Ο Βασίλης Ιωαννίδης είναι ένας γεωπόνος με ποντιακές ρίζες που ασχολείται με την καταγραφή της χλωρίδας της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς. Είναι μέλος της Ελληνικής Βοτανικής Εταιρείας και η συμβολή του στον εμπλουτισμό του καταλόγου φυτικών ειδών της Ελλάδας είναι πλούσια.
Τον Ιανουάριο της χρονιάς που μας πέρασε ανακοίνωσε, σε συνεργασία με τον καθηγητή Βοτανικής του Πανεπιστημίου Πατρών Δημήτρη Τζανουδάκη, ένα νέο φυτικό είδος για την επιστήμη που ευδοκιμεί στην περιοχή του Κιλκίς χαρακτηρισμένο ως «ενδημικό της ελληνικής χλωρίδας» με την ονομασία Allium Arampatzisii Ioannidis & Tzanoud.
Ακολούθησε η εγγραφή του Verbascum salicifolium Zograf., Ioannidis, Liveri & Dimop και πριν λίγες ημέρες το όνομά του απασχόλησε ξανά ευχάριστα την επικαιρότητα με την ευκαιρία της νέας του ανακάλυψης και επίσημης αναγνώρισης από την επιστημονική κοινότητα ως νέο είδος, του φυτού Allium Goumenissanum – το άλλιο της Γουμένισσας– που πήρε το όνομά του από την τοποθεσία εύρεσής του στους πρόποδες του Πάικου όρους.
Όμως εάν εστιάζαμε μόνο στα επιστημονικά του επιτεύγματα θα δίναμε μια ελλιπή εικόνα. Όντας ενεργός πολίτης του Κιλκίς δεν σταματάει να προσφέρει εθελοντικά στην κοινωνία και να μοιράζεται όλον τον «κρυμμένο» πλούτο του τόπου του με τους ανθρώπους που έχουν το ίδιο πάθος με αυτόν. Ως διαχειριστής της σελίδας «Η βιοποικιλότητα του Κιλκίς» που μετράει για την ώρα 3.000 περίπου μέλη, καταγράφει φωτογραφικά τη χλωρίδα αλλά και την απαράμιλλη φυσική ομορφιά των τοπίων που επισκέπτεται, είτε με την υπηρεσιακή του ιδιότητα είτε ως περιηγητής, και μοιράζεται με το κοινό πληροφορίες για κάθε είδος που απαθανατίζει με τη φωτογραφική του κάμερα.
Παράλληλα διοργανώνει εκπαιδευτικές δράσεις σε συνεργασία με τους φορείς του τόπου, οι οποίες απευθύνονται σε παιδιά που φοιτούν στην πρωτοβάθμια σχολική βαθμίδα, προσπαθώντας να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον τους για το περιβάλλον και για τον φυσικό πλούτο. Συμμετείχε στη δημιουργία της μόνιμης Έκθεσης Παλαιοντολογίας Κιλκίς που βρίσκεται στον λόφο του Αϊ-Γιώργη Κιλκίς, στην οποία εκτίθενται και φυτικά δείγματα και είναι δραστήριο μέλος της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρίας «Τέχνη» Κιλκίς σε συνεργασία με την οποία εξέδωσε το καλαίσθητο λεύκωμα Η χλωρίδα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα… όμως όπως λέει και ο Βασίλης μη σταματώντας ποτέ να παρακινεί τον κόσμο να παρατηρεί το φυσικό περιβάλλον και να το σέβεται: «Η ομορφιά είναι εκεί έξω»! Για αυτήν την ομορφιά και για άλλα πολλά μιλάει σήμερα στο pontosnews.gr.
Από πού έλκετε την καταγωγή σας;
Αλεξία κατ’ αρχάς σε ευχαριστώ πολύ για τη δυνατότητα που μου δίνεις να μιλήσω για την όμορφη περιοχή του Κιλκίς. Ένα τόπο που θεωρώ πώς αδικείται κατάφορα ακόμη και από εμάς τους κατοίκους του.
H καταγωγή μου είναι ποντιακή, τέσσερα στα τέσσερα (Καυκάσιοι) όπως έλεγε ο πατέρας μου.
