Φώφη Γεννηματά: Όταν μιλούσε για τον καρκίνο, ζητώντας να σπάσει το ταμπού

Στα 56 της χρόνια, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου εισήχθη με συμπτώματα ατελούς ειλεού, πέθανε νωρίς το μεσημέρι της Δευτέρας η Φώφη Γεννηματά. Το 2008 άρχισε να δίνει μάχη με τον καρκίνο, όπως είχαν παλέψει και ο πατέρας της Γιώργος Γεννηματάς που έφυγε από τη ζωή το 1994 σε ηλικία 54 ετών, αλλά η μητέρα της Κάκια Βέργου που είχε πεθάνει επτά μήνες νωρίτερα. Με την ίδια νόσο πάλεψε και η αδερφή της.

Η Φώφη Γεννηματά είχε μιλήσει ανοιχτά για την ασθένειά της σε τηλεοπτική της συνέντευξη στον Alpha, τον Ιούνιο του 2020.

«Είναι πολλά τα μηνύματα που μεταφέρεις. Πρώτο πως πρέπει να σπάσουμε του ταμπού, το στίγμα και να συνεχίσουμε να ζούμε, δεύτερον πως η πρόληψη μπορεί να σώσει τη ζωή στο και το τρίτο είναι ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας ότι παλεύεται τελικά», είχε πει.

Μητέρα τριών παιδιών (είχε κάνει δύο γάμους, τον πρώτο σε ηλικία 22 ετών, τον δεύτερο το 2003), είχε αναφερθεί στο πώς σκεφτόταν το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεται ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, ότι η μικρή σου μπορεί να μην θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη μορφή σου, τη φωνή σου, να μην γνωρίσει το χάδι σου. Τρόμος με έπιανε στη λογική ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και τόση προσπάθεια έφερα στη ζωή, θα τα άφηνα μόνα τους. Γιατί είναι πολύ οδυνηρό».

https://www.youtube.com/watch?v=wi06mwTsCCc

Ερωτηθείσα για το εάν ζούσε με το φόβο της ασθένειας είχε σημειώσει: «Για αρκετά χρόνια ζούσα με αυτό το σκεπτικό, ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μάς ξεπέρασε. […] Αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».

Μέσα σε επτά μήνες η Φώφη Γεννηματά ορφάνεψε και από μάνα και από πατέρα. Η Κάκια Βέργου διαγνώσθηκε με καρκίνο του μαστού το 1984. «Όταν αρρώστησε η μητέρα μου πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη ”καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.

»Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα, γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις το θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια», είχε τονίσει.