Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή τα τεκταινόμενα στο χώρο του ποδοσφαίρου, επιχειρήθηκε να προβληθεί στην επικαιρότητα έστω και κεκαλυμμένα, ο κίνδυνος δήθεν αναβίωσης του εθνικού διχασμού. Η ώριμη στάση όμως των Ελλήνων πολιτών, τόσο απέναντι στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων –όπου όλες οι απόψεις προέβαλαν πρωτίστως το εθνικό συμφέρον και όχι την υπεροχή στη διαφορετική προσέγγιση–, όσο και η ομοθυμία του λαού μας ενάντια στις τουρκικές διεκδικήσεις, αποδεικνύουν πως η κοινωνία μας, δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο να διολισθήσει στις καταστροφικές λογικές του παρελθόντος.
Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ κάθε κίνηση αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους, πρέπει να πατάσσεται, ώστε να διατηρηθεί η παραμονή τους στην πολιτική και οικονομική εξουσία, ανεξάρτητα από την γενική πορεία της χώρας.
Το συντηρητικό και συγκεντρωτικό μοντέλο ανάπτυξης της μετεμφυλιακής Ελλάδας συγκέντρωσε στην πρωτεύουσα το μισό πληθυσμό της χώρας και το σύνολο των εξουσιών της, επιτείνοντας έτσι τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τη δυσκινησία του κράτους. Για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον ετεροβαρή άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, έχει μικρότερη εθνική σημασία. Ακόμα και στη Θεσσαλονίκη τα πολυδιαφημιζόμενα έργα δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και η προοπτική της οικονομικής διείσδυσης και της οικονομικής ενσωμάτωσης των Βαλκανίων, εξελίχθηκε από όνειρο σε εφιάλτη. Η πόλη αντί να γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων κατάντησε επαρχία του νότου.
Οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές οδήγησαν το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων της βόρειας Ελλάδας στις γειτονικές χώρες.
Σήμερα με εξωτερικό χρέος 179%, με συρρικνούμενο ΑΕΠ, χωρίς δημόσια περιουσία, με πουλημένες τις τράπεζες, με χαμηλή ανταγωνιστικότητα, και με τα εξωτερικά θέματα στο κόκκινο, το πολιτικό κέντρο μοιάζει να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, δείχνει να μην έχει αντιληφθεί τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία της χώρας. Μετά από 8 χρόνια χρεοκοπίας δεν έχει εκπονηθεί κανένα εθνικό πρόγραμμα οικονομικής ανασύνταξης. Το αίτημα για καθολικό έλεγχο του πόθεν έσχες ελάχιστα υλοποιήθηκε, το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε και χρήματα δεν εισέρευσαν στα δημόσια οικονομικά.
Διαφαίνεται η παγίωση μιας μεταμνημονιακής κατάστασης παραλλαγμένης σε επιτροπεία, με το 1/3 του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν τον τόπο και αντικαθίστανται από χαμηλού επιπέδου μετανάστες, με το πολιτικό σύστημα να αδιαφορεί ή ίσως να επιχαίρει αφού το φαινόμενο αυτό λειτουργεί και ως βαλβίδα εκτόνωσης των κοινωνικών και πολιτικών αντιδράσεων, κάτι που παρατηρήθηκε και στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.
Οι ακριτικές περιοχές πλήττονται οικονομικά
Οι ακριτικές περιοχές έχουν αποψιλωθεί οικονομικά και έχουν αφυδατωθεί οικονομικά. Με την τουρκική επιθετικότητα σε έξαρση, το κραυγαλέο ύφος του Σουλτάνου δεν ακούγεται και τόσο φαιδρό. Τα νησιά αποικίζονται με πληθυσμούς που θα αποτελέσουν μουσουλμανικές μειονότητες στο μέλλον. Η χώρα έχει μπει σε φάση ραγδαίας πληθυσμιακής συρρίκνωσης, κατέχοντας δυστυχώς και τον δεύτερο υψηλότερο δείκτη γήρανσης στην Ευρώπη. Ο τόπος έχει ανάγκη από μια διαφορετική πολιτική που θα καθιστά τις τοπικές κοινωνίες και τις περιφέρειες περισσότερο υπεύθυνες για την ανάπτυξη τους, μια πολιτική που μπορεί να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και τον φυσικό πλούτο της ελληνικής επαρχίας, μακριά από πολιτικές αγκυλώσεις!
