Ένας από τους ορισμούς της ψύχωσης είναι και ο εξής: «Διαταραχή κατά την οποία υπάρχει σοβαρή απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, η οποία εκδηλώνεται με ψευδαισθήσεις». Παρόλο που στα τελευταία 70 χρόνια ποτέ μας δεν κερδίσαμε τους Τούρκους σε διαπραγματεύσεις, εντούτοις ορισμένοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως αυτήν τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Δηλαδή, έχουν έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα και βρίσκονται σε κατάσταση ψύχωσης.
Πέραν του ενός κόμματος και αρκετοί πολιτικοί έχουν χάσει πλήρως την επαφή τους με την πραγματικότητα. Αγνοούν το τι κάνει σχεδόν καθημερινά η Τουρκία και το τι επιδιώκει. Μέσα σε αυτή την παραίσθηση πιστεύουν πως με τις διαπραγματεύσεις θα σταματήσει την επιθετικότητα της η Τουρκία αγνοώντας έτσι το τι συνέβη τα τελευταία 70 χρόνια.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ενοχλούνται όταν χάνουν. Πάσχουν από την ψυχωτική διαταραχή που κτυπά τους υποχωρητικούς-ενδοτικούς. Δίνουν στον αντίπαλο, και ταυτόχρονα τον ευχαριστούν και από πάνω. Δυστυχώς, στην περίπτωση των εθνικών μας θεμάτων οι εθισμένοι στην υποχωρητικότητα προκαλούν μεγάλους κινδύνους στο έθνος. Δηλαδή, με τις πράξεις τους παραδίνουν στους Τούρκους, κομμάτι με κομμάτι, τα ελληνικά δίκαια.
Οι Τούρκοι εισέβαλαν σε αδειοδοτημένο οικόπεδο της ΑΟΖ της Κύπρου ενώ στο Αιγαίο παραβιάζουν ασύστολα τον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο. Ενώ οι Τούρκοι βρίσκονται προ των πυλών, οι υποχωρητικοί (που αυτοπροσδιορίζονται ως ρεαλιστές) πιέζουν τις κυβερνήσεις Κύπρου-Ελλάδος να παρακαθίσουν σε διαπραγματεύσεις όπου, τηρουμένων των σημερινών συσχετισμών ισχύος, θα αναγκαστούμε να παραδώσουμε στους Τούρκους την επόμενη παρτίδα.
Η ψύχωση του υποχωρητικού τον προστατεύει από τυχόν προβλήματα συνείδησης και του επιτρέπει ακόμα και να χαριεντίζεται όταν παίρνει ψίχουλα σε αντάλλαγμα των μεγάλων παραχωρήσεων που κάνει. Του δίνουν κάτι για να τον ξεγελάσουν, που πολλές φορές αυτό μπορεί να είναι και βραδυφλεγής βόμβα που στο μέλλον θα ανατινάξει τα θεμέλια του έθνους.
Ας δούμε ένα παράδειγμα του πώς δουλεύει η διαδικασία: με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου η ελληνική πλευρά μπήκε σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ενώ η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 απαγόρευε στην Τουρκία κάθε ανάμιξη στα θέματα της Κύπρου. Τελικά, από το πουθενά η Τουρκία κέρδισε το δικαίωμα να είναι «εγγυήτρια» δύναμη και δυνητικός εισβολέας της Κύπρου. Αφού στην ουσία παραδόθηκε η Κύπρος στους Τούρκους, οι Έλληνες επαίρονταν πως «έλυσαν» το Κυπριακό που ήταν ανοικτό για τόσο καιρό. Ακολούθησε σύντομα η εισβολή της Κύπρου το1974 – τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η σωστή και εθνοπρεπής απάντηση των Ελλήνων στο κάλεσμα για συνομιλίες με τους Τούρκους τον τότε καιρό θα έπρεπε να ήταν «δεν προσερχόμαστε γιατί οι Τούρκοι δεν δικαιούνται να ασχολούνται με την Κύπρο επειδή το απαγορεύει η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923».
Τελικά, με διαπραγματεύσεις η Ελλάδα έχασε την κόρη της και έλαβε σαν αντάλλαγμα smart phones για να επικοινωνεί με τους Αγγλοαμερικάνους, τον ΟΗΕ, την ΕΕ κ.ο.κ., και να τους λέει τα παράπονά της με τους Τούρκους.
