Ο νόμος του φόβου και ο Πέρσης στρατηγός

Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη που μπορεί να κάνει ενέργειες, όπως η σχεδιασμένη εκτέλεση του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί, χωρίς να φοβάται αντίποινα. Τώρα, πάνω στη βράση, τα λόγια είναι πολλά γιατί η προσβολή, η οργή και ο πόνος είναι ισχυροί αλλά οι πραγματικές δυνατότητες αντίστοιχης απάντησης άμεσα είναι μάλλον ανύπαρκτες. Οι ΗΠΑ είναι οι μόνες που έχουν και διατηρούν τον τίτλο της μοναδικής υπερδύναμης. Όχι επειδή είναι ανίκητες.

Αλλά επειδή, όπως η αρχαία Ρώμη, μπορούν να αντέξουν πολλές ήττες χωρίς να μειωθεί ο φόβος που εμπνέουν σε αντιπάλους και φίλους.

Οι ΗΠΑ  έχουν επίγνωση ότι οι αντίπαλοι φοβούνται πως ο εκάστοτε ένοικος του Λευκού Οίκου μπορεί να πάει στα «ακραία άκρα» τις αντιδράσεις του, έως την παγκόσμια πυρηνική σύγκρουση. Αυτό ακριβώς έγινε στην περίπτωση Σουλεϊμανί. Έτσι, είτε ενεργήσουν είτε δεν ενεργήσουν ακραία οι ΗΠΑ, αυτό που μένει είναι ότι οι αντίπαλοι πιστεύουν ότι είναι αρκετά κυνικές ώστε να το κάνουν. Και τους πιάνει φόβος.

Δεν έχει σημασία αν θα το αποφασίσουν τα τάδε ή δείνα μυστικά κέντρα εξουσίας παραμερίζοντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ούτε αν θα λειτουργήσουν εν δημοκρατία ή δικτατορικά. Οι θεωρίες συνωμοσίας για την ύπαρξη/δράση τέτοιων κέντρων ενισχύει τον φόβο συμμάχων και αντιπάλων. Ειδικά στους Ρώσους έχει εγκατασταθεί ο φόβος από τότε που έκαναν πίσω με τον Χρουστώφ, όταν η ΕΣ ΣΔ επιχείρησε να εγκαταστήσει πυραύλους στην Κούβα, τη δεκαετία του ’60. Από τότε κανείς Ρώσος ηγέτης, ούτε ο Πούτιν, υπερνίκησε το φόβο των ύστατων αμερικανικών αντιδράσεων. Η «τρέλα», η ασυνέπεια, το απροσδόκητο και απρόβλεπτο που διακατέχει –υποτίθεται– τον Τραμπ ενισχύει αυτή την εικόνα του «ακαταλόγιστου», του «αδίστακτου έμπορου των εθνών» που δεν σκέπτεται, δήθεν, πολιτικά αλλά μόνο σαν επιχειρηματίας (!). Ενώ μιλάμε για ένα μαθητή του Κίσινγκερ και μακροχρόνιο μέλος του κόμματος. Οι αντίπαλοι των ΗΠΑ φιλοτεχνούν μόνοι τους τον φόβο τους απέναντι στην Αμερική.  

Οι δυο βασικοί αντίπαλοι (Ρωσία-Κίνα) των ΗΠΑ γυρεύουν συνδιαλλαγή μαζί τους, δεν επιδιώκουν να τις νικήσουν. Δεν είναι ακριβώς η πολιτική «εξημέρωσης του θηρίου», που έχει η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία. Αλλά κατά κάποιο τρόπο της μοιάζει. Οι δυο ισχυροί αντίπαλοι, η Ρωσία και η Κίνα, προσπαθούν να «γρατζουνίσουν» σιγά-σιγά τις δυνάμεις των ΗΠΑ, να τις φθείρουν, να τις κάνουν να αιμορραγούν έως ότου εξαντληθούν, γονατίσουν και τελειώσουν. Ανώδυνα, κατά το δυνατόν. Το ευάλωτο σημείο των ΗΠΑ είναι ότι με όλο τον μηχανισμό, τους επιστήμονες, τους αναλυτές και τον απίστευτο αριθμό των μυστικών υπηρεσιών, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτή την τακτική. Επειδή είναι δέσμιες της κυρίαρχης άποψης ότι εν παντί τρόπω πρέπει να διατηρήσουν την αποκλειστικότητα της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ο Τραμπ, που δεν υποστηρίζει αυτή την άποψη, έχει υποστεί άγριο εσωτερικό πόλεμο.

