Ρένος Χαραλαμπίδης: Ναι, η εποχή μας έχει προβλήματα αλλά ας σκεφτούμε τι πέρασαν στη Μικρασιατική Καταστροφή

Μια ιδιαίτερη συνέντευξη του ηθοποιού, σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ρένου Χαραλαμπίδη φιλοξενεί σήμερα το «ENJOY» της κυριακάτικης δημοκρατίας.

Ο Εβρίτης καλλιτέχνης μίλησε στη Μαρία Ανδρέου, για την πανδημία και όσα βίωσε αυτή την πρωτόγνωρη για όλους περίοδο, τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια» τη νέα του παράσταση «Ο Πέτρος και ο λύκος» του Σεργκέι Προκόφιεφ, σχολίασε τα όσα έμαθε για το θαύμα της γέννησής του και έδωσε μήνυμα ελπίδας.

Διαβάστε μερικές από τις απαντήσεις του και θα πάρετε μια ιδέα για τον τρόπο που σκέφτεται:

Πώς βιώσατε την πρώτη καραντίνα, πέρσι τον Μάρτιο, και το lockdown του 2021;
Η πρώτη καραντίνα, εκεί που κλειστήκαμε όλοι για δυόμισι μήνες στα σπίτια μας, θα έλεγα ότι ήταν για μένα μια περίοδος μεγάλης εσωτερικής ανασκόπησης. Είχα να μείνω τόσο καιρό κλεισμένος στο σπίτι μου από το 1988, όταν έδινα πανελλήνιες εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, και θυμάμαι ότι τόσο καιρό ήμουν μέσα και διάβαζα συνεχώς. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχω μείνει τόσο πολύ στο σπίτι, καθώς είμαι πάντα σε γυρίσματα ή πάνω σε μια θεατρική σκηνή. Κάθισα στο σπίτι μου, λοιπόν, και έκανα μια ανασκόπηση της ζωής μου, αρχειοθετώντας συρτάρια, άλμπουμ, βιβλιοθήκες, στικάκια. Έβαλα σε τάξη όλες μου τις φωτογραφίες, σε φακέλους τα σκορπισμένα μου κινηματογραφικά σενάρια, βρήκα όλες μου τις συνεντεύξεις, τοποθέτησα τα βιβλία μου σε καινούργια ράφια και πέταξα πολλά πράγματα που τα κρατούσα χωρίς λόγο.

Η δεύτερη καραντίνα, που κράτησε πάρα μα πάρα πολύ, ήταν πολύ βαριά για μένα.

Γιατί ήθελα να δημιουργήσω και όλο αυτό το «μπες μέσα, βγες έξω» μου δημιούργησε μια μεγάλη σύγχυση και με μπέρδεψε. Θα έλεγα ότι τον χειμώνα του 2021 και έως το Πάσχα άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν μου έγιναν συνήθεια η κλεισούρα και η απομόνωση, είχα και τα τηλεοπτικά γυρίσματα της σειράς Τα καλύτερά μας χρόνια, που συνεχίζουν να «τρέχουν» και τώρα. Αλλά ήμουν δουλειά-σπίτι και με πολλή προσοχή, για να μην αρρωστήσω και πάω πίσω το γύρισμα. Αυτό το άγχος το περάσαμε όλοι οι ηθοποιοί. Θα έλεγα ότι στο 2021 οφείλω κάτι πολύ σημαντικό: εξασκήθηκα στην ψυχραιμία. Πλέον είμαι πιο δυνατός και ψύχραιμος. Πιστεύω πως όλοι μας πλέον ζούμε μια ειδική συνθήκη που την παλεύεις με τον χρόνο.

Ένα οικονομικό τσουνάμι έπληξε τον κλάδο σας…
Ο κλάδος μας δοκιμάστηκε πάρα πολύ. Και δεν τελείωσε, τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες, αυτό το τσουνάμι. Μπορεί κάποιος να προβλέψει αν θα λειτουργήσουν τα κλειστά θέατρα τον χειμώνα και πώς; Αλλά δεν ήταν μόνο οι κλειστές θεατρικές και μουσικές σκηνές, με τους χιλιάδες εργαζόμενους άνεργους και τα επιδόματα τα οποία πήραμε έπειτα από αγώνα, γιατί ξεχαστήκαμε από την Πολιτεία…

Μας βρήκε μεγάλος ηθικός σεισμός. Στην επιφάνεια βγήκαν φαινόμενα σωματικής, ψυχικής, λεκτικής βίας, καταγγελίες για βιασμούς, που έφεραν φυλακίσεις. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα, το τελειωτικό.

