Η 19η Μαΐου είναι η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Μία μέρα που μας θυμίζει τις θηριωδίες στις οποίες μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, πίσω από τις οποίες συνήθως υπάρχουν συγκεκριμένοι υπαίτιοι που κινούν τα νήματα.
Για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ένας εξ αυτών ήταν ο Μεχμέτ Ναζίμ.
Ο Μεχμέτ Ναζίμ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1870, αλλά από ό,τι φαίνεται η τότε πολυπολιτισμικότητα της πόλης δεν τον επηρέασε, καθώς υπήρξε φανατικός οπαδός της «τουρκοποίησης» της αυτοκρατορίας.
«Η Οθωμανική αυτοκρατορία πρέπει να είναι μόνο τουρκική. Η παρουσία ξένων στοιχείων αποτελεί απλά πρόσχημα για μία ευρωπαϊκή παρέμβαση. Πρέπει να “τουρκοποιηθούν” με τη βία», δήλωνε και είναι σίγουρα πως τη βία την έκανε πράξη.
Ο Ναζίμ μπήκε στο εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων, όταν η Θεσσαλονίκη πέρασε στην κυριαρχία της Ελλάδας το 1912. Το να φεύγει η πόλη στην οποία γεννήθηκε, από την Οθωμανική αυτοκρατορία, τον έσπρωξε περισσότερο στον εθνικισμό.
Ο εθνικισμός από την άλλη τον έσπρωξε στη φυλακή, αφού φυλακίστηκε το 1912 για έντεκα μήνες στην Αθήνα ως Τούρκος εθνικιστής.
Το τελειωτικό χτύπημα που εγκαθίδρυσε για τα καλά τον εθνικισμό του Ναζίμ ήταν η ήττα των Οθωμανών στους Βαλκανικούς πολέμους, αλλά και η αναγκαστική μετακίνηση και κακή μεταχείριση των Μουσουλμάνων στις περιοχές που έχασε η αυτοκρατορία.
Ο ρόλος του στη Γενοκτονία
Ο Ναζίμ ήταν μέλος της «Ειδικής Οργάνωσης» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, πολλά μέλη της οποίας είχαν κεντρικούς ρόλους στη Γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου και Αρμενίων.
«Είναι απολύτως απαραίτητο να εξαφανίσουμε του Αρμενίους ολοκληρωτικά, έτσι ώστε να μην υπάρξει άλλος Αρμένιος πάνω στη γη και ακόμα και η Αρμενία ως ανάμνηση να εξαφανιστεί», είπε σε λόγο του σε συνάντηση των Νεότουρκων.
Σε άλλη συνάντηση των Νεότουρκων εμφανίζεται να λέει: «Η σφαγή είναι απαραίτητη. Όλα τα μη τουρκικά στοιχεία, ανεξαρτήτως εθνικότητας, πρέπει να εξαλειφθούν».
Ο ίδιος ήταν που το 1915, δύο μήνες πριν ξεκινήσει η Γενοκτονία των Αρμενίων και στη συνέχεια των Ποντίων, εισάγαγε μία νέα κυβερνητική πολιτική που θα είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή των λαών που αποτελούσαν «πρόβλημα» στην «τουρκοποίηση» της αυτοκρατορίας.
Ο Ναζίμ αναγκάστηκε να δραπετεύσει της αυτοκρατορίας το 1918, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εξαιτίας των πράξεων του περί Γενοκτονίας. Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1919-1920, αλλά δεν εκτελέστηκε, καθώς βρισκόταν στο Βερολίνο. Ο ίδιος επέστρεψε, στο εθνικό κράτος της Τουρκίας πλέον το 1922, αλλά ξανακαταδικάστηκε σε θάνατο το 1926, αφού προσπάθησε να δολοφονήσει το Μουσταφά Κεμάλ.