«Είμαστε κομμουνιστές αλλά κομμουνισμός χωρίς λεφτά δεν γίνεται» είπαν στοχαστικά αλλά ξεκάθαρα οι Κινέζοι σύντροφοι στον Ορέστη Κολοζώφ, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, όταν αντιπροσωπεία του κόμματος πήγε στο Πεκίνο τη δεκαετία του ΄90. Τότε η συσσώρευση πλούτου στην Κίνα είχε μόλις αρχίσει αλλά ο στόχος ήταν σαφής. Φυσικά, ούτε καπιταλισμός γίνεται χωρίς λεφτά. Από την εποχή του Δημοσθένη, «δει δη χρημάτων» ήταν το μοτίβο στην ειρήνη και στον πόλεμο σε όλα τα καθεστώτα.
Κομμουνισμός της φτώχειας δεν υπάρχει και κάπου εκεί σκόνταψε κι έπεσε η ΕΣΣΔ.
Ο αδογμάτιστος φιλόσοφος της Αριστεράς Κώστας Παπαϊωάννου (που μαζί με τον Καστοριάδη, τον Ξενάκη και άλλους είχε διαφύγει στο Παρίσι μετά τον πόλεμο) έγραφε, το 1948, ότι ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να παράγει πλούτο πολύ ταχύτερα από τον κομμουνισμό. Οι Κινέζοι το διαψεύδουν. Τους χρειάστηκαν μόλις τρεις-τέσσερεις δεκαετίες για να γίνουν αν όχι η πρώτη, οπωσδήποτε η δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη, με την ταχύτερη ανάπτυξη, και ο μεγαλύτερος εισαγωγέας στον πλανήτη. Και έτσι να σώσουν από συνεχείς κρίσεις υπερπαραγωγής την καπιταλιστική Δύση, απορροφώντας τα προϊόντα της.
Ωρύεται ο Τραμπ και καταλογίζει ευθύνες στην Κίνα για τον κορωνοϊό. Αλλά ταυτόχρονα «απαιτεί», από το Πεκίνο να απορροφήσει επιπλέον αμερικανικά προϊόντα αξίας 200 δις. δολαρίων ώστε να διασωθεί η παραπαίουσα αμερικανική οικονομία και να επιβιώσουν οι αγρότες, πολύτιμοι ψηφοφόροι στις προσεχείς εκλογές.
Το αστείο είναι ότι η Κίνα αναπτύχθηκε με το περίσσευμα της δυτικής (αμερικανικής) πλεονεξίας στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Ο Δυτικός (αμερικανικός) καπιταλισμός ανάθρεψε τον κινέζικο δράκο που πάει τώρα να τον καταπιεί. Στο ερώτημα αν η Κίνα είναι καπιταλιστική ή κομμουνιστική, η Δύση απαντά όπως τη βολεύει, προπαγανδιστικά. Επί της ουσίας ο καπιταλισμός ζει τρώγοντας τον διπλανό του, πιστός στο κήρυγμα του Άγγλου φιλόσοφου Τ. Χομπς ότι «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος». Λευκός λύκος, κίτρινος λύκος, αρκεί να τρώει τα πρόβατα, θα έλεγαν οι Κινέζοι.
Μόλις πήρε την εξουσία ο Μάο, στη Δύση μιλούσαν για τον «κίτρινο κίνδυνο». Και σε όλη την εικοσαετία του ΄50-΄60 η μόνη ερώτηση στα ΜΜΕ ήταν αν και πώς μπορεί να διασπαστεί η Κίνα. Η διάσπαση και εκμετάλλευση αυτής της τεράστιας χώρας ήταν το όνειρο κάθε αξιοσέβαστου αποικιοκράτη. Το όνειρο έγινε εφιάλτης.
Τα τέσσερα λάθη
Το πρώτο «λάθος» ήταν ότι η Δύση έριξε στην Κίνα άφθονα κεφάλαια για να παράγει φτηνά προϊόντα με τεράστιο κέρδος. Οι Δυτικοί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η χώρα των κούληδων θα αξιοποιούσε στο άψε-σβήσε το εισαγόμενο χρήμα. Υποτίμησαν τον Μάο, τους διαδόχους και το ΚΚ Κίνας.
