Όταν ο εχθρός γνωρίζει τον εχθρό, τότε ο εχθρός νικά τον εχθρό. Αυτός είναι o λόγος που σε κάθε στρατιωτική μονάδα το Γραφείο Πληροφοριών, το λεγόμενο Α2, κατέχει εξέχουσα θέση. Το ίδιο συμβαίνει γενικά στη ζωή, δηλαδή για να βγεις νικητής, πρέπει πρωτίστως να έχεις σωστή γνώση των συνθετικών παραγόντων των προβλημάτων της. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο ανόητο είναι το να βάζεις εμπόδια στην ίδια τη γνώση σου, να μην θέλεις να βλέπεις την αλήθεια, να εθελοτυφλείς.
Εμείς ας δούμε κατάματα ορισμένες πλευρές της κατάστασης στον οργανωμένο ποντιακό χώρο.
Τον προσεχή Νοέμβρη έχουμε εκλογές στην Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας (ΠΟΕ). Μια ΠΟΕ που έχει τις πολλές και μεγάλες δυσκολίες της, που παρακμάζει μεν αλλά δεν παύει πάντως να εκφράζει την πιο εκτενή και συμπαγή δευτεροβάθμια συγκρότηση του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Δεν ξέρω τι ζυμώσεις γίνονται, ποιοι προαλείφονται για την προεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου, για τη βέλτιστη προσφορά στην εκπλήρωση των σκοπών της Ομοσπονδίας. Ξέρω όμως ότι η σπουδαιότερη εγγύηση επιτυχίας, μετεκλογικής και όχι εκλογικής, είναι να βλέπουμε άφοβα και να δείχνουμε αδίστακτα την αλήθεια, να «γνωρίζουμε τον εχθρό», που είναι τα προβλήματα της ΠΟΕ, να μην εθελοτυφλούμε.
Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι η ΠΟΕ δεν έχει επαρκές κύρος ούτε στην κοινωνία ούτε στο κράτος και τις άλλες Αρχές. Ας μη γελιόμαστε. Όσο ήταν πρόεδρος ο Γιώργος Παρχαρίδης, αυτή είχε πληθωρικό γόητρο, λόγω της πανθομολογούμενης ακτινοβολίας της προσωπικότητάς του. Αλλά ένας τέτοιος φορέας, όπως η ΠΟΕ, από τη φύση του έρχεται η ώρα που δεν χρειάζεται το προσωπικό γόητρο, χρειάζεται θεσμικό κύρος. Και δυστυχώς το γόητρο του Γιώργου δεν μετουσιώθηκε σε κύρος της ΠΟΕ, ίσως μάλιστα δεν καταλαβαίναμε καν τη διαφορά ανάμεσα στο κύρος και στο γόητρο! Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια επιστολή που έστειλε η ΠΟΕ, με γεν. γραμματέα τον Γιώργο Γεωργιάδη –αγωνιστής, δεν λέω, αλλά με διαλείψεις σοβαρότητας– στην τότε υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, για το θέμα του διοικητικού καθεστώτος της Παναγίας Σουμελά, επιστολή που το ύφος της ξεχείλιζε υπεροψία και αγαλίκι, σαν να ήταν η υπουργός θεραπαινίδα της ΠΟΕ! Φυσικά η επιστολή πήρε την πρέπουσα απάντηση… – η υπουργός, διά τυχόντος υπαλλήλου, εδόκεν ατον τη μαστίκαν ατ’ ’ς σον συντάκτη της επιστολής, οπότε το κύρος της ΠΟΕ έκανε μακροβούτι… Και πώς να ξεχάσει κανείς και την περίπτωση του Γιάννη Αντωνιάδη, που ως πρόεδρος της ΠΟΕ είπε σε μια συνέντευξή του ότι η Αρμενία δεν έχει κάποια προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό, ότι έγινε γνωστή εξαιτίας της γενοκτονίας που υπέστη, γι’ αυτό σήμερα όλοι τής ανοίγουν τις πόρτες, και ότι το ίδιο πρέπει να επιδιώξουμε και εμείς. Θα μου πει κάποιος, πιστεύω τάχα ότι ο Αντωνιάδης ήθελε να μειώσει τους Αρμένιους; Ασφαλώς όχι! Απλώς δεν πρόσεξε τα λόγια του! Έλα όμως που εκείνες οι δηλώσεις του προκάλεσαν την άγρια αντίδραση της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος, και πάλι καλά που γλιτώσαμε και νομικά ακόμη μέτρα εναντίον μας από τον αδελφό αρμενικό λαό… Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά, είδαμε το κύρος της ΠΟΕ να βαίνει κατάπατα… Κάτι τέτοια άλλωστε είδε και ο Κώστας Γαβρίδης, που από όλους μας αναγνωρίζεται ως ο ιδανικός αγωνιστής στον ποντιακό χώρο, και τα βρόντηξε μια μέρα κάτω, μεσούσης συνεδριάσεως, και αποχώρησε οργισμένος, παραιτηθείς από το ΔΣ της ΠΟΕ.
