Η βία δεν έχει ιδεολογίες. Αντιθέτως, η ύπαρξη των ιδεολογιών και της πολιτικής κατηγοριοποίησης (δεξιός, αριστερός, κτλ.) είναι που γεννάει τη βία. Οι ιδεολογίες είναι αυτές που καταστρέφουν αυτοκίνητα και καίνε κτήρια σε «ειρηνικές» πορείες, όπως οι ιδεολογίες είναι αυτές που επιτίθενται και προπηλακίζουν πολιτικούς και ανθρώπους.
Είναι αλήθεια πως ο δήμαρχος από τη Θεσσαλονίκη είναι ένα απαράδεκτο πολιτικό ον. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να εκφράζει τους πολίτες και όχι να τους λοιδορεί και να ξαπλώνει στο ίδιο κρεβάτι με αυτούς που μας επιβουλεύονται.
Πράγματι ο εν λόγω δεν κάνει για πολιτικός, πράγματι δεν εκπροσωπεί τους πολίτες, πράγματι υποστηρίζει την ατζέντα των αντιπάλων της χώρας μας και πράγματι δεν σέβεται τις ευαισθησίες μας, και ίσως και να μας μισεί. Ωστόσο όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Η χώρα μας είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας, της ισηγορίας και της ελευθερίας λόγου και έκφρασης. Η Ελλάδα υπήρξε η πολιτιστική Μέκκα του διαλόγου και του δικαιώματος στην προσωπική βούληση και γνώμη. Φανταστείτε ότι στην αθηναϊκή δημοκρατία δεν υπήρχαν κόμματα, και συνεπώς η έκφραση της άποψης του καθενός θεωρείτο ιερή και προστατευόμενη.
Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία για τη βία. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα για την ανθρωποφαγία, τη φίμωση, την επίθεση και την τρομοκρατία. Ο καθένας μπορεί να εκφράζεται και να λέει ό,τι θέλει άφοβα και ελεύθερα. Και πρέπει μάλιστα να προστατεύεται καθώς το κάνει. Πρέπει να προστατεύεται καθώς εκφράζει την αντίθεσή του, καθώς μας επιτίθεται λεκτικά, ή καθώς μας μειώνει και μας υπονομεύει. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση και πυλώνα δημοκρατίας. Αντίστοιχη με το σεβασμό στην ακεραιότητα, την ασφάλεια και τη ζωή του άλλου. Η οπισθοδρόμηση αυτής της επίθεσης και ο σκοταδισμός που εκπέμπει πλήττουν την κοινωνία μας ανεπανόρθωτα. Αυτές οι εικόνες ντροπής εκθέτουν πρώτα από όλα το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς που δήθεν καταδίκασαν το συμβάν, ενώ είναι οι εξ ορισμού ηθικοί αυτουργοί του. Να λείπουν οι τσάμπα καταδίκες τους για την κατάντια της χώρας. Δεν θα τους επιτρέψουμε να μας μεταμορφώσουν σε μια κοινωνία η οποία λιντσάρει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Όπου η χειροδικία αποτελεί νόρμα και «δίκαιο ξέσπασμα» κατά του κατεστημένου. Αυτό το οποίο βιώσαμε ήταν πολιτικός και ηθικός εκμαυλισμός. Μια εκφυλιστική και αταβιστική βαρβαρότητα προς μια ελλοχεύουσα κοινωνία των σπηλαίων. Και πρέπει να σταματήσει εδώ. Όχι από τους πολιτικούς ιθύνοντες βέβαια, αλλά από την υγιή κοινωνία των πολιτών.
Από εμάς που νοιαζόμαστε για τη διαφορετικότητα, την ελευθερία έκφρασης και πνεύματος. Από εμάς που πρεσβεύουμε ειρήνη και δημοκρατία.
Σε μια δημοκρατική χώρα, οι δημαρχαίοι του «επιπέδου» του εν λόγω θα δεχόντουσαν διαχρονικό «μαύρο» στις εκλογικές διαδικασίες, ενώ παράλληλα ο ίδιος και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι, βοηθοί και ομοϊδεάτες δεν θα δεχόντουσαν προσκλήσεις σε σοβαρές εκδηλώσεις και ομιλίες στην πόλη. Ταυτόχρονα, κανείς δεν θα αγόραζε ούτε τα προϊόντα τους για να μην υποστηριχθούν οι επιχειρηματικές δραστηριότητες αήθων, άξεστων και μισόδημων προσώπων. Άλλωστε, σε μια δημοκρατία οι επιλογές θα ήταν και η δύναμη μας.
Η Ελλάδα όμως δεν είναι μια δημοκρατική χώρα. Το πολιτικό μας σύστημα ελέγχεται από μια κλειστή καμόρα ολιγαρχών του πολιτικού και ηθικού επιπέδου του δημάρχου από τη Θεσσαλονίκη. Όσο και αν πουλάνε το παραμύθι της αστικής ευγένειας ή των κοινωνικών και ανθρώπινων ευαισθησιών, όλοι τους, μα όλοι τους, απεχθάνονται τους πολίτες και τα δικαιώματά μας και θεωρούν εαυτούς αποκλειστικά ικανούς για να κυβερνήσουν και να αποφασίσουν για την πορεία της χώρας. Οι ολιγάρχες έχουν καταντήσει τον πολίτη πολιτικό όμηρο της διαφθοράς και της διαπλοκής τους. Τον έχουν επίσης αποκλείσει θεσμικά, έτσι ώστε να μην μπορεί ποτέ να εκφράσει την πολιτική του βούληση. Να μην δικαιούται να αναδείξει αυτούς που πραγματικά επιθυμεί, απομακρύνοντας ταυτόχρονα από την εξουσία με δημοκρατικό τρόπο όσους αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς και εναντίον μας. Μπορεί να είμαστε πολιτικά δέσμιοι στην ίδια μας τη χώρα, ωστόσο η απελευθέρωση βρίσκεται στην ευγενή συμμετοχή και τη δημοκρατική μας ευαισθητοποίηση. Στην αποδοχή, την ανεκτικότητα, τον διάλογο και την επικράτηση της λογικής.
Τα φαινόμενα της απαράδεκτης βίας θα εκλείψουν όταν ξαναφτιάξουμε τη δημοκρατία μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως οι εκλογές αποτελούν απλή επικύρωση των προεπιλεγμένων και ίδιων κάθε φορά προσώπων και πως χρειαζόμαστε πραγματική και άμεση συμμετοχή στα κοινά. Όταν απαιτήσουμε τη φωνή και τη δύναμη που από το ’75 οι πολιτικοί κηφήνες, εθνάρχες και καταληψίες του τόπου μας στέρησαν. Όταν κερδίσουμε πολιτικά και κάνουμε τα αυτονόητα πράξη.
Σταύρος Καλεντερίδης
