Η ελέω Αλλάχ «θεώρηση» για το πλιάτσικο στο Ισλάμ ακολουθεί την εξής «λογική»:
Πρώτον: Όλα τα αγαθά του κόσμου ανήκουν στον Αλλάχ.
Τα αγαθά αυτά –εξουσία, εδάφη, γυναίκες (ναι, γυναίκες), άλογα, σκλάβοι, κτλ.– στη «μεγαλοψυχία» του ο Αλλάχ τα μοιράζει στους πιστούς. Στην ουσία τούς τα παρέχει «δανεικά». Δεν γίνονται ποτέ δικά τους. Παραμένουν στην κυριαρχία του Αλλάχ. Πιστοί είναι όλοι όσοι «παραδίδονται/υποτάσσονται» (η λέξη ισλάμ στα αραβικά προέρχεται από ρήμα που παραπέμπει στο «παραδίδομαι» στη μάχη) στον Αλλάχ.
Είναι μόνο όσοι παραδέχονται τη μοναδικότητα, την κυριότητα και την απόλυτη κυριαρχία του Αλλάχ επί της γης και επί των πιστών («ταουχίντ αλ-ρουμπουμπίγια»).
Οι υπόλοιποι είναι «καφούρ», δηλαδή άπιστοι. Οι καφούρ δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα στη ζωή ή σε περιουσία παρά μόνο ως «δίμηδες» ή «ντίμηδες», δηλαδή «προστατευόμενοι» των μουσουλμάνων, εφόσον όμως πληρώνουν κεφαλικό φόρο («τζίζγια»). Η λέξη «ντίμης» προέρχεται από το «dhimma» που σημαίνει «προστατεύω». Ο «προστάτης» πληρώνεται για να παρέχει προστασία. Αυτό, τουλάχιστον, πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό στην δική μας κοινωνία.
Δεύτερον: Ο Αλλάχ επιτρέπει σε αυτόν που τον εκπροσωπεί στη γη να διαχειρίζεται τα αγαθά του Αλλάχ.
Αυτός είναι ο χαλίφης. Έτσι αμείβεται αυτός για την πίστη του. Στην πραγματικότητα ο χαλίφης είναι η «Σκιά του Αλλάχ» επί της γης διότι κανένας θνητός δεν μπορεί να «μορφοποιεί» τον Αλλάχ. (Και είναι γι’ αυτό που στο σουνιτικό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, δεν επιτρέπονται απεικονίσεις του Θεού/Αλλάχ. Και είναι γι’ αυτό που οι μουσουλμάνοι καταστρέφουν χριστιανικές εικόνες, «βγάζοντας» συνήθως τα μάτια των αγίων).
Ο χαλίφης επί Οσμανλικής Αυτοκρατορίας ήταν ο σουλτάνος. Με τη σειρά του λοιπόν, ο σουλτάνος επιτρέπει στους διάφορους πασάδες του ασκεριού που τον υπηρετούν να αμείβονται, διαχειριζόμενοι αγαθά που τα θεωρούν μεν «περιουσία» τους, αλλά που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκουν. Οι πασάδες υπηρετούν τον σουλτάνο με τις πολεμικές τους κατακτήσεις στο όνομα της πίστης και του Ισλάμ (πασάς σημαίνει αυτός που υπηρετεί στα πόδια του σουλτάνου).
Έτσι αμείβονται οι πασάδες. Με τη λαφυραγωγία από τις πολεμικές κατακτήσεις. Δηλαδή από το πλιάτσικο στις περιουσίες των κατακτημένων.
