«Ο Έλληνας πρέπει να είναι περήφανος, δυνατός, εργατικός, και να κρατάει το κεφάλι ψηλά στις αντιξοότητες της ζωής. Πάντα και λίγη “καλή τρέλα” δεν βλάπτει!», μας λέει η Αντιγόνη Καμπέρου, ανιψιά του πρώτου Έλληνα στρατιωτικού αεροπόρου, του Δημήτρη Καμπέρου, όταν την συναντήσαμε με την ευκαιρία της γιορτής της Πολεμικής Αεροπορίας δίπλα από το αεροπλάνο-αντίγραφο του θρυλικού προγόνου της στο Πολεμικό Μουσείο.
Ιδιοφυής και παράτολμος, ο Καμπέρος ήταν ένας μετρ των ακροβατικών ελιγμών σε μια εποχή που το αεροπλάνο έμοιαζε περισσότερο μ’ ένα «συρματένιο πουλί».
Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο το 1912 μετατρέπει το αεροπλάνο του σε βομβαρδιστικό, επινοώντας ακόμα και την πρώτη βόμβα «ναπάλμ». Παρόλο που «η Αεροπορία ήταν σαν ένα στενό κοστούμι, σαν ένα δέρμα πάνω του», την εγκαταλείπει σε μια κρίσιμη στιγμή για να επιστρέψει ξανά σ’ αυτήν αργότερα και να μεγαλουργήσει. Ακόμα και η έλλειψη βενζίνης δεν τον αποθαρρύνει: Χρησιμοποιεί νέφτι για να πετάξει! Ξαναφεύγει όμως και πάλι, για να ξαναγυρίσει το 1932 ως διοικητής της Σχολής Αεροπορίας.
Ρομαντικός και πεισματάρης, δεν ικανοποιείται με τ’ όνομα της σχολής. Θέλει να το αλλάξει σε Σχολή Ικάρων, και δυο χρόνια αργότερα αποστρατεύεται μ’ ένα «αιφνιδιαστικό και εκθαμβωτικό φινάλε» που αρμόζει σ’ έναν Καμπέρο. Με το ξέσπασμα του Β΄ ΠΠ δίνει το «παρών» στην Αεροπορία. Τον θεωρούν όμως μεγάλο για να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Φορά την στολή του ξανά για τελευταία φορά.
Τώρα όμως είναι Κατοχή και οι Γερμανοί τού χτυπούν την πόρτα…
Κυρία Καμπέρου, είστε απόγονος του Δημήτρη Καμπέρου, του πρώτου Έλληνα στρατιωτικού αεροπόρου και θεμελιωτή της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Ποια είναι η συγγενική σχέση σας μαζί του;
Ο Δημήτριος Καμπέρος ήταν θείος του πατέρα μου, δηλαδή ο πατέρας του Αναστάσιος και ο παππούς μου ήταν πρώτα ξαδέλφια.
Πρόσφατα εκδώσατε για δεύτερη φορά ένα βιβλίο για τη ζωή και τη δράση του, ξεκινώντας από την εποχή που ο νεαρός Καμπέρος ήταν μαθητής της Σχολής Ευελπίδων, στις αρχές του 20ού αιώνα, και στη συνέχεια πιλότος-θρύλος στους Βαλκανικούς Πολέμους, για να περάσετε στον Μεσοπόλεμο και αργότερα στην περίοδο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Τι σας ώθησε να γράψετε ένα τέτοιο βιβλίο και ποιος πραγματικά ήταν ο αεροπόρος Δημήτρης Καμπέρος;
Η πρώτη ήταν αυτοέκδοση το 2014 και η δεύτερη πραγματοποιήθηκε φέτος στις αρχές του 2019. Από μικρή άκουγα για τα κατορθώματα του τρελοκαμπέρου από τον πατέρα μου, και αργότερα, ως ενήλικη, ήθελα να αναστήσω τον ξεχασμένο ήρωα της Αεροπορίας και να δώσω την ευκαιρία στους σημερινούς Έλληνες να μάθουν για μια πτυχή της ιστορίας μας που δεν είναι γνωστή.
