Ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος του Τραμπ

Για ποιον λόγο οι Αμερικανοί δεν σκότωσαν τον Νικίτα Χρουστσόφ, τον Φιντέλ Κάστρο ή τον Χομεϊνί; Απλώς γιατί θα διευκόλυναν τους διαδόχους τους να ενεργήσουν εναντίον τους με τον ίδιο τρόπο.

Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό, η απάντηση όμως χαρακτηρίζει τον τρόπο και τις συνέπειες των ΗΠΑ στην εξωτερική πολιτική τους.

Το 1978 οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τον φιλοδυτικό δικτάτορα Σάχη υπό το φόβο της πολιτικής φιλελευθεροποίησης, και τοποθέτησαν στην θέση του τον Χομεϊνί. Σήμερα το Ιράν αποτελεί τον πιο ισχυρό σύμμαχο της Ρωσίας στην περιοχή. Το 2003 απομάκρυναν από την εξουσία τον επίσης δικτάτορα Σαντάμ και παρέδωσαν το Ιράκ στο χάος. Η παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ, από την περίοδο της εισβολής μέχρι σήμερα, μολονότι έχει κοστίσει περίπου 900 δισ. δολάρια, έχει πολύ περιορισμένα και προσωρινά αποτελέσματα, αφού όλες οι «νίκες» αποδεικνύονται στην συνέχεια τραγικές ήττες.

Τον Οκτώβριο του 2011 δολοφόνησαν τον Καντάφι, διαλύοντας κυριολεκτικά την Λιβύη. Το 1974 επέτρεψαν την τουρκική εισβολή και την παράνομη κατοχή, μέχρι σήμερα, του 36% της Κύπρου.

Η Τουρκία και η Λιβύη σήμερα συνεργάζονται εναντίον των συμφερόντων της Δύσης στην περιοχή.

Ο Σουλεϊμανί μπορεί να μην ήταν αρχηγός κράτους, ήταν όμως κάτι περισσότερο – και όχι μόνο στο Ιράν, αλλά και στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Ο Σουλεϊμανί ήταν ο πιο ισχυρός πολιτικός παράγοντας, όπως παραδέχθηκε και το αμερικανικό πεντάγωνο. Η επίθεση των ΗΠΑ εναντίον του κορυφαίου Ιρανού στρατηγού θα έχει πιθανότατα πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις από τις δολοφονίες των ηγετών της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους.

Ας δούμε τώρα ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος δολοφονικός στόχος του Τραμπ.

Ο Ομπάμα διέταξε την επιχείρηση στη Δαμασκό όταν φαινόταν ότι η συριακή αντιπολίτευση μπορούσε να σκοτώσει τον Άσαντ. Ο εμφύλιος, που ακολούθησε, προκάλεσε το θάνατο μισού εκατομμυρίου πολιτών, δημιούργησε δύο εκατομμύρια πρόσφυγες και προώθησε τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ΙΚ σε ευρωπαϊκές πόλεις. Ο Άσαντ έχει την απόλυτη προστασία της Ρωσίας.

Για τον Κιμ Γιονγκ Ουν τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Ο Κιμ, περισσότερο από τον Άσαντ, είναι ο ηγέτης ενός έθνους που απολαμβάνει την λατρεία του μισού λαού του, με το άλλο μισό να βρίσκεται έγκλειστο στις φυλακές. Ο τύπος το 2011, σε ηλικία 27 ετών, έγινε δικτάτορας στη χώρα του. Για τους αρχάριους, το καθεστώς της Πιονγιάνγκ έχει πυρηνικά, στην πραγματικότητα όμως δεν έχει διηπειρωτικό πύραυλο που μπορεί να απειλήσει τις ΗΠΑ. O κυριότερος κίνδυνος από οποιαδήποτε απόπειρα ανατροπής του Κιμ είναι η σχεδόν βέβαιη καταστροφή της Ν. Κορέας.

Ο Σι Τζινπίνγκ, μαζί με τους άλλους ηγέτες της Κίνας, επιδιώκουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τη λαϊκή δικτατορία στη χώρα τους, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες της παγκόσμιας ελεύθερης οικονομίας. Κάνουν άλματα στις τεχνολογικές δομές. Κατασκευάζουν νησιά στον ωκεανό για να επεκτείνουν την επικράτειά τους, και ενώνουν οδικώς το Πεκίνο με το Λονδίνο, δημιουργώντας ταυτόχρονα βάσεις συνεργασίας σε όλον τον κόσμο. Η Κίνα διαθέτει πυρηνικά όπλα και διηπειρωτικούς πυραύλους. Αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή των ΗΠΑ στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Θα ήταν όμως πρόθυμοι ποτέ οι Κινέζοι να διακινδυνεύσουν την ανατροπή του Τραμπ και να υποστούν τις συνέπειες της εκδίκησης των πυρηνικών κεφαλών της Ουάσινγκτον;

Ας περάσουμε τώρα στον γείτονά μας, τον Ερντογάν.

Η αεροπορική βάση στο Ιντζιρλίκ φιλοξενεί αμερικανικές πυρηνικές βόμβες Β-61 και βρίσκεται πλησίον της διακεκαυμένης ζώνης της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία ελέγχει επίσης τον Βόσπορο, o οποίος βάσει της συμφωνίας του Μοντρέ (1936) ελέγχει την ναυτική πρόσβαση από και προς τη Μαύρη Θάλασσα. Η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας είναι αναγκαία για τις ΗΠΑ, και ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε τη θέση αυτήν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ηγέτη της Τουρκίας. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ερντογάν στο Οβάλ Γραφείο –η οποία ήρθε μετά την εισβολή του στη Συρία–, και η ικανότητά του να αντέξει την πίεση αναφορικά με την προμήθεια του ρωσικού συστήματος S-400, αποτελεί διπλωματικό υλικό άλλου επιπέδου.

Εάν ο Τραμπ έχει το δικαίωμα να ρίχνει βόμβες όπου θέλει, τότε το δικαίωμα αυτό περνάει αυτόματα και στη Μόσχα, το Πεκίνο, την Τεχεράνη, την Πιονγιάνγκ, και κάθε άλλη πρωτεύουσα.

Ο τόπος για την επίλυση κρίσεων με τους δικτάτορες υποτίθεται ότι βρίσκεται στα Ηνωμένα Έθνη και στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ή στις παγκόσμιες συνόδους κορυφής, ή ίσως στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ή στις εκλογές.

Γιώργος Μουρουζίδης