Ο Δαμιανός Αθανασιάδης, από τους Αγίους Αναργύρους Βοΐου Κοζάνης, διηγείται στο pontos-news.gr την προσωπική μαρτυρία της μητέρας του, που ένα γεγονός κλείδωσε για πάντα στο στόμα της τη λέξη «μάνα».
Στον απόηχο της Διεθνούς Ημέρας της Μητέρας, όταν μιλάμε για την πιο γλυκιά λέξη του κόσμου, που είναι «μαμά», μια θλιβερή ιστορία από την εποχή της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου έρχεται να μας θυμίσει εκείνες τις τραγικές μάνες που αναγκάζονταν να σκοτώσουν τα παιδιά τους για να μην εντοπίσουν την κρυψώνα τους οι Τούρκοι λόγω παιδικού κλάματος ή βήχα και εξολοθρεύσουν όλους τους συγχωριανούς τους…
Κόρη του Αναστάσιου και της Σουλτάνας Καλεντερίδη, από ένα χωριό του Βεζίρ Κιοπρού, δύο ώρες από τη Σαμψούντα, η μητέρα του Δαμιανού Αθανασιάδη εξιστορούσε το δράμα της δικής της οικογένειας κατά τη φυγή από τον τόπο τους. Όπως ανέφερε, η φυγή γινόταν κρυφά από τους Τούρκους, κατά ομάδες, μέσα από ποτάμια. Κάποια στιγμή έκλαψε η αδελφή της και η μητέρα της την έριξε μέσα στο νερό. Το κοριτσάκι κατάφερε να βγει από το ποτάμι και παρακάλεσε: «Δεν θα κλάψω. Μη με ρίξεις άλλο!».
Όμως η δύστυχη μητέρα το πήρε και το έπνιξε.
«Από τότε η μητέρα μου δεν είπε ποτέ τη λέξη “μάνα”. Αυτό θυμάμαι εγώ», καταλήγει ο Δαμιανός Αθανασιάδης.
