Το Συριακό φτάνει στο τέλος του. Με τον έλεγχο της ανατολικής Γούτα από τις συριακές δυνάμεις, ελάχιστα είναι τα σημεία που ελέγχονται από τους αντικαθεστωτικούς ή το Ισλαμικό Κράτος. Πρέπει να γίνει η μοιρασιά. Τι θα πάρει και ποιος; Στους δύο βασικούς παίκτες, ΗΠΑ και Ρωσία, προστέθηκαν και δευτερεύοντες, η Τουρκία, το Ιράν αλλά και το Ισραήλ. Η εικόνα που υπάρχει αυτή τη στιγμή βγάζει χαμένους ΗΠΑ και Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ ελέγχουν, μέσω των Κούρδων, κρίσιμες περιοχές ανατολικά της χώρας που διαθέτουν υδρογονάνθρακες ενώ μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως βάσεις, αν και ήδη έχουν βάσεις σε ορισμένες από αυτές τις περιοχές. Δεν αρκεί, όμως, αυτό. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ θελήσουν να αποχωρήσουν από την περιοχή, θα πρέπει να διασφαλίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ, η παρουσία του οποίου ταυτίζεται με τα αμερικανικά συμφέροντα αλλά και το λόμπι του οποίου στις ΗΠΑ ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις της υπερδύναμης.
Η ύπαρξη του Ισραήλ δεν μπορεί να διασφαλιστεί με τα σημερινά κέρδη στην περιοχή.
Όλοι οι γεωπολιτικοί αναλυτές συγκλίνουν στην άποψη ότι το Ισραήλ χρειάζεται γεωστρατηγικό βάθος για να μπορέσει να επιβιώσει. Το βάθος αυτό δυτικά το παραχωρεί η Ελλάδα. Η προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ έχει γι’ αυτό στρατηγικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι ευκαιριακή. Δεν αρκεί, όμως, το δυτικό βάθος. Χρειάζεται και ανατολικό. Η μόνη δυνατότητα για να το αποκτήσει το Ισραήλ είναι η δημιουργία μιας κουρδικής υπόστασης με κρατικά χαρακτηριστικά.
Η παρούσα κατάσταση δεν εξυπηρετεί. Ο λεγόμενος κουρδικός διάδρομος διεκόπη με τις δύο επιχειρήσεις της Τουρκίας (Ασπίδα του Ευφράτη και Κλάδος Ελαίας). Κουρδική υπόσταση που δεν θα βγαίνει στη θάλασσα δεν είναι βιώσιμη. Εκτίμησή μας είναι ότι κουρδική υπόσταση θα δημιουργηθεί και θα βγει στη Μεσόγειο.
Τούρκοι στρατιώτες στη Συρία (φωτ.: EPA / Sedat Suna)
Η Ρωσία, αντιθέτως, είναι αρκετά ικανοποιημένη με όσα το καθεστώς Άσαντ κατέχει αυτήν τη στιγμή. Είναι αρκετά, αλλά, όχι πλήρως ικανοποιημένη. Για παράδειγμα, θα ήθελε το Αφρίν στα χέρια του καθεστώτος. Για αυτό και πριν από δύο ημέρες ο Ρώσος ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ ζήτησε δημοσίως από την Τουρκία να παραδώσει το Αφρίν στις συριακές δυνάμεις, προκαλώντας την άμεση αντίδραση του Ερντογάν.
ΗΠΑ-Ισραήλ χρειάζονταν μια αφορμή για την επίθεση
Καθώς, λοιπόν, μπαίνουμε στην τελική ευθεία και οι Αμερικανοί και το Ισραήλ δεν είναι ικανοποιημένοι από τις εξελίξεις και τα ελεγχόμενα από αυτούς εδάφη, θα πρέπει να ανατρέψουν την υφιστάμενη κατάσταση. Και η ανατροπή αυτή δεν μπορεί, πλέον, να γίνει διαφορετικά παρά με στρατιωτικά μέσα. Για να παρέμβουν, όμως, χρειαζόταν μια αφορμή. Και η αφορμή δόθηκε. Ο βομβαρδισμός με χημικά.
Εδώ, πλέον, στη λάσπη που δημιουργήθηκε, μιλάνε τα βουβάλια. Οπότε τα βατράχια, τύπου Ερντογάν και Τουρκίας, σιωπούν, αν δεν την πληρώσουν.
Η Αμερική τις τελευταίες ημέρες έστειλε ένα μήνυμα στη Ρωσία. «Ή θα συνεννοηθούμε στη μοιρασιά, ή θα αρχίσουμε πόλεμο». Και, σε συνεργασία και με το Ισραήλ, ο συσχετισμός γέρνει προς τις ΗΠΑ. Η Μόσχα έλαβε το μήνυμα και από τις αντιδράσεις φάνηκε ότι ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει. Εάν υπάρξει αποκλιμάκωση της έντασης, θα σημάνει συμφωνία μεταξύ των δύο μεγάλων. Εάν κλιμακωθεί η αντιπαράθεση, σημαίνει ότι δεν έχουν καταλήξει, ακόμη, σε συμφωνία.
Η αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ είναι στρατηγικής σημασίας για την Ουάσιγκτον (φωτ.: EPA / Valdrin Hxemaj)
Προσέξτε τη σημερινή αλλαγή του Ερντογάν που δήλωσε ότι: «Η Τουρκία θα επιδιώξει καλές σχέσεις με τη Ρωσία, το Ιράν και τις ΗΠΑ». Άρχισε να βάζει στο κάδρο και τις ΗΠΑ. Στις οποίες, μέχρι προσφάτως, αναφερόταν με έντονο τρόπο. Ο Ερντογάν έχει αντιληφθεί ότι οι εξελίξεις θα είναι αρνητικές γι αυτόν. Από τη διαπίστωση αυτή προέρχονται και οι νευρικές αντιδράσεις του. Αλλά, τα πράγματα έφθασαν σε κρίσιμο σημείο και δεν μπορεί να «παίζει» άλλο.
Η νευρικότητά του, δε, με την Ελλάδα, προέρχεται από το γεγονός ότι η παλιά προνομιακή σχέση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ έπαψε να υφίσταται.
Με την πολιτική του εξώθησε την Ουάσιγκτον να αναζητήσει άλλη βάση για να καλύψει το κενό του Ιντσιρλίκ. Θα δούμε τις επόμενες ημέρες σχετικές πληροφορίες για τη μεταφορά δραστηριοτήτων της αμερικανικής αυτής βάσης, ακόμη και σε ελληνικές περιοχές.
Εν κατακλείδι: αποκλιμάκωση της έντασης – την οποία ευχόμαστε– σημαίνει ότι ΗΠΑ και Ρωσία έχουν βρει κοινό τόπο συνεννόησης. Κλιμάκωση σημαίνει πως γίνονται προσπάθειες να τα βρουν.
