Παρά την αποτυχία των συνομιλιών που διήρκησαν σαράντα τέσσερα χρόνια και η Τουρκία δεν έκανε καμιά υποχώρηση, και παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα δεν άλλαξαν, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καλόπιστα υποστηρίζουν με επιμονή ότι η μόνη λύση του Κυπριακού μπορεί να γίνει με συνομιλίες με την Τουρκία.
Δεν ξέρω πώς την ερμηνεύουν τη «λύση» και τι νομίζουν ότι θα πάρουμε από την Τουρκία από τις προτεινόμενες συνομιλίες έστω και με την παρουσία του εκπροσώπου του ΟΗΕ.
Τι θετικό προσέφεραν οι υπηρεσίες του ΟΗΕ τόσα χρόνια που υπήρξαν συνομιλίες; Τι προσέφερε ο Ντεσότο; Τι προσέφερε ο Έσπεν Άιντε ή έστω ο Γκουτέρες; Τι διαβεβαιώσεις μας έδωσαν ότι θα προσφέρουν τώρα ή τι ψευδαισθήσεις έχουμε ότι θα μας προσφέρουν;
Η Κύπρος είναι από τις λίγες περιπτώσεις παγκοσμίως που στον 21ο αιώνα είναι σχεδόν η μισή υπό κατοχή με κλειστές πόλεις, συνεχείς κλοπές και λεηλασίες και απαγόρευση επιστροφής χιλιάδων κατοίκων στα σπίτια τους, ενώ βρίσκεται στον κύκλο της ευρωπαϊκής οικογένειας. Καμιά χώρα και κανένας διεθνής οργανισμός δεν μεσολάβησε να διώξει τους βάρβαρους Τούρκους από τη γη μας.
Πολλοί αντιλήφθηκαν ότι ο ΟΗΕ είναι μια αυταπάτη και άρχισαν να επενδύουν τις ελπίδες τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προχθές ακόμη, όμως, τους ξύπνησε από τον λήθαργό τους ο κ. Jean-Claude Juncker (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), αντιδρώντας στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που καλούσε την επιστροφή της Αμμοχώστου, λέγοντας ότι αυτή δεν θα επιστραφεί με ψηφίσματα του κοινοβουλίου αλλά με διαπραγματεύσεις. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλει να πει είναι ότι θα πρέπει να δείτε τους Τούρκους τους καλόπιστους που θα σας την δώσουν αν τους δώσετε και εσείς και άλλα από ό,τι τους δώσατε ώς τώρα. Δεν μπορεί να εννοεί τίποτα άλλο ο κ. Juncker, τον οποίο κάποτε τον είχαμε ψηλά και τώρα κατέβηκε στο επίπεδό του.
Το θλιβερό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι μορφωμένοι, που ασχολήθηκαν με το Κυπριακό, που διακηρύττουν Urbi et Orbi στην τηλεόραση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τις συνομιλίες. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο νομικός κ. Πολυβίου, ο οποίος στηρίζει αυτή την πολιτική με συνέπεια, παρά τις αντιθέσεις που προβάλλονται από την άλλη πλευρά και τους κινδύνους να δώσουμε και άλλα. Αναφέρθηκα στο παρελθόν στον κ. Πολυβίου και επέκρινα την άποψή του απαντώντας κάθε επιχείρημά του. Αυτή την άποψη την εξέφρασε το 2010, που είχε ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει 36 χρόνια.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια πάλι δεν είδαμε πρόοδο. Μάλιστα πιστεύει ότι θα φύγει και ο τουρκικός στρατός με τις συνομιλίες.
Επιμένει στην άποψή του ο κ. Πολυβίου και ελπίζω όχι και ο Πρόεδρος. Για τον Πρόεδρο και τον κίνδυνο να συνεχίσει την αποτυχημένη πολιτική του, έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο ο διακεκριμένος δημοσιογράφος κ. Ιγνατίου, εξηγώντας ότι τέλος πάντων ας αντιληφθεί ο Πρόεδρος ότι η πολιτική του ήταν λανθασμένη. Και προσθέτω, δηλαδή, θα πρέπει να γίνει λύση τουρκικών προδιαγραφών για να λέμε ότι λύσαμε το πρόβλημα; Μα το «λύνουμε» έτσι; Ή διαμελίζουμε το νησί μας νομικώς και μονίμως;
Εγώ πιστεύω ότι το Κυπριακό είναι εξόχως εθνικό θέμα, που χρειάζεται γνήσιο εθνικό φρόνημα, που δεν επιτρέπει υποταγή σε βαρβάρους. Δυστυχώς όμως το «εθνικό φρόνημα» είναι όρος που οι οπαδοί των συνομιλιών διαστρεβλώνουν και τον ονομάζουν εθνικισμό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι διαμελισμός είναι η νομιμοποίηση δύο ξεχωριστών χώρων, κάτι που επιδιώκει η Τουρκία για να κατεβάσει κι άλλο στρατό και να προχωρήσει στα ενδότερα εδάφη με την κατάλληλη ευκαιρία σύμφωνα με την πολιτική της.
Θα καταλήξω απλώς με το τι τόνισε ο κ. Pfirter (σύμβουλος στο σχέδιο ΑΝΑΝ) που έχει ως εξής: «Οποτεδήποτε ο γεωγραφικός διαχωρισμός δύο ξεχωριστών εθνικών ομάδων συνέβη, οι ζωές των θυμάτων κατεστράφησαν σε ουσιαστικό βαθμό και μόνο τα παιδιά τους ή άλλοι απόγονοί τους μπόρεσαν λίγο πολύ να αναπτύξουν ρίζες κάπου αλλού. Κάτω από ομαλές συνθήκες φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατο να βρεθεί ένα νόμιμο δημόσιο συμφέρον που θα ήταν αρκετά ισχυρό για να δικαιολογήσει μια τέτοια δραστική επέμβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα».
- Πηγή: philenews.com / Λουκής Γ. Λουκαΐδης.
