Οι «εκλογές» στο ψευδοκράτος των Κατεχομένων, με την επικράτηση του εκλεκτού του Ερντογάν Ερσίν Τατάρ, έδωσαν το έναυσμα για την επαναδιατύπωση μιας πιθανής λύσης δύο κρατών στο αείποτε ζέον Κυπριακό, με «βελούδινο διαζύγιο». Αυτή η διευθέτηση, η οποία συνιστά το summum των τουρκικών επιδιώξεων, βρήκε τώρα υπέρμαχους και σε ασκέπτως ληρούντες* ημετέρους.
Ο αβδηριτισμός και η ευήθεια αυτής της θεώρησης είναι δύσκολο να δικαιολογηθούν, ακόμα και εν έτει 2020. Οι Τούρκοι πετάνε τη σκούφια τους για λύση δύο κρατών: μας δίνουν το Βαρώσι και πέντε χωριά, και σε αντάλλαγμα γίνονται συνιδιοκτήτες της Ανατολικής Μεσογείου.
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να ειπωθούν σκληρές αλήθειες: μετά την τραγωδία των αμέτρητων δακρύων του 1974, η μονομερής διακήρυξη «ανεξαρτησίας» του ληστοσυμμορίτη Ντενκτάς ουσιαστικά λειτούργησε θετικά για την υπόθεση του ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Αξίζει να θυμηθούμε (και να θυμίσουμε…) τι είχαν ακούσει τότε, το 1983, οι «απορριπτικοί» (από τον Γιάννη Καψή έως τον Βάσο Λυσσαρίδη) που επέμεναν στην τήρηση της εθνικής γραμμής. Δικαιούνται λοιπόν να σεμνύνονται όσοι έμειναν στις επάλξεις. Άλλωστε, όπως θα το έθεταν και οι Αμερικανοί, «we do not negotiate with terrorists».
Και σήμερα έχουμε φτάσει να μας εκλιπαρούν οι Τούρκοι για λύση. Υπάρχει ελπίδα δηλαδή. Όσα χρήματα και να σπαταληθούν και όσες πένες και εάν εξαγοραστούν για να πείσεις τους Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, ότι η εθνική αυτοκτονία αποτελεί καθήκον τους προς την ανθρωπότητα, ο στοιχειώδης αυτοσεβασμός συνεχίζει να επικαθορίζει (ακόμα…) τη συλλογική μας δράση.
Η ήττα του Ακιντζί στις «εκλογές» συνιστά άλλη μια θετική εξέλιξη.
Γύρω από τον Ακιντζί και το επιτελείο του είχε αρμολογηθεί ένα ολόκληρο σύστημα λαφυραγώγησης ευρωπαϊκών κονδυλίων (έμπειροι οι Τουρκοκύπριοι στα λάφυρα). Ένα κανονικό «ίνταστρι», που θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας. Ζεστό χρήμα προερχόμενο από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους κατευθυνόταν σε ύποπτες και ανεξέλεγκτες ΜΚΟ, οι οποίες άρμεγαν τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό για να ευαγγελίζονται, urbi et orbi, τη σοφία, μετριοπάθεια και διαλλακτικότητα του «Προέδρου της Βόρειας Κύπρου», ο οποίος αγωνίζεται ενάντια στο χτίσιμο τζαμιών και την περαιτέρω ισλαμοποίηση, καθώς εκφράζει το κοσμικό και ανεκτικό πνεύμα των Τουρκοκυπρίων, μπλα μπλα μπλα…
Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Υφίσταται πράγματι σύγκρουση Τουρκοκυπρίων και Τούρκων εποίκων. Με αυτήν τη λογική (να πάρουμε μαζί μας τους Τουρκοκυπρίους για να απομονώσουμε και απονομιμοποιήσουμε τους εποίκους), η Κυπριακή Δημοκρατία διέπραξε το μοιραίο ολίσθημα παραχώρησης διαβατηρίων στους Τουρκοκυπρίους από το 2003 και εντεύθεν.