Στην αρχή, όταν έσκαγαν σαν βόμβα οι καταγγελίες για τους βιασμούς, υπήρξε μια μεγάλη απαξίωση από το κοινωνικό σύνολο για το θέατρο. Και το ηθικό χτύπημα για μένα είναι πιο μεγάλο από το οικονομικό. Ο άνθρωπος, όταν έχει δουλειά και τρέχει, ξεχνάει πάθη, λάθη, αδικίες. Ο άνθρωπος όμως που κάθεται και δεν εργάζεται έχει ώρα να σκεφτεί όσα συνέβησαν στη ζωή του και τον βαραίνουν, και έφτασε ίσως το πλήρωμα του χρόνου για να τα βγάλει προς τα έξω, για να ξελαφρώσει και να προχωρήσει. Με ρωτούν πολλοί: «Μα τώρα το θυμήθηκαν οι παθόντες;» Ναι, τώρα. Γιατί, όταν είσαι για πάνω από έναν χρόνο στο σπίτι σου και δεν ψάχνεις για μεροκάματο, δεν έχεις τον φόβο ότι θα συναντήσεις αυτόν που σου έκανε κακό ή πως θα γίνεις η αιτία για να βγει ένα σκάνδαλο στον αέρα και θα σταματήσεις έτσι τη θεατρική παράσταση που παίζεις στη μέση, ενώ θα χάσουν το ψωμί τους και τόσες άλλες οικογένειες. Νομίζω έτσι έγιναν αυτές οι καταγγελίες. Μέσα στην παύση που έγινε και χωρίς τον φόβο του μεροκάματου μίλησαν.

Ποιο είναι το μήνυμα του παραμυθιού «Ο Πέτρος και ο λύκος»;
Αυτό το παραμύθι το έχουν παίξει κατά καιρούς σπουδαίοι ηθοποιοί και στην Ελλάδα ο Δημήτρης Χορν. Είναι ένα κλασικό αριστούργημα και είναι μια μεγάλη πρόκληση για όλους τους ηθοποιούς, γιατί πρέπει να κάνουν τις φωνές τους μουσικά όργανα.

Το νόημα του έργου είναι το θάρρος. Όχι το τυφλό θάρρος, που είναι επικίνδυνο.

Μιλάει όχι για το «πάμε και βλέπουμε», αλλά για το «πάμε να αντιμετωπίσουμε το κακό με σχέδιο και γενναιότητα, με ακρίβεια». Ο Πέτρος δεν φοβάται τους λύκους, κι ας λέει ο παππούς ότι είναι επικίνδυνοι… Ο παππούς όμως είχε δει λύκους εκεί τριγύρω, ενώ το αγόρι όχι. Έως τη μέρα, βέβαια, που άφησε ανοιχτή την πόρτα του φράχτη και βγήκε έξω από το κτήμα τους. Η συντροφιά που απέκτησε ήταν παράξενη! Το μικρό πουλί που τσακώνεται με τη στρουμπουλή πάπια στη λίμνη, η πονηρή γάτα που παραμονεύει να τους φάει και κάπου πιο πέρα κρυμμένος ο λύκος! Όμως, όταν αποφασίσει να επιτεθεί, ο Πέτρος, ο γενναίος, θα φανεί πιο έξυπνος από τον λύκο και θα του στήσει παγίδα. Θα σώσει άραγε ο Πέτρος τους μικρούς φίλους του; Και ο λύκος; Ποια θα είναι η μοίρα του τώρα που έφτασαν οι κυνηγοί;

Πρόσφατα αποκαλύψατε ότι η μητέρα σας, που δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά, σας έταξε στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και έπειτα από πολλή προσευχή, νηστεία, μια επίπονη διαδικασία, γεννηθήκατε ως θαύμα… Πιστεύετε;
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή και αποφάσισα ότι θέλω να τη λέω.

Ως ώριμος άνδρας, έχω το θάρρος να την πω για όσα με αφοσίωση έκαναν ο πατέρας μου, η μάνα μου για να με αποκτήσουν, με πολλή πίστη στον Θεό.

Άρα πιστεύω πολύ, κανονικά, σύμφωνα με το δόγμα, με τις Γραφές, με όσα λέει η θρησκεία μας και, πάνω απ’ όλα, βάζω στη ζωή μου την αγάπη.

Άρα πιστεύετε πάντα στην ελπίδα και σε καλύτερες μέρες;
Ναι. Ακόμη και αυτή η πανδημία του κορνοϊού δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα πέρασαν οι παλιότερες γενιές. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνω τον Covid-19 με τον εμφύλιο πόλεμο, αδελφός να σκοτώνει αδερφό, με τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με την Κατοχή, τις οβίδες, τους ομαδικούς τάφους, τις εκτελέσεις, την πείνα, τα βασανιστήρια. Ακόμη και η πανδημία, αυτό που ζει τώρα η γενιά μας, δεν έχει να κάνει με τη σκληρότητα ενός φρικτού πολέμου. Να αισιοδοξούμε, λοιπόν, γιατί είμαστε ευλογημένοι. Ναι, έχει η εποχή μας ανεργία, προβλήματα, αλλά ας σκεφτούμε τι πέρασαν στη Μικρασιατική Καταστροφή οι πρόγονοί μας, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο μέτωπο, στα χαρακώματα… Μην είμαστε αγνώμονες. Ζούμε στην πιο ωραία χώρα του πλανήτη. Με τη βέσπα μου από την Ομόνοια είμαι σε 15 λεπτά σε μια γαλάζια θάλασσα, στο Φάληρο, και κάνω μπάνιο. Μα τι υπέροχος κόσμος!