Οι παππούδες ήρθαν από το Φαχρέλ και το Μάσουρτζικ του Καρς στον Πόντο. Το ποντιακό στοιχείο στην οικογένεια θεμελιώδες. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πως σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ο ποντιακός ελληνισμός στάθηκε δίπλα στην οικογένειά μου. Χάρη στον αείμνηστο Γιάννη Παπαδόπουλο από το Μαυρονέρι του Κιλκίς, μπόρεσε η αδελφή μου Θεοδώρα Ιωαννίδου, μέσω του Συλλόγου Ποντίων Δυτικής Γερμανίας και της Μέριμνας Ποντίων Κυριών Θεσσαλονίκης, να ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της στο εξωτερικό και σήμερα να διδάσκει ως καθηγήτρια του πολυτεχνείου στο ΑΠΘ. Οι Πόντιοι στάθηκαν δίπλα μας σε μια περίοδο όπου είχαμε χάσει τον πατέρα και η μάνα Αρχόντισσα ήταν χωρίς δουλειά, ενώ εμείς τα παιδιά, μικροί προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Για αυτήν τη στήριξη θα είμαστε πάντα ευγνώμονες.
Είμαι Κιλκισιώτης, με καταγωγή από το Ελευθεροχώρι (χωριό του πατέρα μου) και το Χωρύγι (της μητέρας μου) και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στο Μαυρονέρι του Κιλκίς όπου ήταν δάσκαλος ο πατέρας μου Αλέκος Ιωαννίδης. Μόλις τελείωσα το δημοτικό μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη και εκεί τελείωσα και τη Γεωπονία στο ΑΠΘ.
Νομίζω πως ήταν ελάχιστα τα σαββατοκύριακα που δεν επισκεπτόμασταν τα χωριά στο Κιλκίς. Στην πόλη του Κιλκίς εγκατασταθήκαμε μαζί με τη σύζυγό μου Δέσποινα (γεωπόνος και αυτή) για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, από το 1997.
Ως γεωπόνος εργάζομαι στη Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής του Κιλκίς με τομέα ευθύνης τα αμπέλια και τα κρασιά της περιοχής. Ήμουν τυχερός που μέσα από τη δουλειά μου, συνέχισα να έχω επαφή με αυτόν τον όμορφο τόπο με τους ωραίους ανθρώπους.
Πόντιος Κιλκισιώτης λοιπόν, με αγάπη για το χώμα και τη φύση και γεμάτος από εικόνες της υπαίθρου του Κιλκίς.
Ως παιδί που μεγαλώσατε στην ελληνική επαρχία και μάλιστα στη μεθόριο, ποια ήταν τα βιώματά σας που είχαν σχέση με το ξεκίνημα του ενδιαφέροντός σας και της αγάπης σας για το φυσικό περιβάλλον;
Θυμάμαι πως από μικρός μου άρεσαν πολύ οι αγροτικές δουλειές των παππούδων μου. Αξέχαστες είναι οι μνήμες από τα παρχάρια του Χωρυγίου, όπου συνοδεύοντας τον παππού Νικόλα βοσκούσαμε τα πρόβατα. Οι εικόνες σούρουπο κάτω από το κάστρο, οι μυρωδιές μέσα στις καλαμιές –από κάτι μικρά άσπρα λουλούδια– αλλά και οι επισκέψεις «σα κεπία» (στους κήπους) στο Ελευθεροχώρι με τον άλλο παππού μου τον Βάσο, με τα μεγάλα νόστιμα βατόμουρα και τη μυρωδιά της μέντας να απλώνεται παντού, αποτελούν τις θύμησες που αργότερα με επηρέασαν στο ξεκίνημα της επαφής μου με τη χλωρίδα του τόπου.
Την αφορμή για την ενασχόλησή μου αυτή, μου έδωσε ένα μικρό φυτό, με πολύ όμορφο και παράξενο λουλούδι, δίπλα στο μνήμα του πατέρα μου.
Αυτό ήταν που πρώτο με γνώρισε με το μαγικό κόσμο της χλωρίδας του Κιλκίς. Μέχρι τότε τη χλωρίδα την γνώριζα μόνο ως έννοια, λόγω επαγγέλματος.