Μία από τις περιφέρειες η οποία πληρώνει πολύ ακριβά την ανισόρροπη ανάπτυξη είναι εκείνη της Αν. Μακεδονίας και Θράκης. Από τους ανθρώπους που έφυγαν το ‘60 και το ‘70 δεν ανέκαμψε ποτέ δημογραφικά.
Η οριογραμμή παρουσιάζει φθίνουσα δημογραφία που δεν προοιωνίζεται θετικά ειδικά για τον Έβρο.
Είναι αντεθνικό να εκρέουν καθημερινά τεράστια ποσά στις αγορές της Τουρκίας και της Βουλγαρίας και να μην μπορεί η Περιφέρεια να εξετάσει την απώλεια των εσόδων για το δημόσιο ταμείο και να προχωρήσει στην μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών επ’ ωφελεία των τοπικών αγορών και των ελληνικών προϊόντων, όπως συμβαίνει με τις διασυνοριακές–τελωνειακές ζώνες σε πολλές χώρες της δυτικής Ευρώπης. Είναι εγκληματικό να μην μπορεί να ιδρύσει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, γιατί δεν το επιτρέπουν οι ιδεοληψίες και οι πολιτικοί συσχετισμοί του κέντρου, κ.ά.
Τα ίδιο ισχύουν και για άλλες ακριτικές περιοχές, όπως της Ηπείρου και των μικρών νησιών του Αιγαίου.
Ο ελλαδισμός σε απόσταση από τον ελληνισμό
Ιστορικά ο ελλαδισμός δεν κατάφερε ποτέ να προσεγγίσει τον ελληνισμό του κόσμου. Οι Ισραηλίτες της Αμερικής βάζουν πάνω από όλα το Ισραήλ, διότι δεν εκδιώχθηκαν ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά. Στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη του ελληνισμού της διασποράς και διστάζουμε για πολιτικούς λόγους, να δώσουμε ψήφο στους ομογενείς. Με ανάλογο σκεπτικό όταν το 1950 ο Κυπριακός λαός ψήφισε με 95,7 % υπέρ της ενσωμάτωσης η κυβέρνηση δίστασε να την αποτολμήσει φοβούμενη κυρίως την Αγγλία, αλλά και τις πιθανές πολιτικές ανατροπές. Με το ίδιο σκεπτικό επιβλήθηκε ο αποκλεισμός του προσφυγικού ελληνισμού επί χρόνια, εκτός του εθνικού πολιτικού και πολιτιστικού κορμού.
Έτσι εξηγείται και η πολιτική στραβισμού, απαξίωσης και λιδορισμού ενός ανθρώπου με βάση την καταγωγή του, για ένα ομολογουμένως σοβαρό και κολάσιμο ατόπημα που διέπραξε.
Αναρωτιέμαι πού ήταν και τι θέση έπαιρναν τα ΜΜΕ της χώρας, την περίοδο της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος; Με αφορμή δήθεν μια ψηφοφορία που διεξάγεται στο διαδίκτυο για άρνηση φίλων του ΠΑΟΚ να επιστρατευτούν σε περίπτωση τιμωρίας της ομάδας τους, σημειώνω πως τα φτωχόπαιδα θα πάνε όλα να πολεμήσουν, αυτοί που δεν θα πολεμήσουν είναι τα βύσματα, κυρίως των πλουσίων, των κρατικών αξιωματούχων, και φυσικά οι νέοι που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Αν δεν επικρατήσει η λογική και δεν τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης με αληθινή δημοκρατία και περιφερειακή ανάπτυξη στα πρότυπα των προηγμένων χωρών του δυτικού κόσμου (βασισμένο σε επιστημονικά project) μοιραία μακροπρόθεσμα η χώρα θα μετατραπεί σε χώρο με ολοκληρωτικές μορφές εξουσίας.
Όλους τους Έλληνες μας ενώνει η ελπίδα για μια καλύτερη πατρίδα.
Γεώργιος Μουρουζίδης