Η λαφυραγωγία υπήρχε, βέβαια, στον κόσμο από καταβολής. Με το Ισλάμ όμως έγινε ένα με την κατάκτηση. Απέκτησε θρησκευτική «νομιμότητα» ως αμοιβή του Αλλάχ στους πιστούς για την υποταγή τους και για τον «ιερό πόλεμο» («τζιχάντ») που διεξάγουν συνεχώς, με εντολή του, για τον εξισλαμισμό των απίστων και την τελική κυριαρχία του Ισλάμ πάνω στη γη. Στο Ισλάμ η κατάκτηση και το πλιάτσικο είναι ευλογία του Αλλάχ. Αν ο χαλίφης και οι πιστοί ηττηθούν στη μάχη, σημαίνει πως έχασαν την ευλογία του διότι αμάρτησαν, και θα πρέπει να μετανοήσουν.
Τρίτον: Ως η «Σκιά του Αλλάχ» επί της γης, ο χαλίφης/σουλτάνος κάνει ό,τι του καπνίσει. Αποφασίζει και διατάζει.
Στο όνομα του Αλλάχ είναι αυτός που «δανείζει» τα επίγεια αγαθά. Αν λοιπόν ο σουλτάνος αποφασίσει πως κάποιος πασάς ή κάποιος υπό την κυριαρχία του (μουσουλμάνος ή άπιστος/δίμης) δεν του είναι πιστός, τον τιμωρεί παίρνοντας πίσω κατά το ελάχιστον τα αγαθά που του «δάνεισε». Μπορεί να τον φυλακίσει ή και να τον αποκεφαλίσει – που ήταν συνήθως και η πιο προσφιλής τακτική του σουλτάνου. Το ιστορικό των Οσμανλιδών βρίθει με τέτοια – εκτελέσεις πιστών και απίστων.
Τέταρτον: Τα βακούφια. Είναι δωρεές των πιστών που παραχωρούνται για αγαθοεργίες επ’ ωφελεία των φτωχών.
Η λέξη σημαίνει κάτι που δεν αλλάζει, δεν μετακινείται και παραμένει στάσιμο. Η συνθήκη της δωρεάς δεν μπορεί να αλλάξει. Ως θεσμός, τα βακούφια δεν υπάρχουν στο Κοράνι. Προέκυψαν από τα λόγια και τις πράξεις του Μωάμεθ, όπως συμβαίνει με τη μεγάλη πλειοψηφία του ιερού νόμου ή σαρία. Δωρεές γίνονται για ελεημοσύνη, για ωφέλεια και για να μνημονεύονται οι πεθαμένοι.
Τούρκοι και Ερντογάν: Κλέβουν και εκλογικεύουν
Έχοντας τα παραπάνω υπόψη, μπορεί ο καθένας να κατανοήσει τη διαχρονική λογική για το πλιάτσικο στο Ισλάμ, καθώς και τη συμπεριφορά των Τούρκων σήμερα, για παράδειγμα στην Κύπρο, στη Συρία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Αλλά και πιθανόν αύριο στην Ελλάδα, εφόσον βέβαια τους «ευλογήσει» ο Αλλάχ και προκύψουν νικητές από έναν πόλεμο.
Δείτε ακόμη τη λογική αυτήν και μέσα στην ίδια την Τουρκία. Δείτε πώς τιμωρούνται όχι μόνο οι Κούρδοι και οι άπιστοι, αλλά αυτοί που αμφισβητούν στην πράξη τον Ερντογάν ως «χαλίφη/σουλτάνο». Το πρώτο βήμα που γίνεται –πάντοτε νομότυπα– είναι η κατάσχεση της περιουσίας τους. Και η οποία επιστρέφει κυριολεκτικά στο «δεβλέτι» του Ερντογάν, για να «αναδιανεμηθεί» στους πιστούς του, οι πιο πιστοί εκ των οποίων τυχαίνει να είναι και συγγενείς του. Όχι τυχαία, επίσης, ο Ερντογάν είναι και ιμάμης με πιστοποιητικό. Το Κοράνι, τη σούννα και τα χαντίθ του Μωάμεθ τα γνωρίζει απέξω. Και από ποια πλευρά άρεσε στον Μωάμεθ να κοιμάται γνωρίζει ο Ερντογάν, και ποια ήταν τα γούστα του γνωρίζει (όλες οι συμπεριφορές του Μωάμεθ και το χούγια του αποτελούν θέσφατον για τους πιστούς). Αλλιώς δεν θα είχε την ευλογία του Αλλάχ για να αποφασίζει και να διατάσσει μέσα στην Τουρκία. Και όλοι πρέπει να αποδέχονται τις διαταγές του αλλιώς αλίμονό τους.
