Εχιόντσεν κι εκαπάτεψεν
κι ετσόκεψεν ο κρύον
τρανόν έν η καγιάνα μου
κι απέσ᾽ έχω τον βίο μ᾽.
Εχιόντσεν κι ούλια έσπρυναν
᾽ς σο πέραν κιάν’ τ᾽ ορμία,
εφώλεσα τα ζώπα μου
εκόλτσα και τ᾽ αρνία.
Εχιόντσεν κ᾽ άγρα βουρκανίζ᾽
ναϊλί άνοικος π᾽ ένι,
άμον πουλόπον τουρτουρίζ᾽
τόπον ’κ’ έχει να μένει
Εχιόντσεν χόνιν γόνατον
κι ακόμαν τεαστ᾽λαεύει,
αν παίρ᾽ αέρα και νοτίζ᾽
τα στράτας θα θρασκεύει.
Εχιόντσεν και ’κί λιμενεύ᾽
και μουρδουλίζ’ ο πέσκον,
τρυγόνα μ᾽ αποδούλεψον
κι έλα ’ς σο γιάνιν μ᾽ πέσον.
Θόδωρος Αντωνιάδης
