Ένα ολόκληρο κεφάλαιο, που φέρει τον τίτλο «Η οθωμανική νοσταλγία», αφιερώνει στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στο τελευταίο βιβλίο του Ανατροπές (Bouleversements, εκδ. Éditions Stock).
Σε αυτό ο Τούρκος πρόεδρος σκιαγραφείται ως μια αντιφατική προσωπικότητα, που θεωρεί «τις ασάφειες πλεονέκτημα» και «τα στριφογυρίσματα διπλωματία».
Μάλιστα παρομοιάζεται με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον «λανθάνοντα εχθρό» του, καθώς στην αρχή παρουσιάζεται θερμός και διαλλακτικός για να γίνει στη συνέχεια ψυχρός και εριστικός.
Ο Φρανσουά Ολάντ σημειώνει ότι τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τον εμφανίζουν ενίοτε ως νέο σουλτάνο, προσθέτοντας ότι στο όνομα του πολιτικού ισλάμ «χάιδεψε πολλές αντιφατικές φιλοδοξίες».
Συγκεκριμένα γράφει: «Από τότε που έφτασε στην εξουσία έδειξε δύο πρόσωπα. Σε πρώτη φάση εμφανίστηκε ως ένας σύγχρονος ηγέτης, ανοιχτός και ικανός να συμφιλιώσει το ισλάμ με τη δημοκρατία. Προώθησε το ζήτημα της προσχώρησης της Τουρκίας στην ΕΕ, βελτίωσε τα οικονομικά της χώρας του και εκμεταλλευόμενος την Αραβική Άνοιξη επιχειρούσε την αύξηση της επιρροής του στη Μέση Ανατολή.
»Σε δεύτερη φάση, βλέποντας τα άνθη της Αραβικής Άνοιξης να μαραίνονται και τις εξελίξεις στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη και στις χώρες του Κόλπου να μην συμβαδίζουν με τα τουρκικά συμφέροντα, αποξενώθηκε από τους πάντες και χάραξε μια νέα στρατηγική βασισμένη στην επιθετικότητα και στην οθωμανική νοσταλγία».
Στο παραπάνω πλαίσιο, εξηγεί ο συγγραφέας, το 2015 ο Τούρκος πρόεδρος άφησε εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες να φτάσουν στα νησιά και τις ακτές της Ελλάδας, για να «εξαργυρώσει» στη συνέχεια το κλείσιμο των συνόρων.
«Ήταν μια μορφή εκβιασμού στην οποία η Άνγκελα Μέρκελ δεν αντιστάθηκε και έπεισε, έστω μετά πολλών βασάνων, και τους άλλους Ευρωπαίους να μην αντισταθούν», αναφέρει Φρανσουά Ολάντ, επισημαίνοντας πως έκτοτε η Ευρώπη έκλεισε τα μάτια στις αυξανόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Στο ίδιο κεφάλαιο χαρακτηρίζεται εμμονική η τουρκική άποψη ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ στηρίζουν το Δίκτυο Γκιουλέν που κατηγορείται για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, και ότι ουσιαστικά πρόκειται για ένα πρόσχημα για την περαιτέρω απομάκρυνση από τη Δύση.
Η εκτίμηση που γίνεται είναι ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποφάσισε να εμπλακεί σε ποικίλες συρράξεις, από την Αφρική ως την Βοσνία Ερζεγοβίνη και τον Καύκασο, στο πλαίσιο της φιλοδοξίας να ανασυστήσει έστω και εικονικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ασάφεια χαρακτηρίζει ο Φρανσουά Ολάντ και την παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. «Αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, θέτει όρους για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, επιδιώκει τη λεκτική προς το παρόν αντιπαράθεση με την Ελλάδα, επιμένει στην κατοχή της βόρειας Κύπρου εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια προσέγγισης των δύο κοινοτήτων και αμφισβητεί το δικαίωμα της Κύπρου, που είναι μέλος της ΕΕ, να εκμεταλλευτεί τα πετρελαϊκά κοιτάσματα της ναυτικής της ζώνης» υπενθυμίζει.
Καταλήγοντας, και αναφερόμενος στο Κουρδικό, επισημαίνει ότι ο Τούρκος πρόεδρος δεν έχει κανένα πρόβλημα να στηρίξει όσους αντιτίθεται στην Δύση, φέρνοντας ως παράδειγμα την απόφασή του να προσεγγίσει τον Ιούλιο του 2022 στην Τεχεράνη το Ιράν και τη Ρωσία.