Να το θέσω διαφορετικά. Η μουσουλμανική θρησκεία συνιστά και προσφέρει την απόλυτη εκλογίκευση για κάθε λογής πλιάτσικο και για τον κάθε απατεώνα και πλιατσικολόγο. Κατακτώντας και πλιατσικολογόντας δοξάζεται ο Αλλάχ, ο οποίος ανταμείβει με επίγεια αγαθά. Και τούμπαλιν. Ή εάν οι ιεροπολεμιστές γίνουν «τζαχίντ», δηλαδή σκοτωθούν στη μάχη για την πίστη, απολαμβάνουν εσαεί μεταθανάτιες ευλογίες στον Κήπο του Αλλάχ, στον παράδεισο.
Το πλιάτσικο το 1974 και τα Βαρώσια σήμερα
Στην Κύπρο το 1974 είχαμε ακριβώς αυτό. Κατάκτηση και πλιάτσικο. Το ίδιο και στη Συρία. Εκεί ολόκληρα εργοστάσια ξηλώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Το πλιάτσικο συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τη λεηλασία της ελαιοπαραγωγής στην τουρκοκρατούμενη Συρία. Διαβάζουμε πως σχεδόν 100 τόνοι συριακού ελαιόλαδου βγαίνει στη διεθνή αγορά ως… τουρκικό.
Στην Κύπρο σήμερα συντελείται το τελευταίο πλιάτσικο από ό,τι απέμεινε στα Βαρώσια από το 1974. Εδώ η εκλογίκευση για το πλιάτσικο είναι πιο «συνθέτη».
Ο Ερντογάν και τα ογλάνια του δεν επικαλούνται μόνο την «ευλογία» της κατάκτησης, δηλαδή του εξισλαμισμού, όπως κάνουν για τις άλλες κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Επικαλούνται και τον ισλαμικό θεσμό των βακουφίων.
Κατά την ισλαμική αυτή εκλογικεύση, τα Βαρώσια δόθηκαν ως αμοιβή στον πρώτο κατακτητή της Κύπρου, Μουσταφά Λάλα, από τον τότε σουλτάνο στον οποίο, βέβαια, τα «δάνεισε» ο Αλλάχ ως αμοιβή για το επιτυχημένο του τζιχάντ κατά των απίστων στην Κύπρο το 1571. Ο δε Μουσταφά Λάλα τα έκανε βακούφια και τα δώρισε στον Εφκάφ. Να «επιστραφούν» λοιπόν τα Βαρώσια σε ποιον; Στους σφετεριστές; Στους Έλληνες κατοίκους της πόλης πριν από το 1974; Που τα είχαν σφετεριστεί, καταπατώντας τη βούληση του Αλλάχ, με την συνεργασία των Εγγλέζων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας;
Εάν υπήρχε μια αντίστοιχη συμπεριφορά πλιάτσικου στην Κύπρο, κάποιοι θα την χαρακτήριζαν μασκαραλίκι και τους πρωταγωνιστές της μασκαράδες. Μασκαράς η «Σκιά του Αλλάχ» επί της γης; Μασκαράς ο Ερντογάν; Μασκαράδες τα ογλάνια του Ερντογάν στην Κύπρο; Ο Τατάρ; Ο Οζερσάι; Αυτοί όχι.
Μάριος Ευρυβιάδης
- Πηγή: infognomonpolitics.gr.
