Η παρατεινόμενη αναμέτρηση, αλλά όχι μετωπική ρήξη, Ρωσίας-Αμερικής επιτρέπει στον Ερντογάν να χορεύει στη Συρία, αντί να κλαίει. Εάν ή όταν οι δύο Μεγάλοι συνεννοηθούν ο Ερντογάν θα υποχρεωθεί να επιλέξει, εκτός αν αποφασίσουν να τον συνθλίψουν. Η εικόνα του τρελού, απρόβλεπτου και ανεξέλεγκτου Ερντογάν που κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι παραπλανητική. Εξυπηρετεί μια κυβέρνηση τρομαγμένη και ένα ψοφοδεή πολιτικό κόσμο που δεν ξέρουν τι τρέμουν περισσότερο ενώπιον του Ερντογάν: Να αντισταθούν ή να παραδοθούν; Κινδυνεύουν ή να αποκαλυφθούν απαράσκευοι απέναντι στην Τουρκία ή να κατηγορηθούν για δειλία. Το δόγμα είναι ότι δεν πρέπει να προκαλείς ένα ανισόρροπο γείτονα γιατί μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Ο Ερντογάν είναι επικίνδυνος επειδή δεν είναι τρελός. Σχεδιάζει ψύχραιμα, απειλεί και εκβιάζει σύμφωνα με την αρχαία Κινέζικη συνταγή ότι το καλύτερο είναι να νικήσεις τον αντίπαλο χωρίς πόλεμο.
Η Τουρκία, σύμφωνα με παλαιότερη πληροφόρηση, έχει ζητήσει από τις ΗΠΑ να μην επέμβουν επί 72 ώρες σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, εάν, δηλαδή, μας επιτεθεί. Έως τώρα οι ΗΠΑ δεν ικανοποιούν το αίτημα της Τουρκίας. Ο Ερντογάν εξαπέλυσε και αυτή τη φορά μύδρους και απειλές εναντίον μας. Θέλει αλλά δεν έχει άδεια να προχωρήσει. Η στάμνα, βέβαια, πάει για νερό πολλές φορές αλλά μια σπάει. Ωστόσο τώρα δεν διαφαίνεται αλλαγή συγκυρίας και σχεδιασμού ώστε τμήμα ελληνικού εδάφους (στεριάς ή/και νησιού) να γίνει αντάλλαγμα προς την Τουρκία.
ΗΠΑ, Ρωσία και η σχέση τους με την Τουρκία
Το εύψυχο των ένστολων, αξιωματικών και οπλιτών, είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο όπλο της χώρας. Εφόσον δεν διαβρωθεί από απόψεις όπως του ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά που θεώρησε δεδομένο, όπως έγραψε το Πρώτο Θέμα, ότι θα ηττηθούμε αν η Τουρκία προκαλέσει θερμό επεισόδιο. Ο κ. Κοτζιάς με άλλες ηττοπαθείς δημόσιες δηλώσεις του προ ημερών καλούσε τους Έλληνες να θυμηθούν την ήττα μας το 1897, την καταστροφή του 1922 και την εισβολή/κατοχή της Κύπρου. Πάλι καλά που ο Ν. Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, σταμάτησε στο 1897 και δεν μας θύμισε τη μάχη του Ματζικέρτ και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης για να μας πείσει ότι η Τουρκία είναι αήττητη.
Σύμβουλος του Ερντογάν δήλωσε ότι στρατηγικός σύμμαχος της Τουρκίας δεν είναι πια οι ΗΠΑ αλλά η Ρωσία. Η Τουρκία, λοιπόν, για να γλιτώσει από την ασφυκτική αγκαλιά της Αμερικής θα πέσει στα χέρια της Ρωσίας. Δικό της πρόβλημα. Ωστόσο η Τουρκία θα είναι σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα.
Κανείς από τους συμμάχους της Ρωσίας δεν συμπαθεί την Τουρκία ούτε έχει την ανάγκη της ή ζωτικά συμφέροντα μαζί της. Αίγυπτος, Άραβες, Ιράν, Ισραήλ, τη θεωρούν αντίπαλο ή εχθρό, στην καλύτερη περίπτωση ανταγωνιστή και αφερέγγυο γείτονα.