Η ψύχωση του υποχωρητικού δεν του επιτρέπει να έχει αίσθηση αξιοπρέπειας αλλά ούτε και τιμής. Γι’ αυτόν, το μόνο που μετρά είναι η «κινητικότητα» πέριξ του προβλήματος και ό,τι βγει! Θέλει να διαπραγματεύεται ξεγελώντας ταυτόχρονα το πολιτικό κομματικό ποίμνιο πως δήθεν χρειαζόμαστε «διαλλακτικότητα», «ρεαλιστικές προσεγγίσεις», «χαμηλούς τόνους», «μη δογματικές θέσεις» «διεθνιστική προσέγγιση» και άλλα ακαταλαβίστικα. Θεωρεί ότι μόνον ο ίδιος έχει την εξυπνάδα, την τόλμη και τη δεινότητα να προχωρήσει εκεί όπου άλλοι απέτυχαν, και απολαμβάνει τα χειροκροτήματα και τις φιλοφρονήσεις των ξένων που τον επαινούν πως δήθεν είναι «statesman» προσδοκώντας, βέβαια, ότι θα καταστεί ενδοτικότερος. Θυμάστε τους επαίνους μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών!
Η ψυχωτική ασθένεια του υποχωρητικού και η πλήρης απουσία αίσθησης πραγματικότητας τον ωθεί να ακούει μια απειλητική λέξη για το έθνος και μέσω ψυχολογικών αμυντικών μηχανισμών να την ωραιοποιεί στο μυαλό του δίνοντας της αντίθετη έννοια από την πραγματική – αφού δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας. Την λέξη «ανισότητα» για παράδειγμα την λέει «ισότητα» για να είναι εύηχη και να ξεγελά. Στην πραγματικότητα όμως με την «ισότητα» δέχεται αναξιοπρεπώς η ψήφος του Τούρκου να μετρά τέσσερις φορές και του Έλληνα μία – να ισοβαθμούν οι Έλληνες του 82% της Κύπρου με τους Τούρκους του 18%!
Ο Τσόρτσιλ ανάφερε εύστοχα πως «όταν το κεφάλι του αδύνατου βρίσκεται στο στόμα του λιονταριού, να μην διαπραγματεύεται». Όμως, δύο Ελλαδίτες ενδοτικοί πρώην υπουργοί που λανσάρονται σαν ακραιφνείς αριστεροί, αλλά που στην πραγματικότητα αποτελούν φτωχή απομίμηση μπολσεβίκου, εισηγούνται όχι μόνο διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους για την ελληνική ΑΟΖ, αλλά και συνεκμετάλλευση, όπου μόνιμα οι Έλληνες θα φιλοξενούν τους Τούρκους στο σπίτι τους.
Δηλαδή, η ψύχωση του ενδοτικού για διαπραγματεύσεις ξέφυγε από τα όρια και μετατράπηκε σε σύστημα γρήγορου home delivery των ελληνικών δικαιωμάτων στους Τούρκους.
Ο υποχωρητικός, είπε πάλιν ο Τσόρτσιλ, «δίνει συνεχώς φαγητό στον κροκόδειλο με την ελπίδα πως αυτόν θα τον φάει τελευταίο». Η ψύχωση του Έλληνα υποχωρητικού τον ωθεί να κάνει πολιτικές και υλικές παραχωρήσεις σε μια χώρα που εξασκεί bullying με την ψευδαίσθηση ότι λύνει προβλήματα, μέχρι βέβαια να τα δώσει όλα στο τέλος. Ενώ ο υποχωρητικός δεν έχει αξιοπρέπεια, τελικά παρασύρει στην καταστροφή και τους αξιοπρεπείς συμπατριώτες του.
Η Τουρκία απειλεί και μας βάζει το πιστόλι στο κρόταφο. Ακολούθως μας καλεί σε διαπραγματεύσεις γνωρίζοντας πως θα της τείνουν ευήκοον ους οι ποικίλων μορφών ενδοτικοί-υποχωρητικοί μεταξύ μας. Εισηγούμαι στους ενδοτικούς που ενδεχομένως να νοιώθουν και κάποια ενοχή να διαβάσουν δύο κείμενα με τίτλους: «Πώς να ξεπεράσετε την αυτοκαταστροφική επιθυμία τού να υποχωρείτε μπροστά στον κάθε επιδρομέα», και «Τι είναι αυτοεκτίμηση και πώς μπορείτε να την αυξήσετε για να είστε πιο ευτυχισμένοι».
Άρης Πετάσης
