Βαδίζουν με τρομακτικό συγχρονισμό και απίστευτη σοβαρότητα. Σχεδόν σε υποχρεώνουν να τους θαυμάσεις. Ξέρεις ότι είναι νέοι άνδρες, σε μια ηλικία που ακόμα αμφισβητούν και αναρωτιέσαι μα πώς είναι δυνατόν να πειθαρχούν σε τέτοιο βαθμό και να καταφέρνουν κάτι τόσο δύσκολο. Τους φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται δίπλα τους, τους μιλούν ψιθυριστά στο αυτί, κάποιοι τους λένε αστεία στα οποία κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί, άλλοι τους χειροκροτούν ή φωνάζουν τυχαία ονόματα μήπως και γυρίσει έστω κι ένας από αυτούς. Μάταια. Οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς δεν χαμογελούν, δεν απαντούν, σχεδόν δεν αναπνέουν εν ώρα υπηρεσίας.
Πριν ακόμα βγουν από το στρατόπεδο «Γεωργίου Τζαβέλλα» της Προεδρικής Φρουράς, στην Ηρώδου Αττικού, με κατεύθυνση το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ακολουθούν το τελετουργικό που ορίζουν τα καθήκοντά τους. Ίσως για αυτό κλέβουν πάντα την παράσταση με τόσο σαρωτικό τρόπο.
Την ώρα που χτυπούν τα πόδια τους, είναι σαν να σε διαπερνά ηλεκτρισμός. Δεν μπορείς παρά να σκεφτείς: «Είμαστε ζωντανοί. Είμαστε ελεύθεροι»!
Την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, η αλλαγή φρουράς των Ευζώνων με τη στολή του Πόντιου αντάρτη είναι αυτό που όλοι περιμένουν να δουν και να χειροκροτήσουν.
Πρώτη φορά έγινε στις 19 Μαΐου 2011. Έκτοτε, τη 19η Μαΐου γίνεται κυριολεκτικά σεισμός στο Σύνταγμα.
Πώς όμως νιώθουν οι ίδιοι Εύζωνες που υπηρετούν στο επίλεκτο σώμα του Ελληνικού Στρατού;
Το pontosnews.gr ζήτησε από τον Χρίστο Παπαδόπουλο, έναν από τους Εύζωνες που φέτος φόρεσε τη στολή του Πόντιου αντάρτη, ανήμερα της 101 επετείου της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να μοιραστεί μαζί μας τα συναισθήματά του.
Ο Χρίστος Παπαδόπουλος είναι 25 ετών και κατάγεται από τον Καλαμώνα Δράμας. Έχει ποντιακές ρίζες από τα Κοτύωρα του Πόντου (Ορντού). Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και είναι εν ενεργεία μεταπτυχιακός φοιτητής στις Αθλητικές Επιστήμες, στη Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού των Τρικάλων. Ο Εύζωνας, εκτελεί την στρατιωτική του θητεία από τον Οκτώβριο του 2019 και από τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς βρίσκεται στο δυναμικό της Προεδρικής Φρουράς. Διαβάστε τα όσα μας διηγήθηκε…
«Το να υπηρετήσω στην Προεδρική Φρουρά και να γίνω Εύζωνας ήταν όνειρο ζωής για μένα. Η τιμή του να βρίσκεσαι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και να στέκεσαι αγέρωχος αποδίδοντας τιμές στους πεσόντες Έλληνες είναι μοναδική. Λίγοι έχουν την ευκαιρία να φορέσουν την παραδοσιακή “φουστανέλα”, το τιμημένο τσαρούχι και το μακεδονικό ντουλαμά. Το συγκλονιστικό είναι πως οι Εύζωνες αποτελούν ένα εθνικό σύμβολο που δίνει δύναμη και κουράγιο στον ελληνικό λαό, ανυψώνει το ηθικό του, κάτι το οποίο το εκλαμβάνουμε σε κάθε διέλευση, σε κάθε υπηρεσία.
»Πέρυσι το καλοκαίρι, χάσαμε τον πατέρα μου. Το γεγονός αυτό με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να εκπληρώσω την επιθυμία και των δυο μας, που ήταν να υπηρετήσω στην Προεδρική Φρουρά.
Ωστόσο, πιο μεγάλη επιθυμία και των δυο μας ήταν να τιμήσω την καταγωγή και τις ρίζες μας, κάνοντας την ποντιακή υπηρεσία στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ανήμερα της επετείου Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τη 19η Μαΐου.
Αυτή η επιθυμία, αποτελούσε οδηγό και πηγή δύναμης καθόλη τη διάρκεια της θητείας μου, γεγονός που με έκανε να αντέξω την επίπονη εκπαίδευση και τη σκληρή καθημερινότητα στο λόχο Ευζώνων.
»Όλο αυτό το ταξίδι μέχρι που έφτασε εκείνη η μέρα. Από το προηγούμενο βράδυ ένας κόμπος στο στομάχι δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Όσο πέρναγε η ώρα το άγχος και η προσμονή είχαν αρχίσει να με κυριεύουν. Διαρκείς πρόβες με το ζευγάρι μου ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δύο ώρες πριν την υπηρεσία ξεκινήσαμε τις ετοιμασίες. Το καθιερωμένο ξύρισμα, περιποίηση της ενδυμασίας και έναρξη του ντυσίματος.
Όλοι οι καλοί φίλοι μου ήταν εκεί να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν ψυχολογικά. Μέχρι που ήρθε η ώρα να στηθούμε στο Εποπτείο και να φύγουμε. Αγκαλιάστηκα με το ζευγάρι μου και ξεκινήσαμε. Ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος. Πλησίαζε η ώρα να ανέβω στο μνημείο. Σε όλη τη διέλευση ο κόσμος μάς επευφημούσε. Όταν επιτέλους φθάσαμε στο μνημείο και στηθήκαμε μπροστά από τα σκαλιά, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.
Όταν κάναμε τα πρώτα βήματα, ο κόσμος άρχισε να μας χειροκροτεί. Από πίσω ακουγόταν η μελωδία της ποντιακής λύρας. Πλέον το άγχος είχε φύγει. Μόνο χαρά και ενθουσιασμό ένιωθα.
Με του που στηνόμαστε στις σκοπιές μας και άρχισε να ηχεί το «Αητέντς επαραπέτανεν», τότε ένα ρίγος άρχισε να διαπερνά το σώμα μου.
»Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος. Η συγκίνηση ήταν έκδηλη στο βλέμμα μου. Τιμούσα με τον πιο συμβολικό τρόπο την καταγωγή μου και τους νεκρούς προγόνους μου.
Η μεγάλη επιθυμία του πατέρα μου και δική μου είχε πλέον εκπληρωθεί.
Όταν τελείωσε όλο αυτό και επιστρέψαμε στο στρατόπεδο, όλοι μου οι φίλοι έσπευσαν να με αγκαλιάσουν. Οι στιγμές και τα συναισθήματα που βίωσα εκείνη την ημέρα ήταν μοναδικά και θα έδινα τα πάντα για να τα ξαναζήσω.»
- Όλες οι φωτογραφίες είναι του Κώστα Κατσίγιαννη για το pontosnews.gr.
