Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι ένας άνθρωπος αυτόφωτος, άξιος και αυτόνομος, πάντα δημιουργικός, πολυσχιδής και στοχαστικός, πάντα ευρηματικός και καινοτόμος, πάντα χαρισματικός και ταλαντούχος.
Μέσα από μια πολυκύμαντη διαδρομή στην πολιτική, στη λογοτεχνία, στη δημοσιογραφία, στην επιστήμη και στην κοινωνία, έχει διεκδικήσει και έχει πετύχει δικαιωματικά και διαχρονικά μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση.
Πιο ειδικά, στο χώρο της πολιτικής με τις ιδέες του, με το λόγο του, τις ιδέες του και τους αγώνες του, με τη δράση του, τις προτάσεις και τις πρωτοβουλίες του, έχει συμβάλει ουσιαστικά και καταλυτικά:
- στον επαναπροσδιορισμό, στη μετεξέλιξη και στην ανανέωση του ΚΚΕ,
- στην επανένωση και τη διεύρυνση της Παραδοσιακής Αριστεράς και του Συνασπισμού,
- στη στρατηγική επανατοποθέτηση των προοδευτικών δυνάμεων και της Κεντροαριστεράς, μέσα από τη σηματοδότησή τους από το ΠΑΣΟΚ και τη συσχέτισή τους με το ευρωπαϊκό όραμα και το πρόγραμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Σε αυτή την πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή πότε με τις ταυτίσεις, τις συμφωνίες και τις συνθέσεις, πότε με τις διαφωνίες, τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις, πότε με τις αμφιθυμίες, τις αμφισημίες και τις αντιφάσεις του, έχει αναδειχτεί σε μια εμβληματική μορφή.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης στη λογοτεχνία –όπως και στην πολιτική και στη ζωή– είναι σαρωτικός, είναι ένα ατέλειωτο παλιρροϊκό κύμα, ένα ωστικό κύμα με συνέχεια, με κλιμακώσεις και κορυφώσεις.
Στο τριακοστό (30ό) βιβλίο του, που φέρει τον σημαδιακό τίτλο Πριν σβήσουν τα φώτα:
- Αυτοβιογραφείται, φιλοσοφεί, αφηγείται, ιστορεί.
- Αναζητεί το DNA και τις ρίζες των γενέθλιων τόπων του και της οικογένειάς του.
- Διαλέγεται με τον εαυτό του και τους άλλους, με την εποχή του, με τα ορόσημα της γενιάς του και με τις διαφοροποιημένες, μέσα στα 50 χρόνια, κομματικές του αναφορές.
- Συμπροσδιορίζεται με τους συναγωνιστές του και τους συντρόφους του, με τους φίλους, τους αντιπάλους – ακόμα και με τους εχθρούς του.
Μπροστά στον καθρέφτη της ζωής, της πολιτικής και της ιστορίας, έχοντας «ζήσει επικινδύνως», προσπαθεί να ρίξει φως σε μυστικά, μυστήρια και εμμονές, σε άγνωστες πτυχές και σε σκοτεινούς λαβύρινθους.
Προσπαθεί να λύσει ή να κόψει γόρδιους δεσμούς.
Προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα και σε απωθημένες σιωπές, σε απωθημένες αλήθειες και σε λευκές σελίδες της ιστορίας.
Ο τίτλος του βιβλίου του, …Πριν σβήσουν τα φώτα…, αν και δεν έχει τα αναγκαία αποσιωπητικά, προδίδει μια υπαρξιακή αγωνία, μια αγωνία αλήθειας να προφθάσει να καταθέσει τη δική του μαρτυρία.
Δεν συμμερίζομαι αυτή την αγωνία του γιατί για ανθρώπους όπως ο Μίμης, οι οποίοι έχουν αφήσει τα ίχνη τους, δεν σβήνουν ποτέ τα φώτα. Γιατί αυτοί έχουν το προνόμιο να συμπυκνώνουν σε παρόντα χρόνο εκτός από τη «μνήμη του παρελθόντος» και τη «μνήμη του μέλλοντος».
Να συνομιλούν σε ενικό και πληθυντικό με την ιστορία, δίνοντας νόημα, σκοπό και στόχο στο Πριν, το Τώρα και το Μετά.
Βεβαίως υπάρχει γι’ αυτόν, όπως και για όλους μας, το παράγγελμα «Γρηγορείτε», μπορεί όμως να υιοθετήσει και το «Σπεύδε βραδέως».
Στο εισαγωγικό πρόθεμα του βιβλίου του, για να αναζητήσει τον εαυτό του προβάλλει τη φράση «Εγώ είμαι οι Άλλοι». Όμως αυτή η λυτρωτική και υπερβατική φράση μπορεί να ανατραπεί εάν οι Άλλοι τού απαντήσουν αφοπλιστικά, με αγάπη και σεβασμό, «Εμείς οι Άλλοι είμαστε ΕΣΥ».
Το βιβλίο Πριν σβήσουν τα φώτα έχει μια εκπληκτική κινηματογραφική ροή γιατί σηματοδοτεί μια αυτοβιογραφική αφήγηση, έναν βιωματικό κώδικα ζωής, πολιτικής σκέψης και φιλοσοφικού στοχασμού.
Το βιβλίο εκτείνεται σε 598 σελίδες και υποδιαιρείται σε 6 θεματικές ενότητες. Αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με όρους μυσταγωγίας και μέθεξης, και αυτόν που συμφωνεί, και αυτόν που διαφωνεί με την αφήγηση, ακόμα και αυτόν που αμφισβητεί ριζικά την αφήγηση του Μίμη. […]
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Λαλιώτη εδώ.