Η ΕΣΣΔ ακόμα και αν είχε πραγματική επιθυμία παγκόσμιας κυριαρχίας αυτοσυγκρατήθηκε ·υπόγραψε στη Γιάλτα τη συνθηκολόγηση με τις ΗΠΑ και τον καπιταλισμό. Το βασικό της μέλημα ήταν να κρατήσει τα κεκτημένα. Η Ρωσία του Πούτιν αντιδρά όταν την ενοχλήσουν στην ίδια με την ΕΣΣΔ γραμμή σκέψης. Η Ευρώπη (ΕΟΚ/ΕΕ) ήταν και είναι αμελητέα, βγήκε από τον πόλεμο ρημαγμένη, έγινε στην ουσία προτεκτοράτο των ΗΠΑ (Μπρζεζίνσκι Μεγάλη Σκακιέρα) και μένει έτσι ως σήμερα. Η Κίνα είναι αδυσώπητη και έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική: προτιμάει να μένει στην όχθη του ποταμού και να βλέπει να περνούν τα πτώματα των εχθρών της. Το Ιράν είναι στόχος από τη δεκαετία του ’50, όταν οι ΗΠΑ με πραξικόπημα ανάτρεψαν (1953) τον πρωθυπουργό Μοσαντέκ, πρωθυπουργό τύπου Γεωργίου Παπανδρέου της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου. Το Ιράν έχει ισχύ αλλά όχι τόση ώστε να απειλήσει τις ΗΠΑ ή εναλλακτικά το Ισραήλ. Όχι πάντως χωρίς να έχει σχεδιάσει πολύ προσεκτικά την κίνησή του. Που σημαίνει ότι χρειάζεται χρόνο.

Οι αντίπαλοι των ΗΠΑ ή απλώς οι δυσαρεστημένοι μαζί τους, επικαλούνται διάφορα επιχειρήματα, φαιδρά κατά κανόνα, για να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Πχ ότι οι ΗΠΑ παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Δικαιολογία που η Ελλάδα την έχει ψωμοτύρι απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Αυτό ουσιαστικά είπαν και η Ρωσία (Λαβρόφ) και οι Κινέζοι για την εκτέλεση του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί. Άλλο επιχείρημα, παρεμφερές (του Λαβρόφ), είναι ότι η ενέργεια (της εκτέλεσης Σουλεϊμανί) είναι παράνομη! Αυτό που όλοι, υποστηρικτές και επικριτές, αρνούνται να εκστομίσουν είναι ότι ζούμε σε κατάσταση πολέμου. Διαρκή πόλεμο, ανελέητο πόλεμο, με χιλιάδες νεκρούς. Συντηρούμε όλοι μια αυταπάτη: ότι δεν έχουμε πόλεμο επειδή κανείς δεν τον έχει κηρύξει επισήμως, όπως γινόταν τον παλιό καιρό. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, ο πόλεμος είναι εδώ, συνεχής, με τους βομβαρδισμούς και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με τα 18 χρόνια πόλεμο στο Αφγανιστάν, με τα οχτώ χρόνια πόλεμο στη Συρία.

Πόλεμο που εμφανίζεται ως «Αραβική Άνοιξη», ως πραξικόπημα στη Βενεζουέλα ή σε αφρικανικές χώρες, στην απόσχιση της Ουκρανίας, ανοιχτή πληγή, «πόλεμος σε εφεδρεία» για ώρα ανάγκης. Ο πλανήτης ζει με τον φόβο, τον τρόμο του (πυρηνικού) πολέμου. Πέραν των ΗΠΑ, αυτό το κλίμα τρόμου είναι ο κύριος τρόπος επιβολής των ελίτ στο παγκόσμιο πλήθος του πλανήτη ώστε να μείνει παθητικό, να περιμένει να ζήσει από την καλή θέληση των ιθυνόντων. Αυτό που εκστόμισε ο Σημίτης με αφορμή τα Ίμια («μα τι θέλετε, πόλεμο;») είναι ο τρόπος χειραγώγησης σε πλανητικό επίπεδο. Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία, σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση η χειραγώγηση του παγκόσμιου πληθυσμού, που μένει άναυδος και εγκλωβισμένος. 

Απόστολος Αποστολόπουλος