Το γεγονός του θανάτου του Παύλου Μελά, όπως το βίωσαν γνωστές και άγνωστες προσωπικότητες στον ελλαδικό χώρο και τη διασπορά στις αρχές του 20ού αιώνα, η απεικόνισή του στις τέχνες και στη λογοτεχνία, η μεταστροφή του κλίματος και η δυναμική κινητοποίηση που επέφερε για το Μακεδονικό Ζήτημα αποτυπώνονται σε νέα έκδοση του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα.
Στον τόμο Έθνους αφύπνιση: Παύλος Μελάς παρουσιάζονται για πρώτη φορά συλλυπητήριες επιστολές που έστειλαν συμπολεμιστές, φίλοι, πολιτικοί, συγγραφείς στις οικογένειες Μελά και Δραγούμη, καθώς και ψηφίσματα που υιοθέτησαν σύλλογοι και επαγγελματικά σωματεία όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Παύλου Μελά σε σύγκρουση με τον τουρκικό στρατό στη Στάτιστα, στις 13 Οκτωβρίου του 1904 – αρχειακό υλικό που παραχωρήθηκε από την εγγονή του, Ναταλία Ιωαννίδη.
«Ξεκινήσαμε με περίπου 100 επιστολές και όσο συζητούσαμε με την Ν. Ιωαννίδη, έψαχνε στο αρχείο της και ανακάλυπτε και άλλες. Αρχικός σκοπός ήταν η έκδοση να έχει 130 σελίδες και φθάσαμε στις 186, διότι συνεχώς καινούργιες έρχονταν στο φως, όπως του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη, της παιδαγωγού Αικατερίνης Λασκαρίδη, του δημάρχου Αθηναίων Σπυρίδωνα Μερκούρη. Ήταν ένας θησαυρός στα χέρια μας και αποφασίσαμε να τις δημοσιεύσουμε στο ευρύ αναγνωστικό κοινό» τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η διευθύντρια του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και επιμελήτρια του τόμου, Φανή Τσατσάια.
«Πριν από τρία χρόνια επισκέφθηκα το σπίτι του Παύλου Μελά στην Αθήνα και συζήτησα με τη Ναταλία Ιωαννίδη, η οποία μου γνωστοποίησε την απόφασή της να παραχωρήσει τις επιστολές με τη δέσμευση ότι θα κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά για την αξιοποίησή τους», ανέφερε από την πλευρά της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Σταυρούλα Μαυρογένη, διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας Μακεδονικής Ιστορίας και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΙΤ) και αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, συγγραφέας της έκδοσης μαζί με τον δρ Νεότερης Ιστορίας Κωνσταντίνο Παπανικολάου.
Η θλιβερή είδηση που συγκλόνισε και ενεργοποίησε ανθρώπους παντού
«Αλλ’ υπάρχουσι και θλίψεις αίτινες μας αφαιρούσιν αίμαν από την καρδίαν μας και ζωήν από τη ζωήν μας μας συντροφεύουσαι το επίλοιπον αυτής…», γράφει στην επιστολή του ο αξιωματικός της Σχολής Ευελπίδων Γιώργος Δελαγραμμάτης.
Τα κοινά στοιχεία που εντοπίζονται στις επιστολές είναι, σύμφωνα με τη Φ. Τσατσάια, η γλώσσα που χρησιμοποιείται, οι εξαιρετικά ευγενικές εκφράσεις, όπως «Ερίτιμος Κυρία», «Ερίτιμος Δέσποινα», αλλά και ο συναισθηματικός τόνος με τον οποίο απευθύνονται στη χήρα του Παύλου Μελά, Ναταλία Δραγούμη. «Παρόλο που σε κάποιες περιπτώσεις οι αποστολείς δεν την γνωρίζουν προσωπικά, της απευθύνονται σαν να είναι ο δικός τους άνθρωπος που έχασε τον αγαπημένο του και οφείλουν να της συμπαρασταθούν. Είναι ξένοι, αλλά και δεν είναι, είναι η Ναταλία τους, που πενθεί το χαμό του συζύγου της», υπογραμμίζει η Φ. Τσατσάια.
«Ο Παύλος Μελάς ως ευπατρίδης θα μπορούσε να είναι αποστασιοποιημένος, όμως το στοιχείο που τον διαφοροποιεί από άλλους συμμετέχοντες στον Μακεδονικό Αγώνα είναι ότι τον ενδιαφέρει ο απλός άνθρωπος κι αυτή είναι η μεγαλοσύνη του», εξηγεί η Στ. Μαυρογένη.
«Είναι παντρεμένος με τη Ναταλία Δραγούμη, φέρει το επίθετο Μελάς και αποτελεί θέμα συζητήσεων στα σαλόνια των Αθηνών, διαβάζονται τα γράμματά του κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μακεδονία από την ίδια τη σύζυγό του και μαζί με αυτά εκδίδονται την ίδια εποχή μικρά κομμάτια, σκέψεις αγωνιστών. Όταν πεθαίνει, αλλάζει ένα ολόκληρο κλίμα στην Αθήνα και γι’ αυτό ο θάνατός του είναι σημαντικός πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο, εξάλλου δεν πρόλαβε να αγωνιστεί για πολύ καιρό. Ο θάνατός του δείχνει στην πολιτεία, στο παλάτι, στην αθηναϊκή κοινωνία ότι η Μακεδονία είναι ένα δικό τους ζήτημα», υπογράμμισε η κ. Μαυρογένη.
«Το μνημόσυνό του παρακινείται από πολλούς επιφανείς δημοσιογράφους και λόγιους της εποχής, που παρουσιάζονται στο βιβλίο. Άλλωστε, το παλάτι προσπαθούσε να κρατήσει απόσταση όσο ήταν δυνατό, για να μην δημιουργηθεί διπλωματικό ζήτημα», επισημαίνει.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.
- Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Κατερίνα Γιαννίκη.