Από ένα σημείο και πέρα η ΠΟΕ έχασε την πνευματικότητά της (άλλο μόρφωση και άλλο πνευματικότητα) και θεωρούσε περίπου ψωνισμένους τους διανοούμενους του χώρου, γι’ αυτό κι εκείνοι την μούντζωσαν κανονικά …
Είναι και αυτό μία ακόμη –και ίσως η σπουδαιότερη– αιτία που πάτωσε το κύρος της ΠΟΕ.
Πρόσφατα μάς δόθηκε και άλλη χειροπιαστή απόδειξη της έλλειψης κύρους των ομοσπονδιών μας απέναντι στην πολιτεία. Ως γνωστό η νέα κυβέρνηση, με την ανεξήγητη πρεμούρα που την διακρίνει, εξήγγειλε και τη δημιουργία μιας επιτροπής για την επέτειο των 200 χρόνων της Επανάστασης του ’21, και ο Κ. Μητσοτάκης όρισε την γκλαμουράτη Γιάννα Αγγελοπούλου επικεφαλής αυτής της επιτροπής (χωρίς, ειρήσθω, να ζητήσει τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου θεσμικού φορέα – L’État, c’est moi…) επειδή διατέλεσε και πρόεδρος της επιτροπής οργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Και παρεμπιπτόντως ας κάνω εδώ μια παρέκβαση: Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της σπέκουλας που συντελέστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπό τα όμματα και της αριπρεπούς κ. Γιάννας, αρκεί να πούμε κάτι που ίσως είναι άγνωστο, ότι μέχρι και οι δικαστές «μας», για να δικαιολογήσουν τα 140.000 ευρώ που κατά μέσο όρο τσέπωσαν ο καθένας, ενεργοί και συνταξιούχοι, το 2008, με μια φρικιαστική δικαστική απόφαση του λεγόμενου Μισθοδικείου, την 13/2006, και τους δόθηκαν προσχηματικά ως «έκτακτη παροχή», είπαν, για δικαιολογία, με άλλη δικαστική απόφαση, την 13/2012 του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, ότι αυτά τα χρήματα, τα 140.000 χιλιαρικάκια μέσο όρο στον κάθε δικαστή και συνολικά 830.000.000 ευρώ για τους 6.000 δικαστικούς –και χώρια η αύξηση πάνω από 50% των ήδη παχυλότατων αποδοχών τους!– δόθηκαν σε αυτούς διότι, λέει, κατά το διάστημα 2003 μέχρι το 2007 οι δικαστικοί είχαν «πρόσθετο μεγάλο φόρτο εργασίας» λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων! Τερατοδέστατο ψέμα, όργιο δικαστικής αυθαιρεσίας! Αλλά βέβαια το τρεμαλέο πολιτικό σύστημα της χώρας, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν τολμά να ψάξει τις ευθύνες της δικαστικής συντεχνίας για την κρίση που έπληξε τη χώρα, καίτοι αυτές οι ευθύνες είναι τεράστιες και οι πιο αμαρτωλές…
