Χρήστος Καλαντίδης (1876-1946)

Από τη Ριζούντα του Πόντου, ο Χρήστος Καλαντίδης ολοκλήρωσε εκεί τις σπουδές του στην Αστική Σχολή πριν μεταβεί για να φοιτήσει, για ένα χρόνο, στην περιώνυμη Μεγάλη Σχολή του Γένους στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. Γιος εύπορου εμπόρου του Ριζαίου, ο Καλαντίδης αποφοίτησε τελικά από το Φροντιστήριον Τραπεζούντος το 1894. Μετά το τέλος των γυμνασιακών του σπουδών γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στο αρχείο της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών (στην οποία διατέλεσε σε ηγετικές θέσεις) αναφέρεται ότι η φιλοπατρία του Καλαντίδη και ο ενθουσιασμός του υπέρ των εθνικών ιδεών εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, όταν από φοιτητής έσπευσε εθελοντής στον «ατυχή» πόλεμο του 1897 (ο πόλεμος που κήρυξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά του Βασιλείου της Ελλάδας με αφορμή το Κρητικό ζήτημα), γεγονός που τον στέρησε από τη χαρά της επανόδου στην πατρίδα του, στον Πόντο. Από τότε εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα.

Ως γιατρός ειδικεύτηκε στον –πρωτοφανή τότε– κλάδο της ακτινοθεραπείας. Ήταν μάλιστα ο πρώτος ιδρυτής ακτινολογικού ιατρείου στην Ελλάδα, με τα τελειότερα σύγχρονα μηχανήματα.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα τον κάλεσαν να αναλάβει το ακτινολογικό τμήμα του θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός», το οποίο διηύθυνε για πολλά χρόνια. Άρτια μορφωμένος επιστήμονας, παρακολουθούσε αόκνως τις προόδους της ιατρικής επιστήμης, εξασφαλίζοντας τιμητική θέση σε διεθνή συνέδρια και επιστημονικές εταιρείες. Δίδαξε πολλούς νέους ακτινολόγους, κατήρτισε δικό του θεραπευτήριο και θεράπευσε αφιλοκερδώς πλήθος ασθενείς.

Αργότερα αναμίχθηκε σε όλες τις εθνικές κινήσεις. Υπήρξε πρόεδρος της οργανώσεως υπέρ των δικαίων του Πόντου, την στέγασε στα γραφεία του, την συντήρησε, την ενίσχυσε υλικά και ηθικά. Μετά την εθνική συμφορά κατηύθυνε όλη τη δραστηριότητά του προς περισυλλογή και αναστύλωση των ερειπίων, συνεργαζόμενος στο Ταμείο Ανταλλαξίμων για να εφοδιάσει τους προσφυγικούς συνοικισμούς με σχολεία και εκκλησίες. Ως αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών εργάστηκε για τη διάσωση των γλωσσικών και λαογραφικών μνημείων του Πόντου. Πέθανε το 1946.

• Πηγή: Αρχείο της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών.