O Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης ιδρύθηκε το 1976 με σκοπό την καλλιέργεια του πολιτιστικού ύφους και ήθους των μεταναστών Ποντίων στην πόλη και στα περίχωρα της Νυρεμβέργης. Τα κατάφερε εν μέρει.
Σήμερα, τέσσερις προσφυγικές και τρεις μεταναστευτικές γενιές μετά, αναζητά το ρόλο του, πρόθυμος να αιφνιδιαστεί και να προκληθεί, έχοντας κατανοήσει την ανεπάρκεια των καταστατικών του αρχών.
Συμμετέχοντας στο δευτεροβάθμιο όργανο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ποντίων Ευρώπης, παρακολουθεί με συμπάθεια τις αντιληπτικές υστερήσεις του κοινού χώρου, αναμένοντας τη νομοτελειακή του χρεοκοπία.
Προσπαθώντας να αρθρώσει μια εναλλακτική φωνή, τιθασεύει ως μέσο το φολκλόρ (χορός, τραγούδι) και επιδιώκει την πρόταση μέσα από τη συσπείρωση ετερόκλητων συνθέσεων (με περηφάνια υποδέχεται ολοένα και περισσότερα μέλη με μη ποντιακή καταγωγή ή συνείδηση – ένας πόλος δυσερμήνευτης αλλά παραγωγικής γοητείας).
Ο Σύλλογος θα εξακολουθήσει να απολαμβάνει τον εκκεντρισμό και την ηδονική μοναδικότητα του εν γένει αποσυνάγωγου.
Ο Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης είναι αλληλέγγυος σε κάθε πρόσφυγα πέρα από την καταγωγή, τη θρησκεία και το χρώμα του.
Ο Σύλλογος ιδρύθηκε από βιομηχανικούς εργάτες, τους τρομαγμένους και απόκληρους πιτσιρικάδες του ελλαδικού Εμφυλίου. Το λάβαρό του μαρτυρά την ιστορία τους κάθε χρόνο στην πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Νυρεμβέργη.
«Τα βασίλεια… εμάς π’ εχώρτσαν’ε καμίαν να μη αναπάουνταν»
(Τα κράτη και εκείνοι που μας χώρισαν ποτέ να μην αναπαυτούν)
1992, Σαλήχ – μουσουλμάνος ελληνόφωνος κάτοικος Λιβεράς Πόντου, σχολιάζοντας την έξοδο των χριστιανών από τον Πόντο.