Το 2007 λοιπόν θέλησα να μάθω περισσότερα για το λουλούδι αυτό και προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως στην περιοχή του Κιλκίς υπάρχουν ορχιδέες. Μέχρι τότε τις ορχιδέες τις γνώριζα από τα ανθοπωλεία και από τη βιβλιογραφία σαν τροπικά είδη. Άρχισα λοιπόν να παίρνω τα βουνά για να γνωρίζω τη φύση που κρυβόταν δίπλα μου. Οι εμπειρίες πολλές και μάλιστα μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Κάθε εξόρμηση και ένα μπουκέτο εκπλήξεων.
Θυμάμαι μια φορά στην όμορφη Κορυφή του Κιλκίς, όπου πρωτοσυνάντησα την άγρια ρίγανη (Origanum vulgaris). Εκείνη την ημέρα, πέρασα και από το σπίτι του φίλου Δημήτρη Ατματζίδη. Η μάνα του λοιπόν, ενώ καθάριζε το κήπο από τα χόρτα, είδε να κρατάω στα χέρια μου το μπουκέτο με τις κόκκινες ρίγανες και με συνεχάρη που μάζεψα όπως είπε, το ποντιακό τσάι και αμέσως συμπλήρωσε πως αυτό το τσάι το χρησιμοποιούσαν στον Πόντο κατά της γρίπης τον χειμώνα. Ως ανίδεος, επέμενα πως το ματσάκι αυτό ήταν ρίγανη και πως το μπέρδευε η γιαγιά Ατματζίδου. Έλα όμως που η γιαγιά ήταν σωστή και ο επιστήμονας λάθος.
Ερευνώντας βιβλιογραφικά το φυτό, διαπίστωσα πως πράγματι αυτή η ρίγανη είχε μπει στο εργαστήριο και είχε πιστοποιηθεί η ιδιότητα του αφεψήματος, να προστατεύει τον ανθρώπινο οργανισμό από τις ιώσεις.
Και φυσικά παρόμοιες εμπειρίες ήταν πολλές στις εξορμήσεις μου. Συνάντησα πολύ κόσμο και γνωρίστηκα με πολλούς ανθρώπους στο Κιλκίς, με πλούσιες γνώσεις για την εθνοβοτανική του τόπου, που δυστυχώς έμεναν στα στενά όρια του οικισμού. Αυτές τις πληροφορίες λοιπόν θέλησα να μεταφέρω με την ομάδα «Η Βιοποικιλότητα του Κιλκίς» μέσα από την οποία μεταφέρονται πληροφορίες από το Σκρα και την Κούπα του Πάικου και μέχρι το Ίσωμα και τα Ριζανά στα Κρούσια, σε όσους ενδιαφέρονται για τις ομορφιές αυτού του πλούσιου τόπου.
Ο ν. Κιλκίς στον οποίο δραστηριοποιείστε υπηρεσιακά, για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, ήταν έξω από τους τουριστικούς προορισμούς της χώρας μας. Ήταν υποβαθμισμένος και σε αυτό το επίπεδο ανάπτυξης. Τι θα λέγατε σε κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει ο μαζικός τουρισμός ώστε να τον προσελκύσετε για να επισκεφτεί τον τόπο σας;
Το Κιλκίς η αλήθεια είναι πως ήταν πάντα παραμελημένο. Εκτός από τη Γουμένισσα και την Αξιούπολη, δεν υπάρχουν άλλες περιοχές με ντόπιους κατοίκους. Η ιστορία των υπολοίπων οικισμών μετά τις καταστροφές των πολέμων ξεκίνησε να χτίζεται με τους πρόσφυγες που ήρθαν στον τόπο με τους ξεριζωμούς.
Το Κιλκίς παράλληλα, πάντα αποτελούσε το πίσω μπαλκόνι του Θερμαϊκού. Και στο πίσω μπαλκόνι δεν βγαίνεις συχνά, ίσως μόνο όταν θέλεις να βγάλεις τα σκουπίδια. Το καφεδάκι θα το πιεις στο μπροστά μπαλκόνι με θέα την θάλασσα, βλέπε Χαλκιδική.
Το γεγονός πώς το Κιλκίς αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πύλες εισόδου στην Ελλάδα (Τελωνείο Ευζώνων και Τελωνείο Δοϊράνης) ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε ως πλεονέκτημα.
Οι τοποθεσίες με τουριστικό ενδιαφέρον στην περιοχή αμέτρητες. Από τα 16m υψόμετρο στη λεκάνη των αποξηραμένων λιμνών στο Βαφειοχώρι και τη μοναδική αλμυρή της Ελλάδας στην Πικρολίμνη και μέχρι τις κορυφές του Πάικου των Κρουσίων και του Μπέλλες στα 1.860m, διαμορφώνεται ένα σκηνικό με αμέτρητους οικότοπους, συμπαγή δάση, καταρράκτες και βραχώδεις τοποθεσίες που θα μπορούσαν να εντυπωσιάσουν ακόμη και τους πιο έμπειρους ορειβάτες σε όλο τον κόσμο.
Και οι περισσότερες τοποθεσίες άγνωστες, ακόμη και από τους κατοίκους της περιοχής.
Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τη Γαλάζια λίμνη στο Πάικο, τον Αξιό σαν ποτάμι, το Πάικο με τα κρασιά και τα κάστανα και μια λίμνη στα σύνορα της χώρας με την ονομασία Δοϊράνη. Ίσως κάποιοι πιο ψαγμένοι να γνωρίζουν και τον Βαλκανικό Βοτανικό Κήπο λίγο έξω από την Ποντοκερασιά του Κιλκίς.
Σε αυτή την πραγματικότητα ήρθε και το νέο χωροταξικό της Κεντρικής Μακεδονίας σύμφωνα με το οποίο το Κιλκίς θεωρείται ζώνη ΖΥΤ (Ζώνη Υποβαθμισμένου Τοπίου), λόγω εξορύξεων.
Σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα, έχω να προτείνω σε όποιον θέλει να γνωρίσει αυτό τον τόπο, να το κάνει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Κάθε εποχή με τα δικά της χρώματα, πάντα διαφορετικά. Η μεγάλη ποικιλία διαδρομών για εύκολο περπάτημα, εξασφαλίζει την επιτυχία μικρών αποδράσεων.
Οι διαδρομές μέσα στο Πάικο με το τέταρτο μεγαλύτερο καστανόδασος στην Ελλάδα, κάτω από τεράστιες οξιές και στη συνέχεια η γευσιγνωσία της «ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ» στα γραφικά σοκάκια της πόλης που έδωσε το όνομά της στο καταπληκτικό κόκκινο κρασί, αποτελούν ένα πολύ ευχάριστο ξεκίνημα γνωριμίας.
Οι διαδρομές στο Μπέλλες για εμπειρότερους περιπατητές, με την επίσκεψη στον καταρράκτη των 100m και τελικά η θέα από την κορυφή με την Δοϊράνη στα πόδια μας και τις διαδρομές πάνω στην συνοριογραμμή, στην κορυφή της οροσειράς, αξέχαστες. Ακολουθώντας τις πυραμίδες μεταξύ των δύο χωρών και μέσα από τον Ακρίτα, την Κορώνα, την Ειδομένη και το Χαμηλό θα διασχίσουμε ένα μεγάλο μέρος των βόρειων ελληνικών συνόρων.
Η Πικρολίμνη, μοναδική αλμυρή λίμνη στην Ελλάδα, αν και ακόμη αναξιοποίητη αποτελεί σημείο στάσης για τα πανέμορφα Φλαμίνγκο, ενώ το αλάτι που ασπρίζει στις όχθες της, χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα για την κατασκευή γυαλιού.
Δυστυχώς είναι πάρα πολλά τα σημεία που θα μπορούσα να προτείνω όμως είναι μικρός ο χώρος μιας συνέντευξης για κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως θα έλεγα σε όσους ψάχνουν για νέες αποδράσεις να περάσουν και από το πίσω μπαλκόνι του Θερμαϊκού. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα περάσουν ευχάριστα και σίγουρα θα το ξαναεπισκεφθούν.
Είστε από τους λίγους τυχερούς που κάνατε το αντικείμενο της εντρύφησής σας, που τυχαίνει να είναι και μια από τις αγαπημένες σας ενασχολήσεις του ελεύθερου χρόνου σας, επάγγελμα. Πόσο δύσκολο είναι να υπηρετήσετε αυτήν τη συνθήκη μέσα στο χώρο που εργάζεστε;
Από μικρός ήξερα τι θέλω να γίνω. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και τα αρώματα της χλωριδικής ποικιλότητας πάντα με γοήτευαν. Γι’ και αυτό ακολούθησα τη Γεωπονία.
