Όντρεϊ Χέπμπορν: Γοητεία, αθωότητα και ταλέντο σε μια πληγωμένη γυναίκα

Ο συνδυασμός της εκλεπτυσμένης ομορφιάς και της κοριτσίστικης αγνότητας, με το λιγνό αποστεωμένο κορμί και τις εφηβικές γραμμές στις οποίες το μπαλέτο έδωσε χάρη, κατέστησαν την Όντρεϊ Χέπμπορν (Audrey Hepburn) μια από τις σταρ που θα έχει για πάντα το δικό της κεφάλαιο στον κινηματογράφο. Ωστόσο, τα μεγάλα θλιμμένα μάτια της ήταν αυτά που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τους σκηνοθέτες και της χάρισαν σπουδαίους ρόλους – και εκείνη ανταπέδωσε με αξέχαστες ερμηνείες.

Όμως, η θλιμμένη ματιά της δεν ήταν ένα φυσικό χάρισμα, αλλά προϊόν μίας πολύ δύσκολης παιδικής ζωής.

Η γεννημένη στις 4 Μαΐου 1929 Όντρεϊ Χέπμπορν γνώρισε από πρώτο χέρι τι θα πει πόλεμος, ναζιστική θηριωδία, αλλά και απώλεια, όταν ο αγαπημένος της πατέρας εγκατέλειψε γυναίκα και κόρη όταν εκείνη ήταν 6 ετών. Μια τραυματική εμπειρία, καθώς εκείνος δεν ήταν το πρότυπο που είχε στα παιδικά της μάτια, αλλά ένας αφοσιωμένος χιτλερικός.

Μολαταύτα, εκείνη βρήκε κοπιάζοντας και με τεράστια θέληση το δρόμο της στην υποκριτική, έφτασε στην κορυφή του Χόλιγουντ και πολλά χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στα παιδιά που είχαν ανάγκη προσπαθώντας να τους δώσει την αγάπη που στερήθηκε.

Από τα πλούτη στην τραυματική απώλεια

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, μοναχοκόρη ενός Ιρλανδού τραπεζίτη και μιας πρώην βαρόνης, Ολλανδέζας αριστοκράτισσας που είχε δύο γιους από τον πρώτο της γάμο με έναν Ολλανδό ευγενή, απόγονο του βασιλιά Εδουάρδου Γ’ της Αγγλίας.

Η μικρή Όντρεϊ έκανε τα πρώτα της βήματα σαν πριγκίπισσα, πηγαίνοντας στο αριστοκρατικό σχολείο του Κεντ, αλλά προτού αρχίσει να πολυκαταλαβαίνει, ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια καθώς αυτός και η σύζυγός του ήταν μέλη της Βρετανικής Φασιστικής Ένωσης. Μια τραυματική εμπειρία για την ηθοποιό, όπως παραδέχθηκε χρόνια μετά.

Η γερμανική κατοχή και η Άννα Φρανκ

Όμως, τα χειρότερα ήταν μπροστά, με το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1939 η μητέρα της πήρε την απόφαση να μετακομίσει μαζί με τα παιδιά της στο σπίτι του παππού της στο Άρνεμ της Ολλανδίας, καθώς πίστευε ότι ήταν πιο ασφαλές μέρος. Εκεί, η Όντρεϊ φοίτησε στο Ωδείο του Άρνεμ, όπου μυήθηκε στο μπαλέτο.

Το 1940 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ολλανδία και η Χέπμπορν άλλαξε το όνομά της, για να μην θυμίζει αγγλικό. Η κατάσταση χειροτέρευε συνεχώς και το χειμώνα του 1944 ήρθε και η πείνα, μιας και οι Γερμανοί άφησαν τους ντόπιους χωρίς θέρμανση και τρόφιμα. Η 15χρονη τότε Όντρεϊ είδε ανθρώπους να πεθαίνουν από τις κακουχίες, αλλά δεν έχασε ποτέ το κουράγιο της και ως μπαλαρίνα χόρευε για να μαζευτούν χρήματα που θα βοηθούσαν την αντίσταση.

Υποφέροντας από οξεία αναιμία και αναπνευστικά προβλήματα, είδε να εκτελείται μπροστά της και ο ξάδελφος της μητέρας της, ενώ ο ετεροθαλής αδελφός της Ίαν πέρασε κάποιο διάστημα σε στρατόπεδο εργασίας.

Οι εικόνες με τους εβραίους στα τρένα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα εργασίας και τις εκτελέσεις αντιστασιακών την πλήγωσαν βαθιά, τόσο που καταρρακώθηκε όταν διάβασε Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.

Το μπαλέτο και η υποκριτική

Αμέσως μετά τον πόλεμο μετακόμισε στο Άμστερνταμ για να παρακολουθήσει μαθήματα μπαλέτου, ενώ στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο για να τελειοποιηθεί, δίπλα στη φημισμένη Μαρί Ράμπερτ. Όμως ήταν 1,70 στο ύψος, τότε κάτι σχεδόν απαγορευτικό για μια πρίμα μπαλαρίνα – δεν τη βοηθούσε ούτε η εύθραυστη υγεία της.

Έτσι, ακούγοντας τη συμβουλή της δασκάλας της στράφηκε στην υποκριτική, απ’ την οποία θα εξασφάλιζε και περισσότερα χρήματα, καθώς η μητέρα της δούλευε ως υπηρέτρια για να στηρίξει την οικογένεια.

Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο, σε μουσικές παραστάσεις και ταυτόχρονα να παίζει μικρούς ρόλους σε ταινίες. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Monte Carlo Baby η Όντρεϊ Χέπμπορν επιλέχτηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του Μπρόντγουεϊ με τίτλο Gigi που έκανε πρεμιέρα στις 24 Νοεμβρίου 1951 στο Θέατρο Φούλτον.

Ο Γουάιλερ, το Όσκαρ και η καταξίωση

Ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε το 1953 στην αμερικάνικη ταινία Διακοπές στη Ρώμη, δίπλα στον σούπερ σταρ Γκρέκορι Πεκ. Σκηνοθέτης ο μεγάλος Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από το δοκιμαστικό που της είχε κάνει και ως εκ τούτου απέρριψε την αρχική επιλογή της Ελίζαμπεθ Τέιλορ.

«Είχε όλα όσα έψαχνα: Γοητεία, αθωότητα και ταλέντο. Ήταν επίσης πολύ αστεία. Ήταν απολύτως μαγευτική». Με λίγες λέξεις ο σκηνοθέτης είχε περιγράψει την ηθοποιό Όντρεϊ Χέπμπορν.

Η τύχη της να πέσει πάνω στον Γουίλιαμ Γουάιλερ της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου και θα της άνοιξε έναν ανεπανάληπτο δρόμο δόξας. Βραβεύτηκε με Όσκαρ, Τόνι, Έμμυ και Γκράμι, πρωταγωνίστησε σε αμέτρητες παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ και κέρδισε τέσσερα θεατρικά βραβεία.

Ταυτόχρονα, για μια 20ετία ήταν σύμβολο της μόδας, ένα είδωλο καλαισθησίας που ίσως δεν υπάρχει όμοιό της. «Για ωραία μάτια, βλέπε το καλό στους άλλους. Για ωραία χείλη, να λες λόγια ευγενικά. Και για το παράστημα: να περπατάς σαν να μην είσαι ποτέ μόνη», ήταν η φιλοσοφία της.

Θριαμβευτική πορεία

Η συνέχεια ήταν θριαμβευτική, καθώς ακολούθησαν σπουδαίες ταινίες, θαυμάσιες ερμηνείες, καθολική αποδοχή. Οι προσεγμένες επιλογές έδωσαν στην Όντρεϊ Χέπμπορν την ικανοποίηση να μην έχει αποτυχίες στον κινηματογράφο.

Ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της είναι:

• το υπέροχο δράμα του Φρεντ Τσίνεμαν Η Ιστορία μιας Μοναχής (1959),
• το θρυλικό πλέον Πρόγευμα στο Τίφανις (1961) του Μπλέικ Έντουαρντς,
• η κλασική κομεντί Γλυκιά μου Σαμπρίνα (1954) του μέγιστου Μπίλι Γουάιλντερ, έχοντας δίπλα της τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και τον Γουίλιαμ Χόλντεν,
• το ρομαντικό μιούζικαλ Έξυπνο Μουτράκι (1957) του Στάνλεϊ Ντόνεν, με τον Φρεντ Αστέρ,
• η υπερπαραγωγή του Τζορτζ Κιούκορ Ωραία μου Κυρία με τον Ρεξ Χάρισον,
• το Πώς να Κλέψετε 1.000.000 δολάρια (1966) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, με τον Πίτερ Ο’ Τουλ,
• το ρομαντικό δράμα Δύο για το Δρόμο (1967) δίπλα στον Άλμπερτ Φίνεϊ, και
• το πανέμορφο γουέστερν Οι Ασυγχώρητοι (1960) του Τζον Χιούστον, με τον Μπαρτ Λάνκαστερ δίπλα της.

Για πάντα ευαίσθητη γυναίκα

Βεβαίως υπάρχει και η τελευταία της εμφάνιση έπειτα από χρόνια ενασχόλησής της με τα παιδιά που είχαν ανάγκη, για λαούς που μαστίζονταν από τη φτώχεια και την πείνα, ταξιδεύοντας σε επικίνδυνες περιοχές της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, ως πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNICEF.

Ήταν το 1989 στη ρομαντική περιπέτεια φαντασίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ Για Πάντα, στην οποία η ολιγόλεπτη συμμετοχή της ήταν το πιο συγκινητικό χαρακτηριστικό της ταινίας, καθώς είχε γίνει γνωστό ότι έπασχε από καρκίνο. Τη μάχη την έδωσε με γενναιότητα, ανάμεσα σε επώδυνες επεμβάσεις και χημειοθεραπείες, αλλά και συνεχή ταξίδια για να βρεθεί δίπλα σε παιδιά και χειμαζόμενους λαούς. Έσβησε στις 20 Ιανουαρίου 1993.

https://www.youtube.com/watch?v=dj9RGY4YEYk

Η Όντρεϊ Χέπμπορν, που παντρεύτηκε δύο φορές –την πρώτη με τον διάσημο ηθοποιό Μελ Φερέρ, τη δεύτερη με τον Ιταλό ψυχίατρο Αντρέα Ντότι–, απέκτησε δύο παιδιά, είχε πολλές ερωτικές σχέσεις με διάσημους και μη άντρες, καθώς λόγω του ψυχικού τραύματος της απώλειας του πατέρα αναζητούσε πάντα την αντρική αγάπη.

Μια πληγωμένη γυναίκα που ήξερε πόσο πολύτιμη είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Γιατί πίστευε ότι «τα ευτυχισμένα κορίτσια είναι τα πιο όμορφα». Ειδικά όταν η ματιά τους έχει κάτι το μελαγχολικό, έχουν να πουν μια μεγάλη ανθρώπινη ιστορία.

• Αναδημοσίευση από το ΑΠΕ-ΜΠΕ.