Τ’ οφίδ’, το βασιλόπουλον κι’ η γαρή άθε (Κερασούντος)

Είς βασιλέας παιδίν ’κ’ εποίν’νεν κ’ επαρακάλεσεν το Θεόν να δί ατόν παιδίν, αν θέλ’ οφίδ’ ας έν, θέλ’ φορθάκα. Εγεννέθεν άτον έναν παιδίν οφίδ’ κι άμον ντο είδεν ατό εφέκεν ατό ’ς σο πέρ’βόλ’ν ατ’ κ’ εκεί ετράνυνεν. Έρθεν έναν νύχταν ’ς σ’ οσπίτ’ και λέει «τάτα, γυναίκ’σον με, τάτα γυναίκ’σον με».

Μίαν αέτσ’, δύο αέτσ’, εσ’κώθεν απουρπουνού ο βασιλέας επήγεν ’ς είνονος σέρας κ’ εψαλάφεσεν την τρανέσσαν την κουτσήν ατ’ς. Κι ατέ ’κ’ εθέλεσεν. Εψαλάφεσεν και την μικρέσσαν κι ατέ είπεν «αν ποίτε με έναν γούναν ας ση χοιράχαντου το πετσίν, παίρ’ ατόν».

Ο βασιλέας εποίκεν ατέν την γούναν κ’ η κουτσή επήρεν τ’ οφίδ’. Εφόρεσεν την γούναν κ’ εστάθεν ’ς σην κοσάν. Έρθεν και τ’ οφίδ’ και είπεν ατέν «εγδύστ’». Κ’ εκείνε «πρώτα άγουρον εγδύσκεται» είπεν. «Καλόν» είπεν κ’ εγδύστεν τ’ οφίδ’. Κ’ ευτύς έντον έναν όμορφον όμορφον παλληκάρ’. Εγδύστεν κ’ εκείνε την γούναν ατ’ς κ’ έπεσαν κα. Τη νύχταν η βασίλισσα έστειλεν είναν δούλαν να τερή. Κι ατέ έρθεν κ’ είδεν έναν όμορφον όμορφον παλληκάρ’ εκοιμάτον με την κουτσήν αγκαλασμέν’. Τρέχ’ λέει α τη βασίλισσαν κι ατέ σ’κούται πάει τερεί. Επήρεν τη νύφες την γούναν και τ’ οφιδί’ το φόρεμαν κ’ έκαψεν ατά.

Ευτύς ο παιδάς έντονε νυχτοπούλλιν και είπεν «ευτάστεν σιδερένον δαβρίν και χαλκωματένα τσαρούχα κ’ εβγήτε να ευρήκετε με». Είπεν ’κ’ επέταξεν. Η κουτσή έκλαψεν κ’ είπεν την πεθεράν ατ’ς «ποίσον με το δαβρίν και τα τσαρούχα να πάγω ευρήκω τον άντρα μ’». Εδώκεν ατέν το δαβρίν και τα τσαρούχα και πολλά φιλιρία κι ατέ εσέβεν ’ς ση στράταν. Εφτά χρόνα ελάσκουτουν και τον άντραν ατ’ς ’κ’ εύρεν. Εποίκεν ’ς έναν σταυροστράτ’ απάν’ χάν’ κ’ εφάζ’νεν κ’ επότιζεν κ’ ερώτανεν για τον άντρα ατ’ς. έρθαν πολλοί και κανείς δεν ’κ’ εξέρνεν.

Έρθεν κ’ ένας γέρος με τον γιόν ατ’. Η κουτσή φάζ’ κεράζ’ ατόν κ’ ύστερα ορωτά τον. Κι ατός είπεν: «Σίτ’ επέινα με το γιό μ’ ’ς ση στράταν, ενεγκάστα κ’ εκάτσα. Εγύρεψα νερόν κι ο γιό μ’ επήγεν να φέρ’ με νερόν. Εύρεν έναν πεγάδ’, έτρεχεν γάλαν. Εύρεν άλλο πεγάδ’, έτρεχεν μέλ’. Εξέβεν απάν’ ’ς έναν λιθάρ’, είδεν βράζ’νε τρία χαλκά. Εκεικά έτον έναν πεγάδ’. Έγκε με νερόν και είπεν αμόν ντο είδεν. Ατά εξέρω κι ατά λέγω σε». Η κουτσή εδέκεν ατ’ς πολλά χάριτα κ’ εσ’κώθεν επήγεν ’ς εκείν’ τον τόπον, ντο έδειξεν ατέν το παιδίν του γέρου, κι ατείν’ εδέβαν πλάν. Η κουτσή απάνθεν καικά εσέβεν ας ένα τρυπίν ’ς έναν οσπίτ’ κ’ εκρύφτεν.

Απού βραβής έρθαν τρία παλληκάρα. Ατέ εγρώντσεν τον άντραν ατ’ς και έκλαψεν. Τα δάκρα’τ’ς έτρεξαν απέσ’ ’ς σ’ οσπίτ κ’ εκείν’ εθάμαξαν, πόθεν έρθεν το νερόν, σίτε καμμίαν εμπροστά τ’ οσπίτ’ ’κ’ έσταζεν. Ενούντσεν ενούντσεν τη κουτσής άντρας κ’ εγροίκ’σεν α.

Απουρπουνού άλλ’ εσ’ κώθαν χα πάγ’νε ’ς σην κάμασιν. Κι ατός ’κ’ επήγεν. Εξέβεν η ’ναίκα ’τ’ας σην κρυφταρέαν κ’ έρθεν έμπρα ’τ’ και είπεν: «Επήρα το σιδερένον το δαβρίν ’ς σο χέρι μ’ και εφόρεσα τα χαλκωματένα τα τσαρούχα ’ς σα ποδάρα μ’ κ’ εφτά χρόνα γυρίζω για να ευρήκω σε, αχά, εύρα σε! Άλλο ’κι χωρίγουμες».

Έκλαψεν ατέ, έκλαψεν κι ο παιδάς και είπεν ατέν «άλλο κι χωρίγουμες». Επήγαν ’σ σον κύρ’ν ατ’ κ’ εποίκεν ξαν ο βασιλέας σεράντα ημέρας και σεράντα νύχτας γάμον κ’ επήραν τ’ έναν τ’ άλλο. Κ’ εκάτσαν κά.

ΠΗΓΗ: Σίμος Λιανίδης, Τα παραμύθια του ποντιακού λαού, έκδ. Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, Αθήνα 1962.
Διατηρήθηκε η ορθογραφία και η σύνταξη του συγγραφέα.