Η γνωριμία μου με τη χλωρίδα ήταν κάτι που άλλαξε την οπτική μου για τον τόπο. Τόσος πλούτος τόσο κοντά. Ήμουν τυχερός που ξεπέρασα τη «χλωριδική μου τυφλότητα» και μπόρεσα να δω τόσα πολλά είδη, μέσα στην αυλή μου. Όπως ήμουν επίσης τυχερός που μπόρεσα να συναντήσω και είδη που θεωρούνται από τους βοτανολόγους της Ελλάδας αλλά και από πολύ σημαντικά ονόματα της επιστήμης στο εξωτερικό, πολύ σπάνια.
Με αυτές τις καταγραφές, κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης, προστέθηκαν στη χλωρίδα του Κιλκίς και τρία είδη, μοναδικά στον κόσμο, που ανακοινώθηκαν σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο της Πάτρας, με τον χαρακτηρισμό «Νέα Είδη για την Επιστήμη».
Τα νέα είδη λοιπόν που καταγράφηκαν για πρώτη φορά στην παγκόσμια χλωρίδα από το Κιλκίς, είναι πλέον γνωστά με τις επιστημονικές ονομασίες
- Allium arampatzisii Ioannidis & Tzanoud
- Verbascum salicifolium Zograf., Ioannidis, Liveri & Dimop
- Allium goumenissanum Ioannidis & Tzanoud.
Όσον αφορά το αντικείμενο της δουλειάς μου στη Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνιατρικής στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, αν και αυτό έχει σχέση με την ύπαιθρο, δεν συνδέεται άμεσα με ενασχόλησή μου με τη χλωρίδα, που αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου.
Οι ώρες στο πεδίο αλλά και στη βιβλιογραφική έρευνα που ακολουθεί, καταναλώνονται από τον προσωπικό μου χρόνο και ευτυχώς που και η Δέσποινα η γυναίκα μου είναι και αυτή γεωπόνος και δείχνει κατανόηση –αν και ανησυχεί αρκετά, τις ώρες που βγαίνω στο βουνό για καταγραφές. Η κάλυψη των αναγκών αυτής της προσπάθειας γίνεται εκ των έσω και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με την κρίση τόσο την οικονομική όσο και την ενεργειακή γίνεται όλο και δυσκολότερη.
Η χώρα μας κάθε καλοκαίρι πλήττεται από πυρκαγιές και πληρώνει βαρύ φόρο όχι μόνο σε απώλειες ανθρώπινων ζωών και περιουσιών, αλλά και σε καταστροφές της χλωρίδας και της πανίδας, των φυτών και των ζώων που καίγονται στο φυσικό τους ενδιαίτημα από «ανθρώπινο» τις περισσότερες φορές παράγοντα. Πόσο ορατό είναι στο άμεσο μέλλον η κατάσταση αυτή να γίνει μη αναστρέψιμη και τι θα προτείνατε ώστε να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο;
Αλεξία, η ερώτηση αυτή πονάει και πονάει αρκετά. Η απαξίωση του περιβάλλοντος και στην δική μας περιοχή είναι πολυεπίπεδη.
Ίσως η προστασία της φύσης να ξεκινά από το «προσέχουμε για να έχουμε». Όταν λοιπόν στο «έχουμε» έχει δοθεί μια έννοια που περιορίζεται στους τοίχους του σπιτιού μας, μειώνει την δυναμική του «προσέχουμε». Μέσα από την γνωριμία του κοντινού μας περιβάλλοντος ίσως κατορθώσει να αποκτήσει την πραγματική του διάσταση το «προσέχουμε».
Στις περιπλανήσεις μου στο Κιλκίς, κάποια στιγμή συνάντησα ένα παλιό στερεοφωνικό μέσα στο πυκνό δάσος των Κρουσίων. Πολύ πιθανό αυτός που το πέταξε να θεώρησε πως αφήνοντάς το δεν χάνει κάτι από αυτά που θεωρεί πως έχει.
Την ίδια λογική ακολουθεί και η συμπεριφορά μας σε πολύ κοντινότερες σε κατοικημένες περιοχές τοποθεσίες. Αυτοσχέδιες χωματερές, αυθαίρετη υλοτομία, καταπάτηση δασικών εκτάσεων, αποτελούν πλέον πρακτικές που συναντάμε πολύ συχνά.