Κλείνω την παρέκβαση και ρωτώ: Δεν έπρεπε όμως να γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται για τα 200 χρόνια του ’21, να συσταθεί δηλαδή, σε μικρότερη ασφαλώς κλίμακα, κάποια υπό κρατική ευθύνη επιτροπή και για την αποφράδα επέτειο των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού; Και όμως, η μακαριστή κυβέρνηση του Τσίπρα ούτε καν σκέφτηκε το θέμα και ούτε το έθεσε κάποιο από τα άλλα κόμματα. Ούτε η ΠΟΕ διανοήθηκε να θέσει το κράτος ενώπιον της ευθύνης του να τιμήσει εμπρεπόντως, με τη σύσταση και χρηματοδότηση μιας επιτροπής των 100 χρόνων, τη μνήμη των 353.000 θυμάτων της Γενοκτονίας αλλά και τον ξεριζωμό, που ξέβρασε αιματόβρεκτο τον ποντιακό ελληνισμό στα παράλια της μητέρας πατρίδας… Μια τέτοια επιτροπή θα ακουμπούσε ασφαλώς αναγκαστικά και κάποιες ανοιχτές ακόμη πληγές, όπως είναι το θέμα της αντισυνταγματικής και αντεθνικής στέρησης από τους γέρους και τις γριούλες μας από την πρώην ΕΣΣΔ της γλίσχρας σύνταξης των 340 ευρώ, όπως είναι και το θέμα του σφετερισμού από το κράτος-καταπατητή της ανταλλάξιμης περιουσίας και τόσα άλλα θέματα. Η σημερινή διοίκηση της ΠΟΕ είναι ανάξια του αξιώματός της, αφού δεν αξίωσε από το κράτος να προσδώσει, ως εκφραστής του έθνους, στην επέτειο των 100 χρόνων της Γενοκτονίας τη σημασία της μνήμης ιστορικού γεγονότος από εκείνα που συμβαίνουν στη ζωή των εθνών μια φορά στις τρεις χιλιάδες χρόνια, διότι τέτοιο γεγονός ήταν η Γενοκτονία και η καταστροφή του ποντιακού και γενικότερα του μικρασιατικού ελληνισμού. Αρκέστηκε όμως η ΠΟΕ στο γεγονός ότι στη φετινή συγκέντρωση στην πλατεία Αγίας Σοφίας ήταν 300-500 άτομα περισσότερα από άλλες χρονιές…
Τι φτήνια…
Όσο για την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων (ΠΟΠΣ), αυτή ούτε καν την ανόητη συνοδεία του αγήματος για την υποστολή της σημαίας στον Λευκό Πύργο δεν επιχείρησε φέτος στις 19 Μαΐου, όπως έκανε τα τελευταία χρόνια μόνο και μόνο για να διασπάσει και να μειώσει την εκδήλωση της ΠΟΕ στην πλατεία Αγίας Σοφίας…
Αλλά αυτός ο συναγωνισμός αναξιότητας των ομοσπονδιών μας θέτει ξανά και κατά τρόπο οξύτερο και οδυνηρότερο από ποτέ το πρόβλημα της ενότητας, σε καιρό μάλιστα που δεν ξέρουμε σε τι γεωπολιτικές ιστορίες μπορεί να μπλέξει και το Ποντιακό Ζήτημα… Πρέπει να πω ότι οι προσεχείς εκλογές στην ΠΟΕ αν μη τι άλλο δίνουν την ευκαιρία να ειπωθούν, και πρέπει να ειπωθούν κραγόν, ορισμένες αλήθειες. Αν πρόκειται να είναι οι εκλογές αυτές πεδίο ανταγωνισμού φερεφώνων και αχυρανθρώπων, τότε η ΠΟΕ οδεύει στη δύση της… Πρέπει να βάλουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Να συζητήσουμε σοβαρά, προπαντός θαρραλέα, και έχοντας ο καθένας την ευθύνη της γνώμης του. Η δική μου γνώμη για το τι πρέπει να γίνει μετά τις εκλογές, είναι η εξής:
α) Δυστυχώς η ΠΟΕ δεν πέτυχε την ενότητα. Δυστυχώς η ΠΟΠΣ κράτησε την οντότητά της, άσχετα αν πολλοί –μεταξύ των οποίων και εγώ– είμαστε βέβαιοι ότι απλά υπάρχει για να στηρίζει το καθεστώς της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά.
