Παρακολούθησα τυχαία στο internet συναυλία που δώσατε στο Ηρώδειο για τη Γενοκτονία των Ποντίων, και θέλω να προσθέσω τα δικά μου σχόλια.
Ακούγοντας για πρώτη φορά την ποντιακή λύρα να παίζει, και τα τραγούδια σας να μιλούν για τον πόνο και το δάκρυ για τους τόσες χιλιάδες Πόντιους που χάθηκαν τόσο άδικα, έφερα στο μυαλό μου τη δική μας Γενοκτονία, εδώ στην Κύπρο, όπου τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974, με την εισβολή των Τούρκων στο νησί μας, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι ξεσπιτώθηκαν για πάντα – όσοι δε έμειναν, τώρα είναι θαμμένοι κάπου πρόχειρα ή πεταμένοι μέσα σε λάκκους.
Περισσότερα από 100 χωριά μας έχουν δυστυχώς τουρκέψει, και σήμερα τα κατοικούν Τούρκοι έποικοι. Τις εκκλησίες μας και τα μοναστήρια μας τα έχουν καταστρέψει η τα έχουν κάμει στάβλους για τα ζώα τους.
Η μουσική σας άγγιξε την καρδιά μου, και θυμήθηκα τι τραβήξαμε εμείς οι αιχμάλωτοι πολέμου στα μπουντρούμια των Αδάνων και της Αμάσειας το 1974.
Εμείς βέβαια φανήκαμε τυχεροί και επιστρέψαμε στις οικογένειές μας, αρκετοί όμως συμπολεμιστές μας χάθηκαν και θεωρούνται αγνοούμενοι μέχρι σήμερα.
Αγαπητέ Ματθαίε. Παίζοντας τόσο γλυκά τη λύρα σου με έκανες όχι μόνο να γνωρίσω την ποντιακή μουσική αλλά και να την αγαπήσω. Τα θερμά μου συγχαρητήρια.
Ρομπέρτος Σαβεριάδης
