Πυρκαγιές, καταστροφές, συγκρούσεις στο Παρίσι, στα Ηλύσια Πεδία, την πιο λαμπερή λεωφόρο της Ευρώπης, είναι συνταγή για τη μεγαλύτερη δημοσιότητα διεθνώς. Τα «κίτρινα γιλέκα» χωρίς να έχουν ξεσηκώσει ούτε τους φοιτητές ούτε τους εργάτες και ασφαλώς όχι τα κόμματα της Αριστεράς (αλλά ούτε της Δεξιάς), πέτυχαν τη μέγιστη δημοσιότητα σαν να τους συμβούλευαν οι άριστοι επαγγελματίες προβολής και διαφήμισης.
Τα συστημικά ΜΜΕ, όλα ιδιοκτησία των μεγιστάνων του πλούτου στη Γαλλία, έσπευσαν να μιλήσουν για «επανάσταση».
Οι ταραχές επεκτείνονται και η βία του δρόμου εντείνεται, αλλά παρ’ όλα αυτά η περιορισμένη συμμετοχή στις διαδηλώσεις και η ανυπαρξία κάποιου στοιχειώδους «επαναστατικού» προγράμματος δεν συνηγορούν στο να ανακηρυχθούν τα «κίτρινα γιλέκα» σε επαναστάτες της σύγχρονης εποχής. Εκτός αν η επιλογή να χαρακτηριστεί η παρουσία του κινήματος από μια χρωματιστή ομοιομορφία θέλει να επισημάνει απειλητικά στην ηγεσία της Γαλλίας τις «έγχρωμες επαναστάσεις» και να φορτίσει αναλόγως τη μνήμη των λαϊκών στρωμάτων.
Πράγματι, κανένας παρατηρητής δεν μπορεί να έχει πλήρη εικόνα χωρίς να συσχετίσει τα συμβάντα στη Γαλλία με τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Και φυσικά να αφήσει ασχολίαστη την επιλογή να χαρακτηριστούν οι δρώντες από το χρώμα της φορεσιάς και όχι από το πρόγραμμά τους. Π.χ. στην Ιταλία κάπως έτσι, ασύντακτα, ξεκίνησε το κόμμα των 5 Αστέρων που σήμερα συγκυβερνά με την (θεωρούμενη) ακροδεξιά Λέγκα. Κάπως έτσι επίσης ξεκίνησαν δυναμικές (αλλά όχι ασυντόνιστες) μειοψηφίες στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στην Αίγυπτο. Σε όλες τις περιπτώσεις το ελάχιστο αποτέλεσμα ήταν η ανατροπή των κυβερνήσεων ή και των καθεστώτων, και ειδικά στη Συρία η αρχική εξέγερση μερικών ομάδων κατά του Άσαντ εξελίχθηκε σε κανονικό μακρόχρονο πόλεμο.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το τέλος του Μακρόν είναι για αύριο. Θα μπορούσε το κίνημα, ασυντόνιστο, να ξεθυμάνει. Θα μπορούσε να αποτελεί μια προειδοποίηση αντιληπτή μόνο στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ – αυτό θα το δούμε. Αλλά μια προσπάθεια εκλογίκευσης δεν μπορεί να παραβλέψει τρία δεδομένα στο διεθνές σκηνικό: Πρώτον, Μακρόν και Μέρκελ υποστηρίζουν πλέον ανοιχτά τη δημιουργία ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Στρατού, στρέφονται δηλαδή αναφανδόν κατά του ασφυκτικού εναγκαλισμού της ΕΕ από τις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ.
Την ώρα που ο Τραμπ δίνει απεγνωσμένη μάχη κατά της Κίνας και της Ρωσίας για να κρατήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Δεύτερον: Αν ο Μακρόν έχει δύσκολη ζωή από τις διαδηλώσεις, η Μέρκελ κινδύνευσε από βλάβη στο αεροσκάφος της, κάτι που αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας δεδομένων των ελέγχων στο αεροσκάφος του κάθε ηγέτη της περιωπής της Γερμανίδας καγκελαρίου. Αν αποκλειστεί, λογικά, η αβλεψία και το «κακό μάτι», μένει η υποψία «ηλεκτρονικής παρεμβολής»… Αυτό παραπέμπει, θα πουν, σε θεωρία συνωμοσίας, αλλά: Τρίτον, ο Ερντογάν αρνήθηκε να αγγίξει οποιοδήποτε έδεσμα κατά τη σύσκεψη των 20 πλουσιότερων χωρών στο Μπουένος Άιρες (όπου πήγαινε η Μέρκελ), από φόβο ότι μπορεί να τον δηλητηριάσουν.
Όποιος θεωρήσει «θεωρία συνομωσίας» το ξαφνικό ελάττωμα στο αεροσκάφος και τις αιφνίδιες διαδηλώσεις κατά του Μακρόν, σκοντάφτει στο γεγονός ότι ένας από τους συνδαιτυμόνες των 20 ηγετών θεωρεί πιθανούς δολοφόνους κάποιους από τους άλλους 19. Στο τέλος-τέλος ένα πραξικόπημα δεν είναι περισσότερο λογικό από την απόπειρα δολοφονίας ενός ηγέτη, όταν υπάρχουν τόσα προηγούμενα και από τις δυο περιπτώσεις ανατροπής. Όπως άλλωστε στη συνήθη πρακτική ανατροπής είναι και η υποκίνηση μαζών με πρόσχημα την εκδίωξη ενός «τύραννου», τη βελτίωση των όρων ζωής των εργαζομένων, κτλ., κτλ.
Προϋπόθεση της κινητοποίησης των μαζών είναι τρεις τουλάχιστον συνθήκες: Πρώτον να έχουν πραγματικό (και όχι πλασματικό) πρόβλημα οι μάζες. Δεύτερον, τα κόμματα που θεωρητικά θα όφειλαν να υπερασπίζονται τον κόσμο να αδρανούν – όπως συμβαίνει σήμερα με τα κόμματα της Αριστεράς. Τρίτον, η κυβέρνηση να πιαστεί στον ύπνο έτσι ώστε οι αντιδράσεις της να είναι βίαιες και σπασμωδικές. Με αποτέλεσμα την όξυνση.
Στη Γαλλία εκπληρώνονται και οι τρεις προϋποθέσεις, με τον Μακρόν να αναδεικνύεται σε προφανώς ανίκανο πρόεδρο. Με τη δημοτικότητά του να βυθίζεται στο 26%.
Η παραίτηση Μακρόν δεν φαίνεται επικείμενη, και παραίτηση του προέδρου (τότε του Ντε Γκολ) δεν πέτυχε ούτε ο Μάης του ’68 με το σύνθημα «δέκα χρόνια, φτάνει». Ωστόσο το άμεσο πρόβλημα φτώχειας για μια μερίδα Γάλλων είναι υπαρκτό και επερχόμενο για ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό εργαζόμενων. Η Ιταλία είναι δίπλα και οι Γάλλοι βλέπουν και έχουν πείρα και ευαισθησία στα κοινωνικά ζητήματα. Οι Γερμανοί ως συνήθως είναι «τυφλοί τα τ’ ώτα, τόν τε νουν, τα τ’ όμματα». Δεν ξέρουν ότι μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα;
Απόστολος Αποστολόπουλος