Νομικός τρόπος διάλυσης της ΠΟΠΣ δεν υπάρχει. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι και η ΠΟΠΣ επιχείρησε να αποτρέψει δικαστικά την ίδρυση της ΠΟΕ αλλά έχασε τη δίκη. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η ΠΟΠΣ υπάρχει. Και η ύπαρξη δύο νομικά ισότιμων ομοσπονδιών καταλύει το κύρος αμφοτέρων ενώπιον της πολιτείας και γενικά των Αρχών, που άλλωστε αφορμή γυρεύουν να μας παραγκωνίζουν…
β) Πρέπει λοιπόν η νέα διοίκηση της ΠΟΕ να βάλει ξανά επί τάπητος το θέμα της ενότητας. Η γνώμη μου είναι η εξής: Μέσα στο πρώτο εξάμηνο από τις εκλογές, να υποδειχθεί από επιτροπή νομικών και άλλων παραγόντων –ακόμη και έξω από την ΠΟΕ– ένας νομικά εφικτός και ουσιαστικά αποτελεσματικός σχεδιασμός διάλυσης των ομοσπονδιών και ανασύστασής τους σε μια ενιαία ομοσπονδία με νέα ονομασία. Βέβαια το ορθότερο και το πιο πρακτικό είναι να υπάρξει απλώς συγχώνευση των δύο ομοσπονδιών με απορρόφηση των σωματείων της ΠΟΠΣ (που είναι ασυγκρίτως λιγότερα) από την ΠΟΕ , και όσο για το θέμα της αλλαγής (μάλλον μη αλλαγής) της ονομασίας της ΠΟΕ, αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει κόκκινη γραμμή, αφού οι ονομαστικές αξίες δεν λένε και τίποτα όταν οι πραγματικές καταντούν καϊμέδες (καϊμές λεγεται ο τουρκικός παράς που λόγω υπερπληθωρισμού χάνει την αξία του, όπως δεν αποκλείεται να συμβεί στην Τουρκία του Ερντογάν).
γ) Να απαλειφθεί από το καταστατικό της ΠΟΕ ο όρος ότι σκοπός της Ομοσπονδίας είναι και η αλλαγή του διοικητικού καθεστώτος της Παναγίας Σουμελά. Και που υπάρχει αυτή η πρόβλεψη, τι τ’ όφελος; Είμαι μέλος της επιτροπής της ΠΟΕ για την Παναγία Σουμελά, που προεδρεύεται από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΟΕ. Βεβαιώνω λοιπόν ότι ουδέποτε συνεκλήθη η επιτροπή, ουδέποτε συσκεφθήκαμε τα τελευταία χρόνια… Εγώ πιστεύω ότι ο αγώνας κατά της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά πρέπει να είναι αδιάλλακτος, μέχρις ότου το φασιστικό καθεστώς που εγκατέστησε στο Προσκύνημα στρωθεί κάτω σε μπάζα.
Αλλά αυτό για να γίνει δεν χρειάζεται καταστατική πρόβλεψη – που ορισμένως αποτελεί και άλλοθι για ορισμένους,… ξέρω καλά τι λέω.
δ) Πρέπει λοιπόν το Διοικητικό Συμβούλιο που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές στην ΠΟΕ να έχει μεταβατικό χαρακτήρα, δηλαδή μόλις, συνάρσει της Παναγίας μας, λυθεί το πρόβλημα της ενότητας του χώρου, στενά συνδεδεμένου με το καθεστώς διοίκησης της Παναγίας Σουμελά, να αποχωρήσει και να γίνουν νέες εκλογές. Αυτό μπορεί να γίνει σε μια προοπτική 1-2 χρόνια. Βέβαια υπάρχει περίπτωση, πιθανότατη, να αρνηθεί η ΠΟΠΣ να συντελέσει ουσιαστικά και διαδικαστικά στην υπόθεση της ενότητας. Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να οξυνθεί στο έπακρο ο αγώνας κατά της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά, διότι ασφαλώς από εκεί θα εκπορεύεται αυτή η άρνηση, καθόσον η ΠΟΠΣ δεν μας έδωσε ποτέ δείγματα αυτεξουσιότητας. Αλλά για να είναι αποτελεσματικός αυτός ο αγώνας πρέπει να αναστηλωθεί το κύρος της ΠΟΕ και πρέπει οι διοικούντες να έχουν συνείδηση της αποστολής τους, προπάντων δε συναίσθηση του γεγονότος ότι τα προβλήματα του οργανωμένου ποντιακού χώρου θα τελματώνουν ολοένα περισσότερο και δεν θα λυθούν αν δεν καταλυθεί το φασιστικό –και κάτι χειρότερο– καθεστώς της Παναγίας Σουμελά και της οικογενειοκρατίας που το επέβαλε και το συντηρεί.
Αυτά επί του παρόντος και έπεται συνέχεια. Την οποία μάλιστα συνέχεια θα ευχόμουν να δώσουν άλλοι, για να γίνει μια καρποφόρα συζήτηση.
Γιάννης Αποστολίδης
Πρώην πρόεδρος Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
