία δημιούργησε μαζί με τον σκηνοθέτη Τάκη Χατζόπουλο, το 1976.
Ο Λάκης Παπαστάθης γεννήθηκε στον Βόλο το 1943, τελείωσε το γυμνάσιο στη Μυτιλήνη και σπούδασε στο Κέντρο Σπουδών Κινηματογράφου (1963).
Από πολύ νωρίς στη σταδιοδρομία του σκηνοθέτησε μικρού και μεγάλου μήκους κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες απέσπασαν επαίνους για την αισθητική αρτιότητα και το βάθος του περιεχομένου τους, καθώς και πλήθος βραβείων.
Άρχισε τη διαδρομή του στον κινηματογράφο με ταινίες μικρού μήκους, το 1963. Το 1972 το φιλμ Γράμματα από την Αμερική απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η πορεία του στο σινεμά επηρεάστηκε καθοριστικά από την Ευδοκία, την περίφημη και ρηξικέλευθη ταινία του Αλέξη Δαμιανού. Σε αυτό το φιλμ είχε καθήκοντα βοηθού σκηνοθέτη και βασικού συντελεστή για την ολοκλήρωση της παραγωγής. Εκ των υστέρων μάλιστα –και πρωτοπορώντας για τα ελληνικά δεδομένα– εξέδωσε μια εκτενή μονογραφία με τον τίτλο Όταν ο Δαμιανός γύριζε την Ευδοκία.
Σκηνοθέτησε συνολικά τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες: Τον καιρό των Ελλήνων (1981), Θεόφιλος (1987), Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (2001), και Ταξίδι στη Μυτιλήνη (2010). Απέσπασε πολλά κινηματογραφικά βραβεία στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου, ενώ συμμετείχε σε διεθνή φεστιβάλ.
Το στοιχείο που έκανε το κινηματογραφικό του βλέμμα εντελώς μοναδικό και ευδιάκριτο, ήταν η στενή σχέση του σινεμά με τη λογοτεχνία. Υπήρξε ο δημιουργός ενός εντελώς ιδιαίτερου κινηματογραφικού ιδιώματος, συνδυάζοντας τα κινηματογραφικά πλάνα με τα κείμενα και τους συγγραφείς που ο ίδιος αγαπούσε.
Τo πιο σημαντικό ίσως κεφάλαιο της καλλιτεχνικής του ζωής ήταν η πολιτιστική εκπομπή Παρασκήνιο. Σκηνοθέτησε δεκάδες επεισόδια τα οποία απαθανάτισαν σπουδαία πρόσωπα της πνευματικής ζωής της χώρας και αποτελούν διαχρονικά μείζον τμήμα του ιστορικού αρχείου της ελληνικής τηλεόρασης.
Σκηνοθέτησε επίσης ιστορικά ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο της σειράς Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα, η οποία στηρίχθηκε αποκλειστικά σε κινηματογραφικά ντοκουμέντα. Το κύκνειο άσμα του στη μικρή οθόνη ήταν η σκηνοθεσία εκπομπών στο πλαίσιο της σειράς Υστερόγραφο της ΕΡΤ, έως και το 2022.
«Ξεκίνησα κάνοντας σινεμά επηρεασμένος από τη λογοτεχνία και τώρα γράφω λογοτεχνικά κείμενα που τα έχει καθορίσει ο τρόπος αφήγησης του κινηματογράφου» είχε πει ο Λάκης Παπαστάθης σε μια συνέντευξή του στο Βήμα το 2011. Εκτός από το βιβλίο για την Ευδοκία, έγραψε τέσσερις συλλογές διηγημάτων: Η νυχτερίδα πέταξε (εκδ. Νεφέλη, 2002), Η Ήσυχη και άλλα διηγήματα (εκδ. Νεφέλη, 2005), Το καλοκαίρι θα παίξει την Κλυταιμνήστρα (εκδ. Πόλις, 2011), και Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά (εκδ. Πόλις, 2014).
Ξεχωριστό κεφάλαιο της ζωής του ήταν επίσης η στενή φιλία και η συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο. Τον Δεκέμβριο του 1973 ανέλαβε την κινηματογραφική σκηνοθεσία για το μουσικό πολυθέαμα του τραγουδοποιού με τίτλο Θίασος Σκιών, στη μπουάτ «Κύτταρο». Αμέσως μετά τη δικτατορία, ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε την εκπομπή Χαίρω πολύ Σαββόπουλος.
Στο χώρο του θεάτρου συνεργάστηκε με τη θρυλική ομάδα του «Ελεύθερου Θεάτρου», σκηνοθετώντας φιλμάκια μικρού μήκους τα οποία εντάχθηκαν στις παραστάσεις Μια ζωή Γκόλφω (1974) και Το τραμ το τελευταίο (1976).
Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Υβόννη Μαλτέζου. Μαζί απέκτησαν έναν γιο.