Από αυτήν τη διαμάχη, όμως, μόνο βραχυπρόθεσμα τακτικά πλεονεκτήματα μπορούμε να αξιοποιήσουμε.
Λέγεται πολλές φορές, και πολύ σωστά, ότι δεν πρέπει να τυφλωνόμαστε από την προπαγάνδα μας, να θεωρούμε δηλαδή ως απόλυτη και αδιαίρετη αλήθεια τα στοιχεία που παρουσιάζουμε στα διεθνή φόρα. Οι Τουρκοκύπριοι, λοιπόν, αισθάνονταν μίσος και απέχθεια για την Κυπριακή Δημοκρατία ήδη από το 1963-64, όταν η επιτυχής καταστολή της ανταρσίας οδήγησε στην αποψίλωση των υπερβολικών σε γκροτέσκο βαθμό προνομίων που απολάμβαναν ένεκα της τρισάθλιας (για εμάς) και τρισεύγενης (γι’ αυτούς) Ζυρίχης.
Η βαθιά και ειλικρινής απέχθειά τους για τους Τούρκους εποίκους δεν μεταφράζεται σε αποδοχή status μειονότητας σε μια αδιαίρετη ελληνική Κύπρο. Καμία διάθεση δεν έχουν να στερηθούν όσα λαφυραγωγούν ως πλιατσικολόγοι και πειρατές επί δεκαετίες. Και φυσικά βολεύονται με την παρουσία του κατοχικού στρατού, ο οποίος χρησιμεύει ως μοχλός απόσπασης προνομίων και παραχωρήσεων από την ελληνική πλευρά, ad infinitum. Αυτές οι μνήμες περνούν από γενιά σε γενιά.
Όθεν, η ρητορική της προστασίας των Τουρκοκυπρίων από την πλήρη ενσωμάτωση και οι έπαινοι για τον κοσμικό χαρακτήρα της κοινωνίας τους καλό είναι να συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται στα διεθνή φόρα, αλλά παρέλκει η σοβαρή εκτίμησή τους στη σχεδίαση και εφαρμογή της ημέτερης εθνικής πολιτικής, ακριβώς γιατί υφίσταται η αδήριτη ανάγκη πραγματιστικής αντίληψης και δράσης.
Ο Τατάρ έχει αποδείξει ότι είναι ευεπίφορος σε πολιτικάντικες γκάφες. Το μερικό άνοιγμα των Βαρωσίων, εάν κλιμακωθεί με νέες συναφείς ενέργειες, ίσως και να αποτελέσει το τέλειο άλλοθι για το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, η αποδοχή του ανοίγματος των οποίων, το 2003, υπήρξε η πλέον άστοχη ενέργεια της δικής μας πλευράς μετά το 1974.
Εάν σήμερα τα οδοφράγματα ήταν κλειστά, το κόστος της κατοχής θα ήταν όχι απλά πολλαπλάσιο για την Τουρκία, αλλά αβάσταχτο. Το punctum quaestionis είναι η με κάθε μέσο και τρόπο αύξηση του κόστους της κατοχής.
Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, σε συνδυασμό με την παροχή διαβατηρίων και συναφών προνομίων στους Τουρκοκυπρίους, αποτέλεσε ανέλπιστο, θεόσταλτο δώρο για το κατοχικό καθεστώς. Ήταν άλλωστε οι Τούρκοι που άνοιξαν τα οδοφράγματα, ακριβώς επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την πίεση.
Υφίστανται όθεν προοπτικές πολλά υποσχόμενες για τον νουνεχή σχεδιαστή στρατηγικής. Τα «βελούδινα διαζύγια» είναι για βελούδινες περιοχές, όποιο νόημα και εάν δώσει κάποιος σε αυτό…
____
*ληρῶ, -έω: είμαι ανόητος, λέγω ή πράττω ανοησίες, κενολογώ, μωρολογώ («εἰκὸς μέντοι σοφὸν ἄνδρα μὴ ληρεῑν», Πλάτ.)
Γιάννος Μπαρμπαρούσης
- Πηγή: infognomonpolitics.gr.