Οι κινήσεις του Ερντογάν στη Συρία δεν είναι εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων. Για παράδειγμα η κατάληψη της Αφρίν πλήττει την ενότητα και ακεραιότητα της Συρίας και αυτό εξυπηρετεί τον αμερικανικό σχεδιασμό. Ο Ερντογάν δεν συμπλέει με τις ΗΠΑ μόνο όταν οι Αμερικάνοι απειλούν την ακεραιότητα της Τουρκίας. Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ δεν είναι σε σημείο θραύσης, αλλά διανύουν μια φάση εντάσεων επειδή η Τουρκία αισθάνεται απειλή αλλά και επειδή οι τουρκικές φιλοδοξίες προσκρούουν στις αμερικανικές. Οι ΗΠΑ θέλουν όλη την πίτα και κυρίως δεν θέλουν να έχει έστω και απλή παρουσία στην περιοχή η Ρωσία. Με αυτούς τους όρους δεν υπάρχει συμβιβασμός των δυο Μεγάλων και ο Ερντογάν μπορεί να ελίσσεται καθώς έχει υψηλή αίσθηση των διεθνών συσχετισμών.
Αν ΗΠΑ και Ρωσία παγιώσουν «επίσημα» μια νέα περίοδο Ψυχρού Πολέμου, (όπως μεθοδεύει η Βρετανία) η Τουρκία θα υποχρεωθεί να πάρει θέση και το διπλό παιχνίδι θα σταματήσει. Αν, αντίθετα, Ρωσία και ΗΠΑ καταλήξουν σε συμφωνία (ίσως σε μια δεύτερη θητεία Τραμπ αν, πολύ πιθανό, επανεκλεγεί) τότε το λογικό είναι ότι κανείς από τους δυο δεν θα έχει λόγο να «χαρίσει» μέρος της δικής του επιρροής ή εδάφους και μάλιστα στην Τουρκία του Ερντογάν που διεκδικεί αυτόνομο, αυτοκρατορικό, ρόλο.
Γιατί θα άνοιγε η Τουρκία το «ελληνικό μέτωπο»
Η κυβέρνηση και συνολικά ο πολιτικός κόσμος δεν διακρίνονται ούτε για την επιθυμία ούτε για τις ικανότητές τους να αγωνιστούν για τα εθνικά συμφέροντα. Καθοριστικός είναι ο διεθνής παράγων.
Μια τουρκική ενέργεια εναντίον μας θα σημάνει την επέκταση της αστάθειας από τη Μ. Ανατολή στα Βαλκάνια, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
Η Τουρκία στη σημερινή συγκυρία θα μπορούσε να ανοίξει το «ελληνικό μέτωπο» για δυο λόγους: Είτε επειδή θα έχει νικήσει στη Μ. Ανατολή και θα θελήσει να επισφραγίσει τη νίκη της με το κερασάκι του Αιγαίου. Είτε επειδή θα επέρχεται συντριβή της και θα λειτουργήσει ως Σαμψών (η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων) ελπίζοντας ότι σε μια γενικευμένη αναταραχή θα έχει ελπίδες να γλιτώσει την καταστροφή. Η Μόσχα δεν θα ενθάρρυνε επέκταση του πολέμου και οι ΗΠΑ επίσης θα αντιδρούσαν. Ο Ερντογάν το γνωρίζει και θέλει να υποχρεώσει την Ελλάδα να αποδεχθεί σε διμερές επίπεδο ανατροπή ντε φάκτο της Συνθήκης της Λοζάνης. Αν η Ελλάδα δείξει αποφασισμένη να αντισταθεί τα τουρκικά σχέδια θα ματαιωθούν.
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα αποφασίσουν τελικά αν θα του επιτρέψουν να έχει παρουσία στη Μ. Ανατολή. Προσπαθεί, μάλιστα, να επεκτείνει τις «κτήσεις» του με την αυταπάτη ότι μπορεί να φέρει Ρωσία και ΗΠΑ προ τετελεσμένων. Προσώρας το πληρώνουν οι Κούρδοι που τους έχουν εγκαταλείψει (και από δικά τους λάθη) Ρώσοι, Άσαντ και Ιρανοί. Η περίπτωση να γίνει παγκόσμιος πόλεμος, όπως είπε προ ημερών ο Ερντογάν, δεν επιτρέπει ανάλυση δεδομένου ότι στην καταστροφή τα σχόλια περισσεύουν.
Υ.Γ. Άραγε θα κατηγορηθούμε ως καχύποπτοι εάν υποθέσουμε ότι οι απειλές Ερντογάν διευκολύνουν τις ΗΠΑ να πείσουν την Ελλάδα να υποχωρήσει στο Σκοπιανό με αντάλλαγμα την αμερικανική εγγύηση ότι θα μας προφυλάξουν από τον τουρκικό μπαμπούλα;
Απ. Αποστολόπουλος
