Εφέκε μας κ’ εν έφυεν ο Νίκον, ο Σαντέτες
ο Πευκαλής, ο μερακλής, ο Αλεξανδροπολέτες…
Νικόλα, ποίος ’κί θα κλαίει, ποίος ’κί θα πονεί σε,
τ’ εσόν η κάρδια αρνοφώλ’, ν’ εμπαίντς απέσ’ και κείσαι…
Έσνε τη λύρας ίμπειρος, τη κεμεντζές τεχνίτες,
τη τραγωδί αμάραντον και τη Σάντας αυγίτες.
Κανέναν ’κ’ εχολίασες, καν’νάν ’κ’ εχολοπότ’σες,
άμον τη χαράς το κλαδίν, ανθρώπ’σες κ’ εξεχώρ’τσες.
Ευχαριστώ τον φίλο Χάρη Σιδηρόπουλο για τη φωτογραφία που μου έστειλε από την Αλεξανδρούπολη
Ατό το μακροστράτεμα σ’, ατό η χωρισία σ’,
τοι φίλ’τς εμαραγκούλωσεν κι όλεν την κοινωνίαν…
Άχαρε και απάχαρε, εχπάστες και θα πας-ι
εκεί, όθεν ’κί φλενικίζ’, ’κί σκουντουλίζ’ η πλάση.
Τη λύρας οι εμπροτιζ’νοί εσέναν προσπερμέν’νε
Ο Γώγον και ο Χρύσανθον την έλα σ’ αναμέμεν’νε.
Το τοξάρ’ ποίσον μαξιλάρ’, την κεμεντζέν κρεβάτι,
κι όντες ψυχομανάσκεσαι, παίξον για την εγάπην…
Έπαρ τη λύρα σ’ το καπάν’, εκείν’ τη πατριάρχη,
ντ’ εδέκε σ’ ατό χαρισμάτ’, απ’ έμπρια κ’ εν απάρχης.
Εκέσ’, ’ς σα παρχαρότοπα, καταμεσού ’ς σον Άδην,
εγούρεψαν’ το μοχαπέτ’, τα στόλια έναν σειράδιν.
Όθεν κι αν πας ανάσπαλτος και καλοφανεμένος,
αφ’κά ’ς ση γην χαλαμονή, κόσμον σασουρεμένος.
Σ’ όλια τα τράμερα τη γης διακλώσκεται ο χάρον,
Νίκο, ’νερέστες κ’ έφυες, ’κ’ εσυνεκάτσες άλλο.
Αβού τον άδηλον ντουνιάν, ντ’ εφέκες κ’ εν επήες
’ς σα σύσκωτα, τ’ αφώταγα, επέμ’νεν κ’ ενεβ’ζήεν…
Παναγιώτης Μωυσιάδης
