Η Εβδομάδα των Παθών ξεκινά σήμερα, με την ορθόδοξη Εκκλησία να τιμά τη μνήμη του του Ιωσήφ του «Παγκάλου», γιου του Ιακώβ που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Επίσης η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στην άκαρπη συκιά που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε.
Ο «Πάγκαλος» Ιωσήφ ήταν ο μικρότερος γιος του Ιακώβ, ο οποίος έκανε ενάρετη ζωή.
Τα αδέρφια του, όμως, τον ζήλευαν και θέλησαν να τον εκδικηθούν. Αρχικά τον έριξαν σ’ έναν λάκκο, και χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο προσπάθησαν να πείσουν το πατέρα τους ότι τον έφαγε κάποιο θηρίο. Ωστόσο όταν είδαν ότι δεν μπορούν να τον εξαπατήσουν, πούλησαν τον Ιωσήφ σε εμπόρους κι εκείνοι τον έδωσαν στον αρχιμάγειρα του φαραώ της Αιγύπτου Πετεφρή.
Η σύζυγος του Πετεφρή τον προκάλεσε ερωτικά και όταν ο Ιωσήφ αρνήθηκε να ενδώσει εκείνη τον κακολόγησε με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη φυλακή. Όταν όμως ο φαραώ είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν ερμηνευτή, ο Ιωσήφ του είπε ότι θα έρθουν στη χώρα 7 χρόνια ευφορίας και 7 χρόνια λιμού. Ευχαριστημένος με την προειδοποίηση του έδωσε αξιώματα. Ο Ιωσήφ προστάτευσε το λαό της Αιγύπτου στα δύσκολα χρόνια του λιμού και μάλιστα προσκάλεσε στην τα αδέρφια του να μείνουν μαζί του.
Παράλληλα, στη λειτουργία της Μεγάλης Δευτέρας περιλαμβάνεται και η ιστορία της άκαρπης συκιάς. Περπατώντας ο Χριστός στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, την επομένη της εισόδου του, είδε μια μεγάλη συκιά με καταπράσινο φύλλωμα. Την πλησίασε με σκοπό να κόψει ένα φρούτο, όμως διαπίστωσε ότι η συκιά δεν είχε καθόλου καρπούς.
Τότε ο Ιησούς απευθυνόμενος στο δέντρο είπε: «Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα», και η συκιά την ίδια στιγμή ξεράθηκε. Η ιστορία της άκαρπης συκιάς συμβολίζει τη Συναγωγή των εβραίων της εποχής και την ζωή του ισραηλιτικού λαού που ήταν φαινομενικά ενάρετοι, αλλά πρακτικά άκαρποι από καλά έργα.
Το βράδυ στις εκκλησίες ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης, όπου στην υμνολογία κυριαρχεί η παραβολή των δέκα παρθένων, μια αλληγορία για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Πέντε φρόνιμες και πέντε μωρές παρθένοι περιμένουν τον νυμφίο (γαμπρό) να έλθει να παραλάβει τη νύφη. Οι φρόνιμες παίρνουν μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους και λάδι, όχι όμως και οι μωρές. Ο νυμφίος όμως αργεί, οι παρθένες νυστάζουν και κοιμούνται. Όταν ακούγεται η φωνή «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», οι μωρές παρθένες ψάχνουν να βρουν λάδι για να ανάψουν τα σβησμένα λυχνάρια τους, αργοπορούν και μένουν έξω από το γάμο, δηλαδή «εκτός νυμφώνος».
