Δύο γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες μάς προσγειώνουν από τις ψευδαισθήσεις μας περί της σημαντικότητας και σπουδαιότητάς μας. Καλόν είναι να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και πώς πορευόμαστε. Μήπως και καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι. Αν και αυτό είναι μάλλον απίθανο…
Το ένα είναι η είδηση ότι ο Αμερικανός πρέσβης επιτίμησε τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Αλεξανδρούπολης γιατί «αδελφοποίησε» το επιμελητήριο με το αντίστοιχο της Συμφερούπολης (Κριμαία). ,
Ο πρόεδρος ζήτησε συγνώμη και ο πρέσβης εξέφρασε την ευχαρίστησή του. Ελλάδα του 1950!
Το δεύτερο είναι ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες αποτέλεσαν αντικείμενο παιδιάς του εταίρου της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό Χορστ Ζέεχοφερ, ηγέτη του κόμματος CSU της Βαυαρίας. Είπε σε προεκλογική ομιλία του πως οι Βαυαροί κυβέρνησαν για λίγο την Ελλάδα, υπονοώντας πως καλό θα ήταν να την κυβερνούν εσαεί.
Δεν ξέρω αν τις προσβολές αυτές θα τις αποδέχονταν άλλοι λαοί (π.χ. Τούρκοι), αλλά στη δική μας κοινωνία και σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο περνούν χωρίς καμιά αντίδραση. Από τότε που απλώσαμε την χείρα προς βοήθειαν, τα αντανακλαστικά μας χαλάρωσαν. Και όποτε ενεργοποιούνται, παρεμβαίνουν διάφοροι εγκάθετοι να μας ανακαλέσουν στην τάξη.
Κακά τα ψέματα, εκεί που φτάσαμε ή θα δεχόμασταν μια αξιοπρεπή πολιτική που ενδεχομένως να μας οδηγούσε εκτός ΕΕ ή θα μέναμε, όπως και έγινε, και θα υφιστάμεθα συνεχείς ταπεινώσεις.
Το κακό είναι ότι τη νοοτροπία του κλέφτη δεν την έχουμε εγκαταλείψει. Μας εγκαλούν, τώρα, ότι η Ευρώπη και τα επιμέρους κράτη της έδωσαν κονδύλια για τη διαχείριση του Προσφυγικού χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη, με το ύψος των κονδυλίων, αντιμετώπιση του προβλήματος. Τι έγιναν τα χρήματα; Δεν μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ότι φαγώθηκαν στα πολιτικά γραφεία, δεν μπορεί όμως και να το αποκλείσει. Είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στον δημόσιο βίο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρενέβη η εισαγγελία αλλά να δούμε αν και πού θα καταλήξει. Σίγουρα, όμως, τα κονδύλια αυτά δόθηκαν σε ημετέρους και ΜΚΟ και κατασπαταλήθηκαν. Οι δήθεν εθελοντές και διάφορες αριστερές συλλογικότητες μπροστά στο χρήμα μεταλλάσσονται στους χειρότερους καταχραστές.
Βεβαίως ο ευρωπαϊκός Τύπος, με αφορμή τις οικονομικές καταχρήσεις και τη δουλική συμπεριφορά αξιωματούχων και οργανισμών, με τα δημοσιεύματά του ξευτελίζει τη χώρα και το λαό της. Και έτσι ο κάθε Ζέεχοφερ νομιμοποιείται να μιλά με αυτήν την περιφρόνηση για την Ελλάδα και τους Έλληνες χωρίς να μπορεί να αντιδράσει κανείς.
Ποιος; Ένας Γερμανός, το έθνος του οποίου αιματοκύλισε δύο φορές την Ευρώπη! Τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας είναι ακόμη νωπά στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Μια Ευρώπη, σήμερα, την οποία κατάκτησαν οικονομικά, μετέτρεψαν όπως ήθελαν με την εξώθηση της Βρετανίας εκτός των διαδικασιών «ενοποίησής» της και με μια συρόμενη Γαλλία με ηγεσία ανάξια του εκτοπίσματος των μεταπολεμικών πολιτικών ηγετών της.
