Τραμπ και Μακρόν δημιούργησαν θέμα και εξασφάλισαν θέαμα στην πανηγυρική Σύνοδο του ΝΑΤΟ (3-4 Δεκεμβρίου) με τον δημόσιο διαπληκτισμό τους για την υγεία της Συμμαχίας, ηλικίας πλέον 70 ετών. Ο Μακρόν είπε ότι το ΝΑΤΟ έχει πάθει εγκεφαλικό. Ο Τραμπ έδειξε πως θύμωσε και κάρφωσε τον Μακρόν ότι θέλει να φύγει από το ΝΑΤΟ, αν και, πρόσθεσε, το Παρίσι έχει ανάγκη τη Συμμαχία, χωρίς να εξηγήσει ποια είναι η ανάγκη.
Αντάλλαξαν κουβέντες δημοσίως, έτσι ώστε όλα τα διεθνή ΜΜΕ να μεταδώσουν τη σκηνή, και μετά ο Τραμπ κάλεσε τον Μακρόν στη λιμουζίνα του όπου τα ξαναείπαν μακριά από τους αδιάκριτους και το πόπολο.
Μάλλον ήμασταν θεατές στη μεγαλύτερη παράσταση παραπλάνησης των τελευταίων δεκαετιών. Ο Μακρόν, εκτός από το «ΝΑΤΟϊκό εγκεφαλικό», είχε πει ότι η Συμμαχία πρέπει να συνομιλήσει με τη Μόσχα (αντί να την αντιμάχεται), κάτι που συμπίπτει απολύτως με τις απόψεις του Τραμπ. Και ο ίδιος υποδέχεται επισήμως τον Πούτιν στις 9 του μήνα στο Παρίσι.
Ο Ρώσος ηγέτης πρόβλεψε πρόσφατα ότι η ΕΕ σε δέκα χρόνια θα έχει διαλυθεί. Συνοπτικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος, και μάλιστα δημόσιας διαφωνίας των ΗΠΑ του Τραμπ και Γαλλίας του Μακρόν. Αντιθέτως, έχουν και οι δύο λόγους σοβαρούς να πλήξουν τη Γερμανία. Αυτός ήταν και ο στόχος –κατά τη γνώμη μου– του θεατρικού καβγά που έστησαν. Να δημιουργήσουν, δηλαδή, την εντύπωση ότι μετά το Brexit από την ΕΕ μπορεί να ακολουθήσει το Frexit από το ΝΑΤΟ.
Και μόλις ο Σαλβίνι, που τον έδιωξε από την ιταλική κυβέρνηση η Μέρκελ, επανέλθει στην κυβέρνηση μετά τις προσεχείς εκλογές θα θέσει ζήτημα για την Ιταλία. Ο Σαλβίνι έχει διακηρύξει τον έρωτά του για τις ΗΠΑ. Χωρίς Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία για ποια ΕΕ και για ποιο ΝΑΤΟ μιλάμε; Αν απλώς οι τρεις χώρες συγκροτούσαν αντιγερμανικό μέτωπο η μορφή, οι επιρροές, η δυναμική και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θα έπαιρναν άλλη τροχιά από αυτή που φέρνει σήμερα το Βερολίνο επικυρίαρχο της Ευρώπης.
Και γιατί να γίνουν όλα αυτά; Επειδή η Γερμανία πουλάει δημοσίως την αφοσίωσή της στη Συμμαχία και στις ΗΠΑ με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών να δηλώνει: «Οι ΗΠΑ είναι η ασφάλεια ζωής της Ευρώπης και θέλουμε να παραμείνει έτσι». Αλλά ταυτόχρονα η Γερμανία μεθοδεύει τον επανεξοπλισμό της και επιδιώκει να αρθούν όλες οι απαγορεύσεις και περιορισμοί που της επιβλήθηκαν μετά την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και συγκεκριμένα, θέλει να της επιτραπεί να αναλαμβάνει επιχειρήσεις στο εξωτερικό. «Μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη», δήλωσε η υπουργός Άμυνας Καρεμπάουερ.