Και σε αυτά που μας έρχονται από το παρελθόν, ήρθε να προστεθεί και η πράσινη ανάπτυξη. Ήρθε για να βελτιώσει και το περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα, αλλά δυστυχώς –κατά την ταπεινή μου γνώμη– το αποτύπωμα που θα μείνει δεν θα είναι και τόσο φιλικό.
Το νομοθετικό κενό στην προστασία του περιβάλλοντος το συνάντησα ως μέλος της Επιτροπής Χαρακτηρισμού Γης στην υπηρεσία όπου εργάζομαι. Κάποια στιγμή λάβαμε ένα αίτημα για τον χαρακτηρισμό δημοσίων εκτάσεων (βοσκοτόπων) σε περιοχή του Κιλκίς για την εγκατάσταση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).
Στην περιοχή αυτή είχε ανακοινωθεί η καταγραφή για το κρεμμυδάκι που αποτέλεσε το πρώτο χλωριδικό είδος του Κιλκίς που χαρακτηρίστηκε ως «Νέο για την Επιστήμη». Σημαντική καταγραφή αφού αποτελεί την πρώτη αναφορά του Κιλκίς στον Παγκόσμιο Χλωριδικό Χάρτη. Ενημερώσαμε λοιπόν τους αρμόδιους φορείς, υπουργείο και την Ελληνική Βοτανική Εταιρεία για τα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για την προστασία του. Διαπιστώσαμε λοιπόν πως ελάχιστα ήταν αυτά που μπορούσαν να γίνουν μια και δεν υπάρχει πρόβλεψη για κάτι τέτοιο κατά τη διαδικασία αδειοδότησης των ΑΠΕ.
Τι κι αν στην ίδια περιοχή υπάρχουν είδη τα οποία είναι ενταγμένα στο κόκκινο βιβλίο των απειλούμενων ειδών. Η δαιδαλώδης νομοθεσία αποδυναμώνει τους περιβαλλοντικούς όρους που είναι θεσμοθετημένoι και τους περιορίζει μόνο στις λίγες σελίδες που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και υπάρχουν στον φάκελο του έργου. Το Δασαρχείο του Κιλκίς ήταν η μόνη υπηρεσία που κατανόησε τον κίνδυνο.
Είμαι αρκετά απογοητευμένος από τη σημερινή κατάσταση γιατί το θεσμικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε είναι ξεκάθαρα υπέρ των επενδύσεων. Τα τελευταία χρόνια, δημιουργούνται πολύ εύκολα fast track θεσμικά πλαίσια για τις επενδύσεις αλλά για το περιβάλλον, κάτι τέτοιο αποτελεί μακρινή δέσμευση, που συνοδεύεται συνήθως από πομπώδεις χαρακτηρισμούς περιοχών όπως NATURA, CORINE και άλλα που μόνο προστατευμένες δεν παραμένουν, αφού με μικρές τροπολογίες που επιτρέπονται τα πάντα παντού.
Δεν είμαι αρνητικός στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας αλλά θα πρέπει να γίνουν ξεκάθαρες οι προϋποθέσεις και οι χωροθετήσεις, που πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τους και όχι θεωρητικά το περιβάλλον. Δυστυχώς, οι χωροθετήσεις πάντα ακολουθούν, αφού πρώτα έχει προκληθεί η βλάβη.
Πόσο όμορφα και συντεταγμένα δημιουργήθηκαν οι βιομηχανικές περιοχές του Κιλκίς. Έδωσαν δουλειά σε τόσο κόσμο μέσα από ένα καλό σχεδιασμό και μια σωστή οργάνωση. Το ίδιο λειτουργικός θα ήταν και ένα χωροταξικός σχεδιασμός επενδύσεων στο τομέα της ενέργειας, με όρους και προϋποθέσεις. Αυτό είναι κάτι που ακόμη δεν το έχουμε καταφέρει.
Και βέβαια η ατομική ευθύνη. Το πλαστικό μπουκάλι στο δάσος, τα στρώματα, οι θερμάστρες στα ρέματα και τα χαλασμένα ραδιόφωνα στα δάση αποτελούν σίγουρα ατομική ευθύνη και υποχρέωση.
Αλεξία Ιωαννίδου