Το δεύτερο λάθος ήταν ότι πανηγύριζαν για τον άγριο Ρωσοκινέζικο καυγά τη δεκαετία του ΄60. Ο πολύς Κίσινγκερ σκέφτηκε ότι το άνοιγμα στην Κίνα θα ενίσχυε τις ΗΠΑ έναντι της ΕΣΣΔ. Και την πάτησε ο υποτίθεται διορατικός Αμερικάνος.
Το τρίτο λάθος των ΗΠΑ θα είναι να πιστέψουν ότι μπορούν να προσελκύσουν τη Ρωσία και να ματαιώσουν τη σύμπλευσή της με την Κίνα. Ο ιμπεριαλισμός της Δύσης ανάγκασε Ρωσία-Κίνα να πάνε μαζί και μέχρι να απαλλαγούν από τη λαιμαργία των Δυτικών θα μείνουν μαζί.
Το τέταρτο λάθος ήταν ότι μέχρι χθες η Δύση πανηγύριζε για μια Κίνα που πήρε τον «ορθό δρόμο» του καπιταλισμού. Οι νεοφιλελεύθεροι της Παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν καν να σκεφτούν ότι δεν έχει καμιά σημασία αν αυτός που σε έχει στο πιάτο του για φάγωμα είναι καπιταλιστής ή κομμουνιστής. Τώρα, με επικεφαλής τον Τραμπ, καταγγέλλουν την «κομμουνιστική Κίνα». Αλλά η ανάγκη μιας ανοιχτής κινέζικης αγοράς είναι πολύ μεγαλύτερη από τις προπαγανδιστικές καταγγελίες του κινέζικου αυταρχισμού. Οι ελίτ στη Δύση επιβάλλουν σιδερένια πειθαρχία των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις τους. Αλλά όταν ένα κράτος κάνει ακριβώς το ίδιο, πχ η Κίνα, εξαπολύουν μύδρους εναντίον του. Δηλαδή, η αντίθεση των ελίτ σε οποιαδήποτε εξουσία του κράτους δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά ποιος έχει την εξουσία και επομένως το χρήμα.
Το «μυστικό» της απαίτησης των νεοφιλελεύθερων για «λιγότερο κράτος» είναι ακριβώς ότι θέλουν να ελέγξουν τον πιο ισχυρό ανταγωνιστή τους.
Η Ρωσία επιβάλλει τον όγκο της στην Ευρώπη, άντε και στις ΗΠΑ. Γι’ αυτό τρομάζει τη Δύση είτε ως κομμουνιστική ΕΣΣΔ είτε ως αστική Ρωσία. Η Κίνα ρίχνει τη σκιά της σε όλο τον πλανήτη. Αυτό την κάνει επικίνδυνη για τη Δύση, όχι η ιδεολογία της. Πολλοί, καθόλα καπιταλιστές, θεωρούν ότι η Ιστορία, με οδηγό την Κίνα, μπήκε οριστικά στο δρόμο που είχε προβλέψει ο Σπένγκλερ από το 1914 με το βιβλίο του Η Παρακμή της Δύσης ·το βιβλίο εκδόθηκε το 1918 μετά τον πόλεμο.
Εννοείται ότι οι Κινέζοι μιλάνε μόνο για πολυκεντρισμό, ισότητα των εθνών, ισονομία, σεβασμό της ανεξαρτησίας, για όλα, τέλος πάντων, όσα υπόσχονται οι εκάστοτε ελευθερωτές από την εποχή που οι Σπαρτιάτες καλούσαν τους Έλληνες να συσπειρωθούν για την ελευθερία εναντίον της τυραννικής Αθήνας.
Η αναμέτρηση της Κίνας με τις ΗΠΑ και τον δυτικό κόσμο έχει τεράστια, ιστορική σημασία. Μετά την ήττα της περσικής αυτοκρατορίας από τον Μέγα Αλέξανδρο, την απώθηση των Αράβων από την Ευρώπη και την ήττα των Τούρκων στις πύλες της Βιέννης, είναι η πρώτη φορά που ο Δυτικός χώρος αντιμετωπίζει όχι μόνο γεωπολιτικό αλλά και πολιτιστικό κίνδυνο. Μια ήττα του θα σημάνει τον τερματισμό αυτού που έχει ονομαστεί ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, έστω σ’ αυτή την κουτσουρεμένη και διαστρεβλωμένη μορφή του όπως διαμορφώθηκε στις δυτικές, αποικιοκρατικές, υπεροπτικές πρωτεύουσες.
Απόστολος Αποστολόπουλος