Είναι ευνόητο πως αν αρθούν οι απαγορεύσεις η Γερμανία θα έχει και όλη την ευχέρεια να κάνει ό,τι θέλει όποτε θέλει, όπως ακριβώς έκανε ο Χίτλερ, ροκανίζοντας πρώτα τους γείτονες και μετά τους πάντες. Χαρακτηριστικά, ο Σόϊμπλε, πρόεδρος του Κοινοβουλίου πλέον, δήλωσε σε συνέντευξή του στα τέλη Οκτωβρίου ότι το 1945, χρονιά της ήττας του Γ’ Ράιχ και της Γερμανίας, ήταν «μια καταστροφή». Και ο σοσιαλδημοκράτης Γκάμπριελ, πρώην υπουργός Εξωτερικών, δήλωσε πρόσφατα ότι για να οργανωθεί η Ευρώπη πρέπει να ξεπεραστούν τα όρια που έχουν συμφωνηθεί για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, στο πλαίσιο αντιμετώπισης της Ρωσίας. (Οι σοσιαλδημοκράτες είναι οι πιο επιθετικοί ως προς τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και την εχθρότητα στη Ρωσία.)
Για να κλείσει αυτός ο κύκλος προσθέτω μία ακόμα δήλωση του Γκάμπριελ, ότι η αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού της Γερμανίας θα επιτρέψει «να αναλάβουμε την προστασία της Πολωνίας και των βαλτικών χωρών». Και πρόσθεσε: «Είναι το πεπρωμένο μας. Είμαστε η κεντρική δύναμη της Ευρώπης. Η Ισχυρότερη χώρα και οικονομία». (Για πεπρωμένο δεν μιλούσαν και οι ναζί;)
Κάθε υπαινιγμός, κάθε πολιτική κίνηση που δημιουργεί τριγμούς και αποδυναμώνει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ πλήττει τη γερμανική επιρροή και ενισχύει αντίστοιχα τις ΗΠΑ. Ο Μακρόν κάνει καλή δουλειά γι’ αυτό.
Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι ιδρυτικός σκοπός του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τον πρώτο του γραμματέα λόρδο Ισμέι, είναι «να κρατάει τη Ρωσία εκτός [σ.σ. Ευρώπης], την Αμερική εντός και τη Γερμανία πατημένη στο χώμα». Εκπληρούνται και οι τρεις όροι, για την ώρα. Η Ευρώπη παραμένει προτεκτοράτο των ΗΠΑ, όπως έγραφε ο Μπρζεζίνσκι στη μνημειώδη *Μεγάλη Σκακιέρα. Τώρα, μάλιστα, είναι λίγο χειρότερα τα πράγματα. Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ προορίζουν την Ευρώπη ως «κρέας για να κανόνια», πρώτα θύματα μιας σύγκρουσης με τη Ρωσία. Αλλιώς δεν έχει νόημα η εγκατάσταση πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στην ήπειρο. Η πιο πρόσφατη ενέργεια των ΗΠΑ είναι ότι πιέζουν ασφυκτικά τους Ευρωπαίους (όχι μόνο εμάς) να κόψουν τις οικονομικές σχέσεις με την Κίνα. Οι ίδιοι συζητούν ελεύθερα τους όρους των συναλλαγών τους με το Πεκίνο.
Οι ΗΠΑ, εν κατακλείδι, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν κανένα μέρος όπου έχουν βάλει πόδι. Τους είναι πιο δύσκολο και οικονομικά δυσβάσταχτο, αλλά αν υποχωρήσουν σε ένα σημείο φόβος είναι ότι θα θεωρηθεί αδυναμία και θα τους πάρει σβάρνα η κατηφόρα, όλοι θα νομίζουν ότι τέλειωσαν.
Το ερώτημα είναι γιατί έντιμοι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και λοιποί επιμένουν να κάνουν υποδείξεις περί του πρακτέου, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι υπάρχουν αποδέκτες. Ενώ το πρόβλημα είναι η ανυπαρξία τους.
Υ.Γ: Η απέλαση του Λίβυου πρέσβη είναι ίσως η πρώτη πράξη εδώ και χρόνια κάποιας αντίδρασης στις τουρκικές προκλήσεις. Είναι μια καλή αρχή;
Απόστολος Αποστολόπουλος
