Αρ έρθεν και ν’ η άνοιξη, αίχτρια και καλωσύνια,
ήλεν αργεύ’ να βασιλεύ’, τρανύνε τα ημέρας,
Τα χιονοζώμια επλέθυναν, τ’ ορμία σελοκόφκουν
και τα ποτάμια έρραξαν, κουβαριάουν και τρέχνε.
Τα δέντρα εκουρούμπωσαν, ένοιξαν τα τσιτσέκια,
τον Μάρτ’ ανοίν’ τα μάραντα, κι Απρίλ’ τα μανουσάκια,
Καλομηνά η τουτουγιά κι όλα τα χελωνίτας,
τα ράχια επρασίντσανε και τα παρχάρια εχλόισαν.
Ελάλεσεν το νυχτοπούλ’, έρθαν τα χελιδόνια,
θα χτίζνε τα φωλόπα τουν σ’ οπερσιζνά τα τόπια.
Λαλεί ο κούκον ’ς σο κλαδίν κι η κίσσα χτίζ’ φωλέαν
και τ’ άσπρα τα σορσόταινας χαμελά κατηβαίνε.
Τα ζα εβγαίνε ’ς ση βοσκήν, τα θεριά ’ς σο κυνήγι,
αντιβοούνε τα ραχιά, αντιβοούν τ’ ομάλια,
όλια τη γης τα πλάσματα σύρκουν να ζευγαρούνταν,
εβγαίν’ κι η κόρη ’ς σον παρχάρ’ να γίνεται ρομάνα.
Άνοιξη φέρει τη Λαμπρήν και το Χριστός Ανέστη,
άνοιξη φέρει τη ζωήν, τη χαράν και το γέλος.
Πάντα να έτον άνοιξη, πάντα καλοκαιρία!
[αίχτρια: αιθρία, ανοιχτός καιρός Ι χιονοζώμια: χιονόνερα Ι σελοκόφκουν: κατακλύζονται από χείμαρρο, πλημμυρίζουν Ι έρραξαν: κύλησαν με ορμή, πλημμύρισαν Ι εκουρούμπωσαν: μπουμπούκιασαν Ι μανουσάκια: άγριες βιολέτες, μενεξέδες Ι χελωνίτας: άνθος ανεμώνας Ι τουτουγιά: άνθος εξοχής Ι σορσόταινας: πελώρια μυθικά πτηνά]
- Πηγή: Στάθης Ι. Ευσταθιάδης, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 31992.
