Το ημερολόγιο γράφει 15 Δεκεμβρίου 1953 και στη Μητρόπολη Αθηνών πραγματοποιείται δημοσία δαπάνη η κηδεία του Λάμπρου Λαμπριανίδη παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου και άλλων μελών της κυβέρνησης. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Πόντιος πολιτικός και νομικός Σταύρος Νικολαΐδης, εκ μέρους της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών. Μετά το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας η σορός μεταφέρεται σε κλειστό αυτοκίνητο και ξεκινά η νεκρική πομπή, η οποία διέρχεται με κάθε επισημότητα από τους κατάμεστους από κόσμο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.
Ο υπουργός και βουλευτής που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1891, άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή προσβολή στις 13 Δεκεμβρίου 1953, σε ηλικία 62 ετών.
Η καταγωγή της οικογένειας του Λάμπρου Λαμπριανίδη ήταν από τη Σάντα. Απόφοιτος του Φροντιστηρίου της Τραπεζούντας, γράφτηκε στη Νομική της Αθήνας και στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου αναγορεύτηκε αριστούχος διδάκτορας. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, και παράλληλα εργάστηκε στη γραμματεία της ελληνικής πρεσβείας υπό την καθοδήγηση του Ίωνα Δραγούμη.
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού, και μάλιστα τραυματίστηκε. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση κατέφυγε στη Ρουμανία και στη συνέχεια μετακινήθηκε στην Κωνσταντινούπολη δίπλα στον αρμοστή Γεώργιο Κατεχάκη. Διορίστηκε γενικός διευθυντής Πολιτικών Υποθέσεων στην Αδριανούπολη και κατόπιν πολιτικός διοικητής στο Καραγάτς – καθοριστικός θεωρήθηκε τότε ο ρόλος του κατά την εκκένωση της Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα.
Στιγμιότυπο από την κηδεία του Λ. Λαμπριανίδη (πηγή: avarchive.gr)
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή παραιτήθηκε από τη θέση του και πολιτεύτηκε στην επαρχία Δράμας. Από το 1923 μέχρι και το θάνατό του εκλεγόταν ανελλιπώς βουλευτής – το 1926 και το 1936 με το Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου, το 1946 με την Εθνική Πολιτική Ένωση (Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα με επικεφαλής των Γεώργιο Παπανδρέου), το 1950 με το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου, και το 1951 και 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου. Χρημάτισε υφυπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Παπανδρέου που σχηματίστηκε τον Οκτώβριο του 1944, υφυπουργός Στρατιωτικών άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Βενιζέλου που σχηματίστηκε τον Αύγουστο του 1950, ενώ στην κυβέρνηση Παπάγου ήταν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, αξίωμα που είχε και κατά το θάνατό του.
Αρωγός των Ποντίων
Το 1924 ο Λάμπρος Λαμπριανίδης τέθηκε επικεφαλής μικτής επιτροπής που μετέβη στην Τουρκία και μετέφερε στην Ελλάδα περίπου 5.000 παιδιά ποντιακών οικογενειών που έμειναν ορφανά κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Ελευθερία που δημοσίευσε την είδηση του θανάτου του. Τρία χρόνια μετά, το 1927, συντάχθηκε με τον Θεοφύλακτο Θεοφυλάκτου και με τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, και έγινε ένας από τους επιφανείς Ποντίους που δημιούργησαν την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών.
Από τη νεκρολογία της εφ. Ελευθερία
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο βοήθησε το έργο των «Αργοναυτών-Κομνηνών» συμμετέχοντας στην Επιτροπή Αγώνα ως γενικός γραμματέας. Μάλιστα, είναι μεταξύ των προσωπικοτήτων που υπογράφουν την προκήρυξη με την οποία οι Πόντιοι καλούνται να λάβουν μέρος στον πόλεμο. Έργο εκείνης της ειδικής επιτροπής ήταν και η συγκέντρωση εισφορών για τις στρατιωτικές ανάγκες.
Με την ιδιότητα του μέλους της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Λάμπρος Λαμπριανίδης κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήγε στην ανατολική Μακεδονία για την εκκένωση της περιοχής, ενώ στο πλευρό των «Αργοναυτών-Κομνηνών» βρέθηκε και κατά τον Εμφύλιο, μιας και βοήθησε στη δημιουργία των παιδικών κατασκηνώσεων στη Δροσιά Αττικής.