Ο Μίμης Καμπέρος στο αεροπλάνο του, φωτογραφία του 1912 (πηγή: εφ. «Καθημερινή»)
Σε φωτογραφίες εποχής τον βλέπουμε να φορά δερμάτινα γάντια, κασκόλ, δερμάτινη κάσκα, καμία σχέση δηλαδή με στρατιωτική στολή. Του είχαν δώσει μάλιστα και το παρατσούκλι ο «τρελοκαμπέρος», μια έκφραση που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Γιατί;
Ήταν εκκεντρικός ως χαρακτήρας, και ήθελε να εντυπωσιάζει. Γι’ αυτόν το λόγο στις επιδείξεις του με το διπλάνο έκανε επικίνδυνους ελιγμούς και ο κόσμος από κάτω φώναζε «Θα πέσει και θα σκοτωθεί αυτός! Κάνει τρέλες! Πώς τον λένε; Καμπέρο. Ο τρελός ο Καμπέρος, ο Τρελοκαμπέρος! Και έμεινε το προσωνύμιο «τρελοκαμπέρος».
Το 1911, μόλις οκτώ χρόνια από την πρώτη ιστορική πτήση των αδελφών Ράιτ στις ΗΠΑ, το υπουργείο Στρατιωτικών έστειλε τους πρώτους τρεις Έλληνες αξιωματικούς για να εκπαιδευτούν ως στρατιωτικοί πιλότοι στη Γαλλία. Ανάμεσά τους ήταν και ο υπολοχαγός του Πυροβολικού τότε Δημήτρης Καμπέρος. Δώστε μας το κλίμα της εποχής και πείτε μας κάποιες λεπτομέρειες από την εκπαίδευση και την παραμονή τους εκεί.
Στη Σχολή Φαρμάν έξω από το Παρίσι έκαναν την εκπαίδευσή τους οι Έλληνες αξιωματικοί, που σημειωτέον ήταν πολύ καλοί και επειδή ήθελαν να εντυπωσιάσουν τους συναδέλφους τους, έκαναν παράτολμα. Πετούσαν με ακατάλληλο καιρό ή ακόμη πετούσαν ξυστά από τα κτήρια της εκπαίδευσης έτσι ώστε αναγκάστηκαν οι Γάλλοι να τοποθετήσουν φωτάκια για να μην πέσουν πάνω στις εγκαταστάσεις οι εκπαιδευόμενοι Έλληνες χειριστές.
Εκτός από τον Καμπέρο εκπαιδεύτηκαν ο Μιχάλης Μουτούσης, ο Χρήστος Αδαμίδης και ο Πανούτσος Νοταράς.
Τον Απρίλιο του 1912 ο Καμπέρος επιστρέφει στην Ελλάδα σιδηροδρομικώς από τη Γαλλία, μαζί με δύο αεροπλάνα τύπου «Farman», που έφτασαν στον Πειραιά με πλοίο, αποσυναρμολογημένα σε δυο κούτες. Είναι η περίοδος μερικούς μήνες πριν από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων. Πείτε μας κυρία Καμπέρου για τη δράση του θείου σας εκείνο το διάστημα της ειρήνης, αλλά και για το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας που πέτυχε.
Ο Καμπέρος συναρμολογεί το διπλάνο και κάνει επιδείξεις στο Φάληρο, στο χώρο τού τότε Ζωολογικού Κήπου. Κάθε φορά συρρέει μια λαοθάλασσα για να τον θαυμάσει κι εκείνος την εντυπωσιάζει. Είναι σαν να λέμε ότι έρχεται σήμερα να προσγειωθεί διαστημόπλοιο στην Αθήνα! Η κοσμοσυρροή θα είναι μεγάλη – έτσι και τότε. Τον Μάιο του 1912 γίνονται τα βαφτίσια των τεσσάρων διπλάνων από τον διορατικό Βενιζέλο που πιστεύει στο νέο όπλο για την προάσπιση της πατρίδας μας. Ο Καμπέρος δεν περιορίζεται στη χρήση του ως διπλάνου αλλά τοποθετεί πλωτήρες και το μετατρέπει σε υδροπλάνο! Ο «Δαίδαλος» έχει διττή ιδιότητα: μια πετάει στον αέρα και μια σχίζει τη θάλασσα. Σε μια από τις πτήσεις του με το υδροπλάνο καταφέρνει ο «τρελοκαμπέρος» να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας με αυτό στη διαδρομή Ύδρα-Φάληρο.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια της συνέντευξης.
- Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Βασίλης Πιας.