Καραντίνα. Πριν από τον Μάρτιο του 2020 ήταν απλά μία λέξη που δεν συνδεόταν με την Ελλάδα. Επί πολλές δεκαετίες, τη συναντούσαμε σε διηγήσεις ομογενών από εμπόλεμες περιοχές και παππούδων-γιαγιάδων που έζησαν την περίοδο της Κατοχής, μαθαίναμε για αυτή από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και για μακρινές χώρες που την εφάρμοσαν, κατά τ’ άλλα όμως ήταν απλά μια λέξη στα λεξικά. Ίσως για αυτό ήχησε και τόσο παράξενα όταν ακούσαμε ότι η κυβέρνηση θα την επιβάλει προκειμένου να περιορίσει/αποτρέψει τη διασπορά του φονικού κορονοϊού SARS-CoV-2 στη χώρα μας.
Πολλοί από εμάς έχουμε πιεστεί αφόρητα. Άλλοι το διαχειριζόμαστε αρκετά καλά. Όλοι όμως ανησυχούμε για το μέλλον που ξέρουμε ήδη πως επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Το pontos-news.gr ζήτησε από ποντιακής και μικρασιατικής καταγωγής συμπατριώτες μας να μοιραστούν μαζί μας αυτό που βιώνουν και πώς φαντάζονται την επόμενη μέρα. Οι ερωτήσεις έγιναν σε διαφορετικές φάσεις της καραντίνας και κρύβουν διαφορετικού τύπου συναισθήματα. Σήμερα φιλοξενούμε τον σκιτσογράφο Δημήτρη Νικολαΐδη.
Πώς βιώνετε την κατάσταση της απαγόρευσης κυκλοφορίας και των αυστηρών μέτρων προστασίας λόγω του νέου κορονοϊού SARS-CoV-2;
Πάντα δίπλα σε ένα κακό, υπάρχουν και πολλά καλά. Στην αρχή το είδα από εδώ, το είδα από εκεί, το ζύγισα με το αριστερό χέρι, με το δεξί και σκέφτηκα: «Ποιος θα νικήσει; Αυτό ή εμείς;». Πάντα στις δύσκολες ώρες και στιγμές, σκέφτομαι ποντιακά. Αυτό είναι πιο δυνατό από εμένα, πιο έξυπνο, γνωρίζει περισσότερα;
Όχι, ένας Πόντιος πάντα βρίσκει τον τρόπο και τη λύση! Και εάν είσαι από τη Σάντα, τα βλέπεις με μια άλλη ματιά.
Έτσι πορεύομαι και πορεύτηκα και σε αυτήν τη δύσκολη φάση της ζωής μας. Δεν βαριέσαι, δεν είμαι μόνος μου… Κλειστήκαμε μέσα οικογενειακώς. Μόνο για τα απαραίτητα και τα βασικά βγαίνουμε έξω. Η λύση έρχεται από εμάς, για εμάς. Είδαμε ο ένας τον άλλο, μιλήσαμε, διαφωνήσαμε, μαλώσαμε (σαν Έλληνες που είμαστε), όμως πάλι τα βρήκαμε. Κάθε μέρα, πρωί και ίσως και απόγευμα, κάνουμε χορευτική γυμναστική. Αερόμπικ, το λένε η γυναίκα μου που είναι γυμνάστρια και οι μοντέρνοι. Εγώ ούτε να το πω, ούτε να το γράψω στη γλώσσα τους. Φυσικά γυμναζόμαστε με ήχους της ένδοξης ποντιακής μας παράδοσης. Ξεκίνησα να μαγειρεύω. Δεν τρώω βιαστικά ό,τι μου ετοιμάζει η Θεολογία. Τώρα έχω άποψη και γνώση. Άνοιξα το αρχείο μου και μαζί με τα παιδιά και τι δεν είδαμε… Τον Νικολαΐδη με μαλλιά!
-Μπαμπά! Μπαμπά ποιος είναι αυτός με μαλλιά μαζί με τη μαμά; Το άκουσα κι αυτό, από τον Κωνσταντίνο-Λουκά.