Αυτή η Ευρώπη αμφισβητείται και δεν είναι δελεαστική. Αμφισβητήθηκε από τη Βρετανία με το Brexit, αμφισβητήθηκε από τη δειλή Ελλάδα η οποία υπαναχώρησε, αμφισβητείται σήμερα από την Ιταλία, αμφισβητήθηκε και από τα Σκόπια.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που έχουν ανάγκη οι λαοί της. Αυτή η Ευρώπη δεν οδηγεί πουθενά, και ο διαχωρισμός της σε Ανατολική και Δυτική θα αντικαταστήσει το διαχωρισμό σε Βόρεια και Νότια.
Ας μην σπεύσουν οι δήθεν προοδευτικοί να μιλήσουν για ακροδεξιά στροφή και εθνικισμούς. Σε κρίσιμες στιγμές λειτουργεί στους λαούς το αίσθημα αυτοσυντήρησης. Εδώ βρισκόμαστε. Ολόκληροι λαοί και κοινωνικές κατηγορίες απειλούνται με αφανισμό. Και οι διανοούμενοι που όφειλαν να αναδείξουν αυτόν τον κίνδυνο και να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής του, αν δεν έχουν αποστατήσει στους κόλπους των ισχυρών, σιωπούν.
Οι κοινωνίες έχουν αφεθεί στα χέρια των πολιτικών χωρίς να μπορούν και οι ίδιες να παρέμβουν. Ολιγομελείς, ιδεοληπτικές ομάδες που αισθάνονται, αυτάρεσκα, πρωτοπορίες, κατευθύνουν τις τύχες τους.
Αλλά η έκρηξη δεν θα αργήσει.
Την κατάσταση επιδεινώνει το Μεταναστατευτικό. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που το αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι τραγικός.
Οι μετανάστες πρέπει να τύχουν ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αλλά και οι ίδιοι να σεβαστούν τον τρόπο ζωής των κοινωνιών στις οποίες καταφεύγουν. Να ενταχθούν στις λειτουργίες των κοινωνιών αυτών. Όχι να προσπαθήσουν να επιβάλλουν ξένα και αναχρονιστικά –για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό– πρότυπα.
Όχι στη φαλλοκρατία τους και την αντιμετώπιση της γυναίκας περιφρονητικά. Όχι στις ολοκληρωτικές αντιλήψεις που τους επέβαλαν ως πολιτική συνείδηση τα καθεστώτα στα οποία μεγάλωσαν. Και, φυσικά, δεν θα επιβάλλουν τις θρησκευτικές φαντασιώσεις και ιδεοληψίες τους ως τρόπο ζωής των Δυτικών κοινωνιών. Η φιλελεύθερη δημοκρατία απειλείται από αυτές τις συμπεριφορές.
Δεν με πολυαπασχολεί το θρησκευτικό φαινόμενο, αλλά η θρησκεία είναι μέρος του πολιτισμού και των παραδόσεων ενός λαού. Θα το σεβαστούν εκεί που πάνε. Αν δεν τους αρέσει ας επιστρέψουν στα γνώριμα εδάφη τους. Το φαινόμενο με τους μετανάστες και το Σταυρό στη Λέσβο πρέπει να καταδικαστεί. Σεβασμός στις μεταφυσικές ανάγκες των μεταναστών, αλλά και σεβασμός στις ίδιες ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών.
Η Ελλάδα δεν είναι κομματικό παραμάγαζο του Τσίπρα και των συντρόφων του. Ούτε χώρος ασκήσεων των ιδεοληψιών των αποδομιστών.
Η ανεκτικότητα είναι σήμερα επιβεβλημένη ως αρετή. Αλλά υπάρχουν και όρια. Αν θέλουμε να ζούμε σε μια ανεκτική φιλελεύθερη και δίκαιη κοινωνία.