-Εγώ είμαι, δεν το βλέπεις;
-Μπαμπά, είχες κι εσύ μαλλιά;
Τελικά είχα κι εγώ μαλλιά… Έτσι περνάμε έγκλειστοι μέσα στο σπίτι, μαλώνουμε ποιος έχει προτεραιότητα στο χολ, ποιος θα κάτσει πρώτος στο σαλόνι, ποιος θα πρωτοπάρει το τηλεκοντρόλ κ.τλ. Εικόνες καθημερινής ελληνικής οικογένειας.
Όμως, αν βγάλουμε όλες αυτές τις καθημερινές οικογενειακές στιγμές, μου δόθηκε χρόνος και χώρος να γίνω ακόμα πιο δημιουργικός, να μοντάρω τις τελευταίες 5-6 εκπομπές του «ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΚΙΤΣΟΥ» και να προετοιμάσω τις επόμενες. Να γράψω τις πρώτες 10 εκπομπές για τη νέα εκπομπή που ετοιμάζω με θέμα φυσικά το σκίτσο. Ελπίζω, πρώτα ο Θεός, να την δούμε κατά τον Μάιο-Ιούνιο στην τηλεόραση, να συνεχίσω το μοντάζ στα επεισόδια του καραγκιόζη που ετοιμάζω με τον καραγκιοζοπαίχτη Αγάπιο Αγαπίου, και φυσικά να ξεκινήσω το στήσιμο του Νο6 «ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΚΙΤΣΟΥ», με θέμα από τους δεινόσαυρους στο διάστημα. Και συνεχίζω.
Επικοινωνώ με τους μαθητές μου στο σκίτσο, μου στέλνουν σκίτσα, μιλάμε, σκιτσάρουμε και τα παρουσιάζω στη σελίδα της εκπομπής. Κάνουμε επανάληψη, δεν χαθήκαμε (με τους πιο πολλούς). Δημιουργούμε. Δυστυχώς από απόσταση, αλλά ακόμα δημιουργούμε. Επιτέλους βρήκα χρόνο να προσευχηθώ, να ανάψω το καντηλάκι –που πάντα δεν προλάβαινα και έβαζα τη Θεολογία να το κάνει, γιατί εγώ ήμουν βιαστικός και θα αργούσα στο ραντεβού–, να θυμιατίσω για να φύγει το κακό, να με δω και να δω τον Θεό μου.
Έχετε σκεφτεί πώς θα είναι η «επόμενη μέρα» στην Ελλάδα;
Σίγουρα θα είναι διαφορετική, από όλες τις πλευρές, για όλους και για όλα. Ελπίζω να μην είναι προς το χειρότερο. Ακούγονται και γράφονται πολλά, αλλού γελάω, αλλού προβληματίζομαι. Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Ελπίζω όλοι μας να ιεραρχήσαμε σωστά και με τον καλύτερο τρόπο τα πράγματα και τη ζωή μας. Εγώ προσωπικά έλεγα ότι περνάω αρκετό χρόνο –με όλο το τρέξιμο που κάνω– με τα παιδιά και τη Θεολογία. Ψέματα. Δεν έβλεπα μάλλον, ή αυτό ήθελα να βλέπω και να ακούω. Τώρα περνάω χρόνο μαζί τους, ουσιαστικό και πολύ. Τους κάνω «χαζά» που μπορεί να κάνουν ότι δεν τους αρέσουν, όμως κατά βάθος τα θέλουν και τα περιμένουν.
Μπορεί να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μας. Δεν θα αλλάξει η ζωή μας. Θα την μετράμε με άλλο ζύγι, θα την αγαπάμε και θα την φροντίζουμε καλύτερα.
Σκέφτηκα τι πέρασαν οι παππούδες μας στην πατρίδα, τα βάσανα, τους διωγμούς, τους φόνους και τις κακουχίες. Εμείς, τίποτα δεν περνάμε τώρα, γι’ αυτό να μην γκρινιάζουμε. Είναι μία ακόμα δοκιμασία της ζωής, που με σύνεση, υπομονή και επιμονή και πάνω απ’ όλα με χιούμορ και πολύ καλή διάθεση για ζωή, θα την ξεπεράσουμε και αυτή τη φορά. Βλέπουμε μπροστά και βλέπουμε καλά. Καλή συνάντηση εκεί έξω, τα καλύτερα έρχονται!
- Τις φωτογραφίες παραχώρησε στο pontosnews.gr ο Πόντιος σκιτσογράφος.